Płocki Klub Fantastyki Elgalh'ai

Sheverish

Łowca przypadł do ziemi zatapiając swe ciało w puszystym, wciąż świeżym śniegu, który otulił świat białym całunem zeszłego wieczora. Puch ułatwiał sprawę. Racice stada ściganego przez Łowcę od wielu dni będą dziś znacznie lepiej widoczne i znacznie szybciej oraz mniejszym wysiłkiem będzie podążał ich tropem. Możliwe, że przed zachodem słońca i nastaniem mrożącej krew w żyłach nocy dopadnie swe ofiary. Był już tak blisko. Niemal czuł smak krwi na języku.

Nie mógł jeszcze dzielić skóry na niedźwiedziu. Oblizał wystające kły, a gdy czubkiem języka przejechał po chropowatej powierzchni zęba ukruszonego podczas starcia z białymi wilkami z północnego wschodu zjeżyły mu się włosy na karku. Pamiątka dawnego polowania, która przez te wszystkie lata potrafiła niespodziewanie zaatakować ostrym bólem.

Odnalazł wyraźny ślad stada. Szeroki na kilka zajęczych susów pas świeżo ubitej białej ścieżki przez śnieg. Biegł na zabój po tropach przystając jedynie by obwąchać pozostawione przez zwierzęta odchody, upewniając się czy są wciąż ciepłe. Jeszcze raz oblizał zęby z przejęcia. Potarł pazurami o kamień by je odrobinę zaostrzyć przed zbliżającą się ostateczną gonitwą. Prawdziwą walką o życie, lub śmierć. Zjedz, lub zostań zjedzony.

Biegł. Przeskoczył nad niewielkim strumieniem, nie skutym jeszcze lodem. Zatrzymał się za rzeczką i odwrócił odczuwając tęsknotę. Był tak daleko od swojego leża. Tak daleko od swojej samicy. Miał nadzieję, że żaden inny samiec jej nie obwą****. Przegnał tą myśl potrząsając łbem i ruszył dalej. Przyspieszył jeszcze bardziej, gdy tylko kiszki zagrały mu marsza, a on pragnął by jego następnym posiłkiem było ciepłe mięso jelenia.

Nie minęło nawet pół dnia, a on już poczuł w nozdrzach ich zapach. Stado było niedaleko. Nie mógł doczekać się momentu polowania. Znów zaostrzył swe szpony o kamień, tym razem jednak z największą ostrożnością, by nie ostrzec czujnych oczu wartowników. Jelenie były płochliwe i umiały tylko walczyć między sobą chcąc przypodobać się swoim samicom. Gdy przychodziło niebezpieczeństwo ich cudowne i ostre poroża zwykle tylko zawadzały podczas przedzierania się przez krzaki podczas ucieczki. Łowca nigdy ich nie rozumiał. Nie rozumiał też ich samic, które chciały rodzić dzieci tchórzom. Myśliwy na samicę musiał zasłużyć przyciągając do leża rogacza.

Powąchał wiatr. Ocenił skąd napływa i jaką ma siłę. Podczas tej chwili zadumy wyczuł jak stara locha stara się przekonać swe dzieciątka do podróży na południe, w stronę niebiańskiej gwiazdy. Czuł jej strach powodowany rozsądkiem i zimną kalkulacją. Warchlaki mogły nie przetrwać zimy, która nadeszła tak nagle. Nie miały jeszcze dostatecznie grubej skóry i za mało obrosły tłuszczem. Łowca zastanawiał się czy jego samica będzie równie troskliwa dla ich dzieci czy porzuci je jak płochliwa sarna.

Ruszył wzdłuż zaspy. Po plecach smagały go podmuchy zimnego wiatru, który zerwał się dość niespodziewanie. Zajdzie stado tak, że nie poczują jego zapachu. Będzie poruszał się cicho i ostrożnie by go nie dosłyszeli, ani nie zobaczyli. Umiał to robić. Robił to od maleńkości. Bawił się w polowania z rówieśnikami zanim otrzymał od Matki broń dostatecznie ostrą by zabijać swe ofiary. Pazury prawdziwego łowcy.

Gdy zajął już pozycję do ataku z trudem powstrzymał się przed wyciem z radości. Pragnął zawyć już teraz. Już teraz chciał ogłosić swoje zwycięstwo i udane polowanie. Już teraz czuł smak krwi na języku. Już teraz oczyma duszy widział jak zatapia w mięsie rogacza kły.

Obserwował bacznie stado drepczące w miejscu i rozkopujące ośnieżoną polanę by wygrzebać pędy, które nie stwardniały jeszcze na kość podczas pierwszych mrozów. Szukał ofiary dla siebie. Ofiary, która zadowoli jego oraz jego samicę. Sędziwy olbrzym o brązowym futrze oraz wielkim, wspaniałym porożu stał na skraju stada jako jeden z wartowników. Rzadko pochylał sędziwą głowę by skubnąć wygrzebane racicą rośliny. Łowca dostrzegł, że jego przyszła ofiara nie ma prawego oka, ani ucha. Domyślił się, że to rany zadane porożem innego samca. Odniósł je podczas walki o samicę. Myśliwy chciał zadać swemu przyszłemu posiłkowi tyle pytań. Czy wygrał tamten bój? Czy ta samica dała mu dzieci? Czy te dzieci dalej żyją? Czy pożarły je wilki? Czy dopadł je Łowca? Czy skoro walczył do krwi z bratem, czy podejmie walkę z Łowcą?

Wyskoczył spomiędzy bezlistnych krzewów i przemknął między dwoma zaspami. Gnał jak oszalały warcząc i wyjąc wniebogłosy. Teraz nie było już odwrotu. Teraz nie potrzebne już mu były spokój, skupienie i cierpliwość. Miast nich wymagał od siebie odwagi, siły i szybkości, a one łatwiej przychodziły wraz z krzykami niż w milczeniu oraz kojącym szumie zimnego wiatru mierzwiącego włosy. Jelenie zerwały się do panicznej ucieczki tak jak przypuszczał Łowca.

Tuż przed śmiercią, jeleń chciał się odwrócić i nadziać przeciwnika na swe rozszczepione rogi w desperackim zrywie. Nie zdążył. Łowca go nie doceniał, a wraz z nim reszty jego gatunku. Gdy pazury Myśliwego sięgały gardła zdobyczy, Łowca dostrzegł w oczach rogacza radość kontrastującą silnie z charczącym bulgotem umierającego zwierzęcia, które dusiło się własną krwią. Myśliwy chciał przerwać polowanie! Zapragnął oddać życie swej ofierze i zacząć pytać. Dlaczego! Dlaczego pozwalasz się zabić? Dlaczego zwolniłeś przed samicami i jagniętami? Dlaczego przedłożyłeś ich życie ponad własne? Przecież jesteś samcem! To od Ciebie zależy los gatunku! Dlaczego się poświęciłeś?!

Łowca wyrwał pazurami z jelenia kawał mięsa i wsunął sobie zakrwawiony ochłap do ust. Nadkruszony kieł oraz trzy pozostałe oderwały z trudem mniejszy kawałek, a wytarte zęby zaczęły przeżuwać z wielkim trudem surowe mięso ociekające krwią. Po chwili już posoka wmieszała się w bujny, czarny zarost mężczyzny, który usiadł koło swej zdobyczy ściągnąwszy z przedramion broń wykonaną z żelaznego drewna, przypominającą wielkie szpony. Zwyciężył! Podczas polowania odpowiedział na jedno pytanie. Czy przetrwa? Przetrwa! Przecież upolował wielkiego jelenia! Jego samica będzie zadowolona! Da mu zdrowe dzieci. Postawił jednak znacznie więcej pytań i nie miał dla nich żadnych odpowiedzi. Gdy tylko powróci do domu będzie nad tym bardzo długo rozmyślał, a pomogą mu w tym wielcy przodkowie, których przyzwie dla niego sędziwy szaman. Pytał sam siebie, czy lepiej być jak wilk, który dba tylko o siebie, czy jak jeleń, który poświęci się dla innych. Nie wiedział tego. Był tylko Łowcą.

Grabarz

Shev - Ty nie masz sesji? Razz

nie czytalem jeszcze i pewnie nie przeczytam bo przez najblizsze dwa tygodnie nie mam czasu, a potem zapomne niestety Sad

. chyba ze bedzie to zywy topik Smile

Sheverish

Nie, nie mam.

To jest krótki staroć. Dłuższe teksty będę wrzucał jako .doc-i i .pdf-y jak ogarnę sensowne ich hostowanie. Ineria odmówiła współpracy z powodów niewiadomych.