Płocki Klub Fantastyki Elgalh'ai

Dragon_Warrior

Toran

Klątwa, Kresi. Kiedyś już słyszał to zestawienie słów. Niestety wcześniej nie poświęcił im wystarczająco dużo czasu. Teraz natomiast wiedział gdzie powinien się udać po dalsze informacje...

Melania

Art

Do kawerny wszedł wysoki i dobrze zbudowany mężczyzna w szarym, lekko zniszczonym płaszczu. Obojętnym wzrokiem powiódł po tawernie i podszedł do barmana. Skłonił mu lekko głową i usiadł przy ladzie. Widać, że barman znał go dość dobrze. Zaraz przyniósł mu piwa i naczynie z zupą.

Lamarath

Jasmine

Dziewczyna uśmiechnęła się nieznacznie.
- Długo męczysz tą potrawę. Czyżby aż tak ci nie smakowała?
Następnie wstała ukłoniła się lekko bratu bez słów życząc mu dobrej nocy i ruszyła z wolna w stronę schodów.
Przelotnie przyjrzała się przybyszowi i uśmiechnęła się zalotnie posyłając mu typowo kobiece spojrzenie, kiedy mijali się w przejściu. Powłóczysty płaszcz z pajęczego włókna falował w ciepłym powietrzu gospody jakby poruszany eterycznym wiatrem. Jasmine zachichotała w duchu z powodu tej swojej małej gry, jakby zupełnie nie pamiętająć niedawnych myśli, które, gdyby nie była nauczona sobie z nimi radzić, już dawno doprowadziłyby ją na skraj szaleństwa.
Kiedy weszła już na tyle wysoko, że półmrok wyższego piętra ukrył jej postać spojrzała ukrytym okiem na przybysza, który bądź co bądź wzbudził jej zainteresowanie nietypowym zachowaniem... Może to ten, który zabił brata kupca? Wkońcu obojętne spojrzenie to - o czm przekonała się swego czasu - jest jedną z najpospolitszych cech ludzi trudniących się mordem. Kiedy nasyciła się informacjami o mężczyźnie i zapamiętała jego postawe i twarz udała się do pokoju i usiadła na klęczkach pogrążając swój umysł w stanie głębokiej koncentracji.
Jedna myśl. Dwie myśli. Cztery myśli. Osiem myśli...
Gwiazdy w jej wyobraźni zaczęły wirować i zmieniać kształt zgodnie z wolą dziewczyny. Po kilku chwilach każda była inna od drugiej. Jasmine analizowała wygląd każdej z osobna i wszystkich jednocześnie, bacząc by żadna nie umknęła jej woli i nie rozpłynęła się. Kiedy nie sprawiało jej to już żadnych problemów skupiła się ze wszystkich sił i rozkazała kształtom rozmnożyć się...
Eteryczne kształty w jej umyśle rozpoczęły swój taniec. Zaczęły lekko falować, po czym zmieniły kolor i rozbłysły na błękitnoszaro. Ów blask oślepił dziewczynę i o mały włos nie straciła kontroli. Po chwili Myśli zaczęły się dzielić.
Dziesięć, jedenaście... Kolejne klony przywołały na plecy Jasmine dreszcz, który powoli przerodził się w narastający ból głowy. Udało jej się utrzymać tylko trzynaście kształtów. Kiedy uporała się z bólem z tyłu głowy przystąpiła do ich analizy, jak w przypadku poprzednich ośmiu.
Nie wiedziała ile czasu trwało jej ćwiczenie, ale sądząc po odciskach desek na kolanach i odrętwieniu nóg, przynajmniej półtorej dzwonu. Wstała, rozejrzała się po pokoju i usiadła na łóżku. Czuła się do cna wyczerpana, więc zdjęła z siebie płaszcz, a wraz z nim dwa noże kethra i odłożyła wszystko na torbę, leżącą u szczytu łóżka. Trzeci sztylet wsunęła pod poduszkę, a miecz położyła na materacu pod ścianą, by mieć go pod ręką. Naładowaną kuszę wsunęła pod mebel, ukrywając broń w ciemności, ale czyniąc ją łatwą do użycia.
Zdjęła skórzane buty o podeszwie z miękkiej gumy. Wyciągnęła się i wygięła do tyłu by rozluźnić mięśnie i kręgosłup. Widok ten z pewnością mógł się wydać co najmniej zmysłowy. Szczególnie przedniej roboty bawełniana koszula o sporym dekolcie uniesiona przez obfite, acz bez przesady, piersi, odsłaniająca płaski brzuch o skórze tak samo jasnej jak reszta ciała dziewczyny.
Jasmine westchnęła głęboko uspokająjąc krew po niedawnym wysiłku, po czym zdjęła rękawice. Położyła je w nogach posłania i przyjrzała się swojej lewej dłoni. Czarne jak smoła linie przeszwały jej przedramie misternymi i tajemniczmi wzorami. Przyłożyła wierzch dłoni do policzka i napawała się jej chłodem. W pokoju nie było zbyt ciepło; ręce jej zmarzły. Nie czekając dłużej wyciągnęła z torby cienki acz bardzo ciepły koc z pajęczego włókna i rozłożyła go zamiast pierzyny, którą położyła na niewielkim stoliku pod przeciwległą ścianą. Zręcznym ruchem rozpięła cztery cynkowane guziki koszuli i rozwiązała rzemień z boku obcisłych skórzanych spodni koloru nocnego nieba. Usiadła znów na łóżku i zsunęła bluzke odsłaniając jasną skórę. Zanim Jasmine zdjęła reszte ubioru pokryła ją gęsia skórka i wstrząsnął ją dreszcz. Prawie niedbale złożyła odzienie w nogach posłania i błyskawicznie wsunęła się pod koc. Czekając z niecierpliwością, aż jej ciało ogrzeje powietrze pod nim, pomyślała o jutrzejszym dniu i o podróży, która ich czeka. Pomyślała też o matce i obu ojcach oraz obracie, który już z pewnością śpi w pokoju obok. Zerknęła na drzwi, kiedy uchyliły się po cichu. Chwyciła sztylet czekając na intruza. Czarne żyły z jej ramienia rozrosły się aż na szyję, która wystawała ponad przykrycie. Pomieszczenie pojaśniało ukazując Jasmine wszystkie szczegóły. Do pokoju wsunęła się głowa.. znajoma kelnerka rozejrzała się w ciemności. Pokęciła głową z dezaprobatą, po czym zniknęła w korytarzu zamykając za sobą drzwi. Czerń na ciele dziewczyny wróciła na miejsce a pokój znów pogrążył się w mroku.
Jasmine przesunęła dłonią po swoim ciele i zamknęła oczy wsłuchując się w cisze...
Dobranoc Demakhal...

Melania

Art

Blizna, która szła od czoła przez lewe oko aż do połowy policzka wydłużyła się znacznie podczas niecodziennej czynności Art'a, który odwzajemnił uśmiech. Blizna zamiast szpecić mężczyznę dodawała mu osobliwego uroku. Spoglądał na nią zdrowym błękitnym okiem dopóki jej postać nie rozmyła się w mroku na piętrze. Drugie oko, które skryło się pod ciemnymi, krótkimi włosami obserwowało ją aż nie znikła w korytarzu.
- Powiedz mi barmanie, kim jest ta urokliwa dama, którą dane mi było mijać przed chwilą? Byłbym też wielce rad gdybyś powiedział mi co tu się dziś dzieje? Przy bramie pełno strażników, a ludzie mówią o jakimś zabójstwie.
Wyciągnął sakiewkę z pieniędzmi i położył na ladzie.

Piotreksus

Drinig

Karczmarz spojrzał na człowieka z blizną i skrzywił się jakby ten nie rozumiał powagi jakiejś sytuacji - To na koszt firmy Art. Nie słyszałeś, że zabili brata Ideona, bardzo lubiłem Fredra, to wielka strata. Wszyscy mówią o tym, że został zastrzelony z kuszy w plecy, tylko tchórz mógł to zrobić! - Drinig nieświadomie podniósł głos, lecz gdy się spostrzegł znów ściszył ton - Ah, jeśli chodzi o tą kobietę to osobiście nie wiem kim jest i pierwszy raz ją tu widzę, siedziała ze starszym od siebie człowiekiem w szerokim płaszczu i z inną osobą w płaszczu przeciwdeszczowym z naciągniętym kapturem. Hmm, jak ci się podoba to idź do niej i przy okazji jakbyś coś usłyszał lub zobaczył w lasach co tyczyłoby się śmierci Fredra to daj znak, słyszałem, że Ideon wypłaci informatorom nagrody, więc jeśli byś coś miał to wal do jego sklepu. No dobra muszę wracać do obowiązków, bo niedługo zamykam.

Melania

Art

Wieść o śmierci Fredra, Art przyjął z obojętnością, sprawy ludzi nie interesowały go nigdy. Dla niego liczył się tylko las i zarobek. Był jednak człowiekiem starych i dobrych obyczajów, więc zmienił swój ton głosu, aby nie urazić barmana.
- Przykro mi Drinig –poklepał barmana po plecach- szkoda chłopaka. Jak coś usłyszę to dam znać.
Codziennie giną jacyś ludzie, przeważnie z własnej głupoty, nie mi dane się tym zajmować.
Na słowa o tajemniczej kobiecie uśmiechnął się w duchu.
- Dzięki za wszystko Drinig, pójdę już na górę, jutro co świt wstaje. W lasach robi się coraz niebezpieczniej, ale z czegoś trzeba żyć.
Oddalił się na pierwsze piętro do swojego dobrze znanego pokoju, który właściciel gospody trzymał zawsze wolny specjalnie dla niego. Stare przyjaźnie potrafią być wieczne. Na tą myśl Art skrzywił się w duchu, nie lubił zbytniego sentymentalizmu. Ech widać już zmęczenie ze mnie wychodzi, że daje się ponieść tak prostym i głupim uczuciom.
Zdjął swój szary płaszcz i wyjął spod niego tobołek, który zaraz schował pod łóżko. Kuszę wraz z dwoma toporkami położył obok posłania. Położył się na łóżku i analizował jeszcze chwile cały dzisiejszy dzień, po czym zasnął.

Exus

Giharu

Odpowiedział uśmiechem na pytanie siostry, po czym odprowadził ją wzrokiem do stodół.
Dlaczego mam wrażenie, że coś jest nie tak? ?Ehh… tylko w jakiej kwestii jest coś nie tak? Musze udać się do wieży Markit i porozmawiać z mistrzem. Hehe… miałem go poinformować jak by coś się zmieniło, a zmieniło się chyba wiele. Pewnie teraz pora na moją część umowy. Może nie powinienem się godzić…
Przyglądał się na talerz z jedzeniem stojący przed nim. Jakoś dziwnie to wygląda
Wstał i ruszył w kierunku wyjścia. Rozejrzał się i powolnymi krokami dał się do wozu. Z kieszeni spodni wyciągnął pęk kluczy i woreczek. Sięgnął szczyptę proszku i rzuciwszy przed siebie wypowiedział kilka słów pod nosem. W wozie pojawiło się ciepłe światło. Otworzył jedną ze skrzyń
O, tutaj jesteś…
Wyciągnął starą księgę, znalazł stroną na której ostatnio skończył i zaczął czytać.
Gdy zmęczenie dopadło jego umysł powieki powoli zaczęły się zamykać a wraz z nimi noc przegnała światło. Starszy mężczyzna opatulił się mocniej płaszczem i zapadł w sen…

Dragon_Warrior

Toran

Mężczyzna raz jeszcze przejrzał dwie sporej wielkości torby. Było tam chyba wszystko od ciepłego koca, przez małych lecz dobrze obłożonych ksiąg aż do pokaźnego zestawu narzędzi ślusarskich. Na samym wierzchu wystawała także dość spora mapa znanego świata. Wiele różnokolorowych notatek sugerowało wyraźnie, że miała ona już wielu właścicieli i każdy z nich dodawał po kilka rzeczy od siebie. Może i on dopisze coś od siebie. Białych plam co prawda na mapie już nie było, ale już jednolitych obszarów kilkudniowej długości dało się wyliczyć co najmniej pięć. Nie licząc oczywiście czystych marginesów, których starczyłoby z powodzeniem na kilkutygodniową wyprawę poza obrysowane cienką linią granice. Ostatni rzut oka na znajome rejony oraz kilka czerwonych notatek, po którym delikatne naciągnął płócienną oprawę. Torba wciąż miała trochę miejsca, w sam raz na jeszcze jedną książkę oraz kilka surowych grotów. Szarpnięte mocniej rzemienie zatrzeszczały zamykając zawartość.
Łóżko wyglądało na dobrze utrzymane podobnie zresztą jak całe pomieszczenie. Purpurowy dywan i półki z wielobarwnych odmian drewna były wyraźną oznaką bogactwa, lecz i wyszukanego gustu. Wszystko to jednak nijak nie pasowało do prostych podróżnych tobołków i stojących obok, prostych, ręcznie przeszywanych butów. Lecz nawet i one nie odwracały uwagi bardziej niż błękitna, wypłowiała kobieca chusta leżąca na stosie, staranie złożonych przed snem, ubrań.

Lamarath

Jasmine

Ciemność przegnały krzyki i złowrogie odgłosy mordu. Nad ciałem Jasmine pochylała się ciemno włosa kobieta i delikatnych rysach. Lewą stronę jej twarzy pokrywała karmazynowa krew. Nie powiedziała ani słowa z wyczerpania, ale dziewczyna wiedziała, co jej chciała przekazać. Strach przez zbliżającym się terrorem odwiódł ją od rozmyślań nad prawością tego działania. Młoda dziewczyna wyczołgała się spod towarzyszki i wybiegła z pomieszczenia. Do jej nozdrzy dotarł zapach ostrego dymu. Był świt. Trakt wypełniony był wozami załadowanymi najróżniejszymi towarami. Większość z nich płonęła a ludzie wokół padali pod ciosami uzbrojonych w ciężkie tulwary wojowników o twarzach zasłoniętych błękitnymi chustami. Kobiety płakały ściskając w ramionach swoje dzieci, patrząc jak ich mężowie giną w beznadziejnej obronie własnych rodzin. Krew... Wszędzie krew... Morze krwi...
Jasmine stała sparaliżowana tym obrazem.
- Uciekaj! - uderzył w nią głos zza pleców w tej samej chwili, gdy dostrzegła zbliżającego się z demoniczną prędkością zamaskowanego mężczyznę. Oczy dziewczyny rozszerzyły się w przypływie adrenaliny, ale nie mogła ruszyć się z miejsca. Zamknęła oczy czekając na śmierć...
Wtedy poczuła silną i twardą dłoń na prawym ramieniu. Usłyszała brzęk stali a potem czuła, że szybuje w powietrzu, jakby nic nie ważyła. Niestety sen o lataniu skończył się szybko i boleśnie, kiedy spotkała się z twardą ubita ziemią, na poboczu drogi. Ocknęła się, ból ją otrzeźwił. Podźwignęła się z wysiłkiem i rozejrzała ponownie próbując zrozumieć ową apokalipsę, której była świadkiem. Setki martwych.. Najbliżej niej walczyło dwóch mężczyzn. Strażnik był starszym człowiekiem, widać weteran. Praktycznie dorównywał szybkością i biegłością wojownikowi w błękitnej chuście. Ale był sam...
Muszę się ukryć i uciec... Wtedy zapłonął kolejny wóz w głośnej eksplozji...
Uciekaj i zostaw ich nam! Usłyszała głos zewsząd...

Biegła przez las. Tak długo aż odgłos bitwy ucichł całkowicie. Małe serce waliło jak szalone, kiedy upadła na kolana na miękki mech.
To się nie dzieje naprawdę...
- Ależ dzieję się.
Obejrzała się i zobaczyła zamaskowanego napastnika. Zamarła. Wtedy coś ją złapało od tyłu... Kolejny człowiek w chuście...
Wychodzili ze wszystkich stron było ich setki.. Tysiące..
- Nie uciekniesz nam, teraz się tobą zajmiemy...
- Nie!!! - krzyknęła...

Ciemność. Mimo otwartych oczu niewiele widziała. Jeszcze nie świtało. Rozejrzała się po pokoju uspokajając się, jak co rano. Od piętnastu lat ten sam sen. To nie może być przypadek. To musi coś znaczyć.
Wszechobecna cisza działała kojąco na umysł dziewczyny. Odetchnęła głęboko i odrzuciła koc. Wstała i bez skrępowania podeszła do okna. Czuła chłodny powiew kończącej się nocy na swej nagiej gorącej skórze. Napawała się nim i chłonęła każdą minutą. Uchyliła okiennice i wyjrzała na zewnątrz skupiając swą uwagę na miejscu, gdzie ziemia się łączy z nieboskłonem.
Słońce niedługo wzejdzie.
Odwróciła się od okna i zniknęła w pokoju. Zapaliła leżącą na stoliku świecę i zlokalizowała misę z wodą. Umyła twarz i resztę ciała i wysmarowała szyję i dekolt wonnym olejkiem. Kiedy skończyła się ubierać na zewnątrz było juz wyraźnie jaśniej. Spakowała broń, narzuciła płaszcz z pajęczego włókna, wzięła tobołki i po cichu zeszła na dół. Właściciel też niedawno wstał, o czym świadczyło ogólne otumanienie mężczyzny. Skinęła mu głową, że nic nie potrzebuje i wyszła na dwór.
Ruszyła na południe poza granice miasteczka przyglądając się nielicznym, którzy nie spali o tak wczesnej porze.
W końcu wyszła na otwartą przestrzeń i usiadła na kolanach. Zamknęła oczy i oczyściła umysł. Mięśnie rozluźniły się. Siedziała sama, sama na świecie...

Piotreksus

Pojedyncze promyki porannego słońca poczęły budzić społeczność Himati. Odblaski na wszechobecnej rosie i kałużach sprawiały fenomenalne wrażenie. Budził się nowy dzień i choć nadal dość chłodny oznajmiał koniec deszczowej pogody na jakiś czas.

Giharu wyrwał się leniwie z objęć snu i ku swemu niezadowoleniu zauważył, że jego nie przykryte łokcie przeraźliwie zmarzły. Mężczyzna podniósł się powoli i przetarł oczy, wszystko leżało jak zostawił przed snem, westchnął głęboko i zajął się porannymi obowiązkami.

Toran miał już parę informacji na nurtujące go tematy jednak w jego obecnej sytuacji zdawało się to nie być mu zbytnio potrzebne, acz zdawało się godne zainteresowania. Wąska dróżka, która była jednym z pobocznych szlaków do Himati, nie była długa jednak bardzo błotnista i sprawiała bardzo nieprzyjemne wrażenie. Toran nie popędzał zbytnio konia i ze względu na dostatek czasu i na swój własny, jeszcze czysty, wygląd. Powoli zbliżał się do celu.

Art spojrzał rześko przez okno, poranek wydawał się prawie idealny. Będąc na piętrze obserwował z góry ulicę na której krzątały się gospodynie i ludzie szykujący się w dalsze podróże. Nagle mężczyzna usłyszał kroki na korytarzu po czym nastąpiło głośne pukanie do jego drzwi - Pora wstawać! - oznajmiła głośno jakaś kobieta po czym, co wynikało kolejnych odgłosów ruszyła do kolejnych drzwi. Art od razu zlokalizował miskę z wodą i biały kawałek tkaniny złożony obok. Odruchowo spojrzał do sakiewki i westchnął...

Gdy tylko Jasmine ukończyła swe medytacje było już dość jasno, a rześkie powietrze wypełniało jej płuca zapachem bliskiej jesieni. Kobieta ruszyła powoli do miasta. Gdy tylko minęła bramę na jej drodze pojawił się dość młody mężczyzna o ciemnych włosach ubrany w bezrękawnik z brązowej cielęcej skóry i proste czarne spodnie - Przepraszam bardzo ale jestem tu przejazdem i zatrzymawszy się w karczmie usłyszałem coś na temat morderstwa, które zdarzyło się poza miastem na drodze do Kresi, miałem ruszać swym wozem w tamtym kierunku, aby dotrzeć do jeziora Linim, ale straciłem pewność czy szlak jest bezpieczny. Nie wiesz pani nic na ten temat?

Lamarath

Jasmine

Spojrzała na młodzieńca jakby rozkojarzona. Dłuższą chwilę zajęło jej uświadomienie sobie, że ktoś zadał jej pytanie. Przyjrzała się twarzy mężczyzny i zmarszczyła brwi, jakby wygrzebywała właśnie z pamięci zdobyte niedawno informacje.
- Hmm.. z tego co mi wiadomo, to morderstwo nie było zwczajne... - zawiesiła na chwilę głos dodając tajemniczości zdarzeniu. - Zabity kupiec został zastrzelony z kuszy, bełt trafił go w plecy. Nic nie zabrano cennego, więc nie była to zwyczajna napaść. Już bardziej prawdopodobne, że ktoś się zaczaił na niego. Albo wynajęto na niego zabójcę... - chwila ciszy. - Tak czy inaczej, moim zdaniem szlak nie jest bardziej niebezpieczny niż zwykle... - kolejna pauza, kiedy Jasmine zmierzyła wzrokiem rozmówce.
- Ale jeśli się panie obawiasz samotnej podróży - zaczęła powoli - porozmawiaj, proszę, z człowiekiem imieniem Giharu, który, z tego co wiem, także będzie kierował swój wóz na południe. Znaleźć go można w karczmie, ubiera się w obszerną, luźną szatę i zwykle porusza się z kosturem w dłoni. Sądzę, że go rozpoznasz. Moge pomóc w czymś jeszcze? - spytała uprzejmie.

Piotreksus

Rico

- Dziękuję pani, to chyba wszystko co chcialem wiedzieć, nie omieszkam odnaleść tego człowieka, to by napewno bardzo pomogło mi w przejeźdze przez niebezpieczne tereny. A tak przy okazji mam na imię Rico, może się jeszcze zobaczymy - mężczyzna posłał Jasmine zalotne spojrzenie i uśmiechnął się po czym odwrócił się i powoli ruszył w stronę karczmy.

Lamarath

Jasmine

Kiedy mężczyzna szedł w stronę oberży, dziewczyna przyglądała mu się chwilę twarzą bez wyrazu. Kiedy zniknął za drzwiami, przeniosła wzrok na niewielki budenek trochę dalej w prawo. Stajnia. Może odpowiedzi tam na nią czekają...
Przeszedł ją dreszcz niepokoju, jakby przeczuwała nagły zwrot wydarzeń, najpewniej niekorzystny. Ruszyła szybkim krokiem na spotkanie z chłopakiem stajennym.
Wiatr zmienił kierunek.
Poluzowała uprząż umocowanych pod płaszczem noży kethra, by ułatwić ich ewentualne dobycie, po czym weszła przez drzwi...

Piotreksus

Gdy Jasmine wkroczyła do stajni było cicho, za cicho. Omijając poszczególne zagrody zauważyła, że w żadnej nie stał koń. Nagle usłyszała szelest na końcu korytarzyka z zagrodami, dochodził prawdopodobnie z ostatniej z nich. Tylko bzyczenie much przwerywało co jakiś czas przeraźliwą ciszę. Jasmine zerknęła do jednej z zagród, w środku leżało ciało konia. Szybko skupiła się na szeleście...

Giharu przeciagając się opuścił wóz, wokół kręciło się parę osób zajętych swoimi sprawami, gdy ujrzał Folin wychodzącą z karczmy odwrócił się do niej i zamachał, dając znak, że już nie śpi... Nagle poczuł przenikliwy ból z tyłu głowy, świat zaczął wirować, a potem ciemność.

Lamarath

Jasmine

Bezgłośnie dobyła szerokich noży, ścisnęła je pewnie w dłoniach i ustawiła wypolerowaną na lustro powierznie w taki sposób, by widzieć co się dzieje za jej plecami. Oczyściła umysł z wszelkich emocji jak ją nauczono. Czysta i zimna kalkulacja najskuteczniej sprawdzała się w kryzysowaych sytuacjiach, bo właśnie za taką kazała jej uznać intuicja to co się właśnie działo. Gibkim i szybkim ruchem przesunęła się w stronę źródła szlesestu, bacząc na to co się dzieje za jej plecami.
Avatary do mnie...

Melania

Art

Kiedy był już gotów do drogi zszedł na dół i podszedł do baru, mijając po drodze elfkę.
- Drinig mam do ciebie pewne pytanie. Dziś zajrzałam do swojej sakiewki i stwierdziłem, że potrzebne mi jest jakieś zlecenie, może wiesz kto teraz potrzebuje łowcy?
Czekając na odpowiedź przyglądał się elfce. Ciekawe co tu robi ta leśna panna. Ostatnio ich rasa tylko odbiera mi robotę. Ech...

Piotreksus

Elfka rozglądała się nerwowo i choć chusta przewiązana na jej głowie urywała jej pochodzenie bystre oko łowcy odkryło prawdę. Spojrzała na łowcę i jego luk i krzyknęła błagalnie - Jacyś ludzie odjechali naszym wozem, porywjąc mojego pana, Giharu, ruszyli południową bramą, każda pomoc będzie nagrodzona! Ruszam do stajni, ale moja broń została na wozie... - Na te słowa koło Arta powstał młody mężczyzna - Szukam osoby o imieniu Giharu, nie chcę się w to zbytnio mieszać ale mogę użyczyć broni z mojego wozu - po tym wstał i ruszył za elfką.

Toran właśnie mijał południowa bramę, gdy wóz z czterema kasztanowymi koniami przepędził obok niego, woźnica wyglądał na wojskowego, a na jego hełmie widniał wybity emblemat jaszczurki. Po całym zdarzeniu wydało mu się, że chyba widział już podobny wóz.

Jasmine spokojnie i zdecydowanie zbliżyła się do końca korytarzyka, zza rogu wystawała ludzka stopa ukryta w sianie. Nagle, zza kopy siana wyłoniła się postać, która przeskoczyła przez jedną z przgród, po prawej mijając kobietę i rzuszyła do drugiej przedostjąc się z małym trudem po ciele konia. W jego dłoniach błysneły ostrza...

Lamarath

Jasmine

Kiedy tylko zanotowała ruch, automatycznie rzuciła się biegiem z powrotem torem równoległym do trasy nieznajomego. Z pewnością wiedział już o jej obecności, inaczej nie rzuciłby się do ucieczki. Dziewczyna wyprzedziła postać kilka kroków przed końcem stajni, gdzie boksy dla koni ustąpiły miejsca sporej wielkości przedsionkowi. Zerknęła w prawo, błyskawicznie analizując prędkość i trasę uciekiniera, czując bliskość wolności, przyśpieszył kroku.
Teraz...
Jasmine wyrzuciła obie ręce dzierżące długie noże w prawo chwytając nimi najbliższą z kolumn podtrzymujących dach i wybiła się w górę. Siłą pędu zatoczyła szeroki, poziomy łuk, w którym obie jej nogi ruszyły na spotkanie z przeciwnikiem. Ten niezwykły manewr zaskoczył go tak, że nie dał rady się uchylić, jedynie rękoma zasłonił twarz. Szept dobrze ją wyszkolił, więc przewidziała ten ludzki odruch...
Ciężki but z twardej skóry uderzył w ręce zaskoczonej postaci. Siła ciosu odrzuciła ją do tyłu wyrywając jej noże z dłoni. Drugi zagłębił się tuż pod mostkiem trafiając precyzyjnie w żołądek i pozbawiając przeciwnika oddechu na kilka chwil, które dla niego z pewnością wydawały się wiecznością. Jasmine usłyszała głuchy łoskot i dźwięk łamanego drewna. Zaraz potem dźwięk metalu upadającego gdzieś na ziemię.
Wylądowała na ugiętych nogach i błyskawicznie rzuciła się na kulącego się od ciosu przeciwnika. Zignorowała ból przedramion, pozostałość po drewnianej kolumnie, która pomogła jej zaskoczyć wroga, i wbiła szerokie ostrze w udo leżącego. Nóż wszedł głęboko rozrywając mięśnie niczym fala miażdżąca lasy po upadku gwiazdy, aż wreszcie zatrzymał się na kości. Przeciwnik drgnął nie mogąc jeszcze krzyczeć w bezdechu. Odwróciła lewą ręką jego twarz tak żeby ją widział. Ostrze drugiego noża zatrzymało się tuż przy oku ofiary.
Ofiary... On jest twoją ofiarą, Jasmine. Jestem z ciebie dumny...
Milcz! Milcz teraz!
Uciszyła natrętne myśli i z ogniem w oczach spojrzała na obezwładnionego człowieka. Odzyskał już oddech.
- Mów... - powiedziała spokojnie i tak zimno, że powietrze zdawało się znieruchomieć. - Możesz umrzeć szybko albo umierać przez wieczność. Wybór należy do ciebie.
Coś w głosie Jasmine dawało pewność, że nie blefuje. To było upiorne uczucie, jakby patrzeć w oczy Królowi Otchłani. W moje oczy?..
Przez ciszę przebijało się tylko bicie dwóch serc. Jedno szalenie szybkie, drugie nienaturalnie powolne.
- Mów - powtórzyła i jej prawa dłoń przekręciła ostrze uwalniając w ciele ofiary spazmy bólu. W jej umyśle rozległ się upiorny śmiech.
Tak, Jasmine, uwielbiam, gdy to robisz...

Piotreksus

Mężczyzna zacisnął mocno zęby gdy Jasmine przekręcała nóż w ranie, gdy skończyła otworzył szeroko zaciśnięte powieki a w jego oczach widać było gniew i szaleństwo - Nic ci nie powiem dziwko! - osobnik wywrzeszczał swój ból na kobietę. Z prawej... Z lewego rękawa mężczyzny wysunął się powoli mały nóż, a mięśnie skórczyły gotując rękę do zamachu...

Lamarath

Jasmine

Obelga mężczyzny spłynęła po Jasmine jak woda po kaczce. Wyczuwając niezwyczajne w tej sytuacji napięcie mięśni, które zwiastowało gwałtowny ruch, wbiła głębiej prawą kethrę rysując na kości udowej zbira głęboką bruzdę. Tym razem ból był ostrzejszy i bardziej przewlekły. Jednocześnie lewą kethrę wbiła w jego lewe ramię tuż przy obojczyku, tam gdzie ścięgna łączą się z kością. Impet ciosu osłabł błyskawicznie, kiedy ręka zesztywniała i znieruchomiała. Nóż wyśliznął się mu z rąk.
Twarz Jasmine nawet nie drgęła. Potencjalnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że własnie wykonuje jakiąś nudną, rutynową czynność. Bezduszna kobieta przygniotła obie ręce męzczyzny do ziemi kolanami, siadając na nim okrakiem. Milaczała. Kethra stercząca z jego uda musiała ominąć wszystkie arterie, bo rana wydała z siebie stanowczo za mało krwi. Ból osłabł, kiedy kobieta sięgnęła za siebie i wyciągnęła nóż. Przelotny wraz ulgi w oczach mężczyzny zniknął, kiedy ostrze dotknęło jego krocza. Ruch był szybki i płynny. Leżący człowiek poczuł chłód między nogami, kiedy zimne jesienne powietrze wdarło się przez dziurę w spodniach i w bieliźnie.
Największym koszmarem dla mężczyzny jest stracić męskość. Ten fakt może być bardzo użytecznym argumentem, Jasmine, pamiętaj o tym.
- Może jednak mi powiesz, co chce wiedzieć?
Zbir poczuł na członku i mosznie chłód stali, kiedy Jasmine przesuwała ostrzem po jego skórze. W tym samym momencie wyciągnęła z wewnętrznej kieszeni fiolkę wielkości palca wskazujacego z bezbarwnym płynem w środku.
To na wypadek, gdybyś nie był mężczyzną...

Piotreksus

Kropla potu spłynęła po wykrzywionej z bólu twarzy mężczyzny, jednak po chwili na tej samej twarzy pojawił się mały uśmieszek, a całe ciało przestało stawiać opór - Nie wiem kim jesteś, ale jesteś dobra. Wiesz, że nawet jeśli ci powiem co wiem, zabijesz mnie zaraz potem, więc nie ma to zbytniego sensu - osobnik złapał oddech i przymrużył na sekundę oczy - A tam i tak miałem się wycofać z fachu, śmierć to jeden z tych sposobów. Słuchaj mnie dokładnie kobieto, miałem za zadanie szpiegować ludzi zainteresowanych w sprawach Kresi i tamtejszej szlachty, a jeśli węszyliby zbyt wiele, zabijać. Jest nas o wiele więcej, niektórzy wynajęci, inni zaufani, te podchody to prawie wojna. Nie wiem jaki to ma cel, ale nie mam w zwyczaju pytać zbyt wiele. Mogę ci tylko powiedzieć, że pewnie w tym momencie inni ludzie zajmują się twoim towarzyszem, aby zwabić i ciebie. Ja miałem załatwić stajennego, zbyt dużo rozglądał się po nocach. Zaufani noszą znak jaszczurki z tego co widziałem, choć nie wiem co oznacza...

- Jest tu kto?! Potrzebuję koni! - Z korytarza słychać było krzyk Folin - jej szybkie kroki zbliżały się do zagród.

Lamarath

Jasmine

Cofnęła ostrze i schowała pod płaszcz tak samo jak fiolkę.
- Nie zamierzam ich zawieść - szepnęła. - Wielkim błędem było porwanie opętanego przez demona...
Spojrzała leżącego mężczyznę i skinęła lekko głową. Z jej twarzy zniknęła maska bez wyrazu. Znów wyglądała jak kobieta, za którą poszłyby w ogień legiony mężczyzn. Folin zbliżała się.
- Ciesze się, że nie okazałeś się głupcem. Miłych snów...
Szpieg nie zdążył nawet zauważyć, kiedy kethra z jego ramienia wbiła mu się głęboko w oczodół sięgając mózgu. Jasmine poczuła pod sobą pośmiertne drgawki, po czym wstała szybko na równe nogi i ruszyła w stronę elfki.
- Konie nie żyją, tak jak ich zabójca - rzekła z lekką nutą bólu w głosie. - Zabrali mi brata... Chodźmy stąd, nie musisz tego oglądać. Może ten kupiec, którego brata zamordowali da nam konie w zamian za informacje.
Jasmine zaczekała na Folin i razem wyszły ze stajni. Pierwszego przechodnia spytała sie o drogę do domu Ideona. Ruszyła w tą stronę czym prędzej...

Piotreksus

Gdy kobiety wyszły razem ze stajni w poszukiwaniu kierunku podjechał drewniany kryty wóz z młodym człowiekiem na siedzisku. Rico spojrzał na obie kobiety - W sumie nie chciałem się mieszać ale i tak ruszam na południe i jesli chcecie mogę was zabrać - mówiąc to wyciągnął zza siebie jasny kompozytowy łuk i kołczan i rzucił elfce. Wy chyba straciliście swój wóz nieprawdaż? Słyszałem że most na rzecze Frilla zerwał się i jedyna droga prowadzi przez bród na południu, chyba, że uciekinierzy jadą gdzie indziej, szkoda, że nie wiemy gdzie. To taka mała informacja, ten łuk to podarek, jeśli nie chcecie jechać ruszę w swoją stronę.

Lamarath

Jasmine

Dziewczyna zerknęła na młodzieńca z dołu.
Przyda się, będzie niezłą żywą tarczą...
Nie...
Sama nie dasz rady, weź go ze sobą...
Milcz!
- To niebezpieczna sprawa, młody człowieku. Możesz stracić życie, a tego z pewnością nie chcesz. Poza tym wóz jest zbyt wolny i ciężko będzie nam ich dogonić, tu trzeba wierzchowca. Tak łatwo nie uciekną - wskazała na ziemię - trakt jest miękki od wczorajszego deszczu, a wóz Giharu jest ciężki, ciągną go cztery konie. Łatwo będzie ich wytropić - spojrzała ponownie na mężczyznę. - Twój wybór, sam wiesz co jesteś w stanie poświęcić i jaka cena jest zbyt wysoka. Idę po Ideona - kupca, mam nadzieję, że jego konie nadal są żywe. Jeśli chcesz jechać z nami, czekaj tutaj, jeśli nie - sierokiej drogi.
Uśmiechnęła się i ruszyła przed siebie.

Kiedy Folin poszła za Jasmine, ta spojrzała na nią i rzekła.
- Ty też nie musisz iść. Z pewnością masz rodzinę, która cię potrzebuje. Zapłacę ci tyle ile jest ci winien mój brat i możesz wracać. Ta sprawa jest bardzo duża i niebezpieczna. Możliwe, że cię przerasta, choć nie wiem w sumie kim jesteś. Nie mogę cię zatrzymywać ani kazać ci iść ze mną. Właściwie dlaczego miałabyś ryzykować życie? Z pewnością nie było to częścią waszej umowy z Giharu.
Minęła dłuższa chwila, kiedy Jasmine zauważyła dom kupca.
- Ideonie! - krzyknęła ile sił - Mam wieści o twoim bracie!

Dragon_Warrior

Toran

Krótki rzut oka na wóz aby się upewnić, potem jeszcze jeden aby dobrze zapamiętać woźnicę. Jakiś charakterystyczny szczegół i jaszczurka. Z czy mistrz wspominał coś o jaszczurce? Nieważne, potem będzie czas. Teraz trzeba działać. Skierować konia w kierunku wozu tak aby zejść z pola widzenia woźnicy. Przerzut nogi jak na damskim siodle, łuk wsparty o strzemię da się napiąć dość szybko. Jeszcze jeden pomysł, dorobina siarki z nigdy nie czyszczonej kieszeni, odrobina wosku z siodła. Dwa dobrze znane gesty i jedno zdanie ukryte w dźwiękach pędzących koni. Cel tylna oś wozu, tuż przy lewym kole. Nie czas jednak czekać na dym mogący potwierdzić tlącą się dębinę. Nadłamanie strzały w jednej trzeciej pozwoli odpaść lotce i ukryć główną część strzały przed niepożądanym wzrokiem. Napiąć, krótkie wahanie, czy nie prościej od razu w jeźdźca. Nie taką pomyłką lepiej nie ryzykować. Dźwięk zwalnianej cięciwy i strzała wbija się w tylną ścianę wozu, łamiąc się przy samym uderzeniu. Teraz szybki odwrót nim woźnica złapie za kusze i zawróci wóz na tyle żeby dostrzec ukrytego za jego plecami strzelca. Teraz pod karczmę. Jak najszybciej.
Plac przed karczmą wypełniał się ludźmi równie szybko jak w dzień targu. Rzeczywiście coś się stało, punkt dla mnie. Szybki rzut oka w kierunku stajni pozwolił za to zaoszczędzić nieco czasu i drogi. Spostrzeżona wczoraj elfia przewodniczka rozmawiała z mężczyzną na wozie i jeszcze z kimś. Jeden rzut oka dla ustalenia hierarchii i jeden oddech na zebranie myśli i złożenie zdania.

-Witajcie drogie panie. Jeszcze wczoraj chciałem zapłacić za pomoc złotem ale dziś mam dla was inną propozycję. Siadajcie tylko szybko na wóz bo czas jest dla nas teraz na wagę tego co przewoziłyście w swym wozie. Ja poprowadzę.

Lamarath

Jasmine

Przyjrzała się nieznajomemu mężczyźnie.
To chyba ten, co zaczepił nas, kiedy wjeżdżaliśmy do miasteczka..
- Nie znam cię, panie, i po tym co się niedawno dowiedziałam, nie wzbudzasz wystarczającego zaufania, by podążyć za tobą. Muszę pomówić z Ideonem, gdyż posiadam iformacje, którymi z pewnością nie pogardzi, a które mogą ułatwić odzyskanie uprowdzonego człowieka, który, jak może wiesz, znajduje się na wozie. Pośpiech niekoniecznie jest wskazany. Jeśli chcieliby go zabić, z pewnością już to zrobili, w co wątpie. Z wytropieniem ich także nie powinno być problemów, gdyż żaden wóz nie zostawia takich głebokich śladów, jak ten. Tymbardziej po deszczu. Poza tym nie wiem ilu zbirów znajduje się w wozie, więc dla bezpieczeństwa trzeba uznać, że przynajmniej pięciu plus woźnica. Jak dla mnie to stanowczo zbyt mała róznica sił. Jesli chcesz pomóc, proszę bardzo, ale wiedz, że to nie jest zwykła sprawa. Nie mogę zagwrantować zachowania zdrowia i życia. I mam nadzieję, że nie okażesz się jednym z nich... Idę po Ideona.
Kobieta ruszyła w stronę mieszkania kupca nie zważając czy nieznajomy pójdzie za nią czy zostanie i poczeka przy wozie. Teraz liczyły się informacje. Nie mogą umrzeć razem z nią, a w tej mieścinie nie znalazła nikogo, o większych wpływach jednocześnie równie godnego zaufania. W końcu on tez stracił brata...

Dragon_Warrior

Toran

Słysząc o człowieku na wozie nie kryłem zdziwienia.
- Nie chcę być niegrzeczny pani, ale woźnica wyglądał na samotnego. Co więcej śpieszył się tak jak gdyby nie czuł się w tej samotności zbyt bezpiecznie. Przy odrobinie szczęścia uprowadzony człowiek uwolni się sam albo co najwyżej będzie go trzeba wydostać z połamanego wozu. Bo po wypadku panowie z jaszczurkami na hełmach mogą się zrobić dość drażliwi.
A daje dwa do jednego, że mogli mieć poważne problemy z waszym wozem... i to już chwile za bramami ... Wiec jak będzie ?

Lamarath

Jasmine

Nie zatrzymała się i rozmwaiała z człowiekim idąc.
- Jaszczurki... Zaufani... - zamyśliła się na kilka uderzeń serca. Po tym zwróciła się do człowieka po imienu, które wygrzebała z pamięci, kiedy przedstawiał się poprzedniego dnia.
- Toran, tak? Posłuchaj, po pierwsze, woźnica nie jest sam. Zapewne nie zajrzłeś do wnętrza wozu, za płócienną płachtę i ściany z grubego drewna? Oddala się stąd czym prędzej, bo zbyt wielu w tym mieście dowiedziało się o ich sprawie. Po morderstwie brata Ideona, ludzie są niespokojni. Dlatego im dalej stąd odejdą tym mniejszy będzie zapał miejscowych, żeby za nimi podązyć. Z tego co widziałam, ten Ideon jest tu szanowany i wielu ludzi znalazłoby drogę do zdobycia jego cennego szacunku karając odpowiedzialnych za śmierć jego brata. Dlatego uciekają. Co do wozu, to raczej nie liczłabym na to, że się roztrzaska. Jechałam nim i musze przyznać, że nie wiem, po co braciszkowi taka forteca na kołach. Nawet jakby podpalić na jego dachu worek prochu, to w środku spotkało by cię najwyżej ogłuszenie. I to dziwne pismo na ścianach, wole nie wnikać do czego ono służy.
Zamilkła na chwilę.
- Nie wiem, ile wiesz, ale ta sprawa jest o wiele bardziej głębsza niż zwykłe powranie podróznika z jego wozem. On jest tylko przynętą, więc jest im potrzebny żywy. Nie zabiją go zbyt szybko.
Idąc dalej ukradkiem obserwowała nieznajomego na wpadek jakby chciał sprawiać kłopot.
Może jest jednym z nich... Dlaczego tak bardzo nalega, byśmy już ruszali w pościg...

Dragon_Warrior

Toran

- Jak chcesz. Tylko potem ni mniej pretensji.... - Po czym zwracam się do stojącej przy wozie elfki.
- A co Ty o tym myślisz ? Też uważasz że trzeba czekać aż przynęta zostanie zawieziona prosto w rzekomy środek pułapki? Bo szczerze mówiąc powili tracę wiarę w wasz zdrowy rozsądek. Oczywiście jeśli wykonujesz tylko rozkazy to nie mniej mi tego za złe. – Oczy elfki zalśniły w znany mi dobrze sposób – Tak więc przyjmij moje przeprosiny. Poczekam więc tutaj i dam się wykazać tamtej panience...

Lamarath

Jasmine

Kiedy mężczyzna na koniu zawrócił się w strone wozu, Jasmine poczuła się lepiej bez potencjalnego zagrożenia.
Jeśli na wozie są Zaufani to może być ciężko. Nie wiem ile prawdy wyjawił ten człowiek w stajni, ale jeśli tyle czasu nic nie wiedzieliśmy o nich, to znaczy, że są dobrzy. Może lepiej zaatakować ich w noc, kiedy zatrzymają się na postój. W nocy mam przewagę. Jeśli się zatrzymają...
Wogóle nie wiem po co biorę ze sobą tych wszystkich ludzi. Ktoś na pewno zginie, chyba że dobrze to rozegram. Jak coś to odwrócą uwagę porywaczy. Co więcej mogą zrobić?
Bracie, trzymaj się i nie daj się zabić. Wiem, że potrafisz...
A oto i dom Ideona...

Piotreksus

Folin spojrzała na Torana, gdy wypowiedział do niej gorzkie słowa. Zamyśliła się po czym rzekła - Panie, mój pracodawca został porwany, jednak jego siostra chce zwrócić mi jego dług i odesłać niźli narażać na niebezpieczeństwo, mogę odejść, jednak ten człowiek był dla mnie łaskawy, a los odwrócił się od niego i dlatego chce mu pomóc. Może nie jestem za bystra, może nawet pcham się w niebezpieczeństwo, ale mam pu temu dobry powód. - Folin opuściła powoli wzrok - Panie, ty wręczyłeś mi na przywitanie piękną strzałę, która niestety została zabrana razem z moim pracodawcą, pamiętam ten gest i ufam, że i ty jesteś szlachetnym człowiekiem, pomóż nam, proszę. Jego siostra to silna kobieta, jednak co zwykły człowiek może przeciwko bandytom, nie miej jej za złe, że szuka więcej pomocy, każdy z nas by tak uczynił.

Jasmine wkroczyła do dwupiętrowej kamienicy z kolorowego (czarno-czerwono-niebieskiego) kamienia, na parterze powitał ją lokaj, który poprowadził do salonów, tam czekał Ideon. Po wysłuchaniu prośby kobiety skrzywił się w złości - A więc znów jakieś bandyctwo zatruwa życie zwykłym ludziom! Przykro mi z powodu twego brata i jeśli sądzisz, że ci ludzie mają coś wspólnego ze śmiercią mego brata z chęcią zaoferuję siebie i trzech moich zaufanych ludzi jako pomoc w jego ratowaniu, jednocześnie musze wskazać upraszanie się o pomoc w straży jako bezcelowe, gdyż oni i tak nie wyślą więcej niż jednej osoby na zwiad a nawet jeśli wyślą wiadomość o porwaniu to zanim ona kogoś zainteresuje będzie już za późno, jak dla mojego Fredra.

Dragon_Warrior

Toran

Elfka miała w głosie cos co odebrało mi mowę. Zupełnie tak jak ona. Prostolinijna ufność prowadząca dzisiaj częściej do śmierci niźli do czegokolwiek innego. Odruchowo sięgnąłem do zawieszonej na rzemieniu, niczym talizman, chusty. Była tam nadal. Podniosłem wzrok, głębokie i ufne spojrzenie Folin przypominało, że czeka na odpowiedź.

- Powiedz mi proszę ile masz lat ? Wiem że to może Ci się wydać śmieszne ale przypominasz mi moją siostrę sprzed wielu lat. – Gdy tylko odpowiedziała westchnąłem. Nie mogłem postąpić inaczej. – Dobrze zgadzam się pomóc. Jeśli twierdzisz, że ten człowiek na to zasługuje. Mam nadzieję, że tak jest w istocie. Proszę Cię tylko o to abyś uważała na siebie jeśli zacznie się robić niebezpiecznie. Najpierw myśl o sobie potem o nas. Skoro siostra tego człowieka jest taka pewna siebie, że w nas widzi tylko niepotrzebny balast, to dajmy się jej wykazać. Zresztą z tego co widzę nasza dwójka i tak nie będzie się pchać pod ich miecze. – Sięgnąłem do jednego z pakunków przywiązanych do konia i odwiązałem starannie zabezpieczoną i usztywnioną od środka kieszeń. Cztery powinny starczyć. – Weź te strzały mogą Ci się przydać. Zielone na tych wytrzymalszych i magów, niebieskimi strzelaj natomiast z większego dystansu lub jeśli boisz się, że cel zdąży uskoczyć na widok wypuszczanej strzały. Pamiętaj tylko że trafić musisz jednak sama.
Siostry porwanego nadal nie było. Zdążyłem więc starannie wyciągnąć z bagaży kołczan i zawiesić go bezpośrednio przy siodle. Kilka kolorów lotek, które przykuły uwagę Folin skomentowałem tylko drobnym uśmiechem.

Lamarath

Jasmine

Ucieszyła się słysząc słowa Ideona, jednak na zewnątrz wypłynął tylko lekki smutny uśmiech, tak jak ją uczono.
- Dziękuję, że zgodziłeś się ruszyć za nimi wraz ze mną. Muszę cię jednak ostrzec. Ci ludzie, ci sami, którzy zabili twojego brata, nie są zwyczajnymi bandytami, jak ich nazwałeś. To wszystko, to zorganizowana akcja, w której centrum znajduje się Kresi. I bynajmniej nie mówię tu o klątwie, której krążą pogłoski wśród ludności. Ludzie, którzy zabili twojego brata, mają za zadanie dopilnować, aby nikt nie interesował się za bardzo i nie węszył za dużo w pobliżu rozgrywek między tamtejszą szlachtą. Z tego, co się dowiedziałam, chcą utrzymać je w tajemnicy za wszelką cenę i zabiją każdego, kto dowie się zbyt wiele. Wydaje mi się, że dlatego zabito Fredra - ucichła na chwile. - A teraz porwali mojego brata, żeby dopaść mnie, bo tak się składa, że znalazłam jednego z nich skorego do rozmowy. Ale mniejsza z tym. Ważne jest to, że ci ludzie mogą być niebezpieczni nawet, jeśli ruszymy w większej liczbie. Dlatego zalecam szczególną ostrożność. Chciałabym, na wypadek gdyby coś mi się stało, wysłać wiadomość do przyjaciela w mieście Odna. Żeby wiadomość dotarła musi ją ponieść ktoś zaufany, a z tego, co widzę niewielu takich ludzi w tym miasteczku. Bandyci zinfiltrowali je dogłębnie, więc mogę ufać tylko tobie. Przyjaciel zwie się Damien Atalan.
Wyciągnęła z kieszeni niewielką kartkę papieru drzewnego i szybko nakreśliła kilka linijek. Zwinęła wiadomość w rulon i wręczyła Ideonowi. Spojrzała w oczu kupca.
- Zaufani noszą symbol Jaszczurki - powiedziała powoli. - Wykorzystaj tą informację. Myślę, że powinniśmy ruszać jak najszybciej. Niestety bandyci zabili nasze konie w stajni, więc pewnie będę musiała jechać na wozie z jakimś nieznajomym...
I tak poprosiłam go już o zbyt wiele...
Jasmine wstała i ukłoniła się lekko.
- Jeszcze muszę zabrać swoje rzeczy, które zostawiłam w stajni po walce z jednym z nich. Spotkamy się przed karczmą, już jest tam parę osób. Dziękuje jeszcze raz i do zobaczenia za chwilę.
Dziewczyna posłała kupcowi ciepły uśmiech, pierwszy odkąd zawitała dziś w jego domu, i odwróciła się w stronę wyjścia...

Ruszyła w stronę stajni inną drogą niż przyszła. Nie chciała spotkać się jeszcze z ludźmi przed karczmą, a szczególnie z jednym z nich, którego sposób rozumowania sugerował, że albo jest w zmowie z bandytami i chce by ruszyć w pościg nieprzygotowanym, albo jest jednym z tych heroicznych głupców, którzy myślą, że sami w pojedynkę pokonają drużynę wyszkolonych zbrojnych, gotując w między czasie potrawkę z dzika. Przypomniały jej się czasy, kiedy była dziesięcioletnią dziewczynką i tata opowiadał jej o herosach i weteranach bitew, których umiejętności walki decydowały o losach kraju a czasem i świata. Wtedy sama miała takie chwilę, kiedy czuła, że mogłaby wszystko, że żadna przeszkoda nie zatrzyma jej przed osiągnięciem celu. Jednak życie zweryfikowało tą niedojrzałą naiwność dziecka. Po wszystkim, co przeszła, wie, że filary zwycięstwa są trzy: dobre planowanie, przycięty kłykieć w rękawie i armia w odwodach.
Plan wymyślę, jak rozeznam się w sytuacji, teraz na to za wcześnie. Przycięty kłykieć... Może Demakhal, może ktoś z towarzyszących mi ludzi, w sumie ich nie znam, nie wiem, co potrafią, więc nie mogę ich liczyć jako atut. Ale armią w odwodach są znakomitą. Jeśli coś by poszło nie po mojej myśli, w ośmiu mamy szansę pokonać ich w otwartej walce. Tylko czy Giharu to przeżyje...

Weszła do stajni tylnym wejściem, rozejrzała się uważnie w poszukiwaniu wszelkich nieprawidłowości w wystroju pomieszczenia, które mogłyby zwiastować czyjąś obecność lub niebezpieczeństwo. Podniosła swoją torbę z ziemi i podeszła do zasypanych w sianie zwłok stajennego.
Biedny dzieciak...
Wiedział, w co się pakuje.
Racja... Zdziwiła się, kiedy dotarł do niej fakt, że zgodziła się z Nim.
Wyciągnęła chłopaka z siana i zdjęła mu z szyi misterny wisiorek z białego kryształu. Zawiesiła go sobie na szyi i szybkim krokiem wyszła przed stajnie do pozostałych.
Ideon powinien już być...

Piotreksus

Toran stanął koło swojego konia, za wozem Rico. Obserwował jak w ich pobliżu ustawia się czterech konnych ubranych w czarne kirysy i helmy, wszyscy z jasno-brazowymi pelerynami. Wśród nich był też Ideon na wyróżniajacym się białym ogierze. Wszyscy panowie mieli miecze u boku oraz tarcze i kusze na plecach dodatkowo widać było skromne podróżne bagaże za siodłami. Folin na ten widok wskoczyła na wóz Rica, zamieniwszy z mężczyzną słowo, zniknęła w pojeździe na dłuższą chwilę, po czym wyjrzała na Torana zza tylniej płachty i uśmiechnęła się. Na widoku wreszcie pojawiła się Jasmine...

Lamarath

Jasmine

Widząc, że wszyscy już są przyśpieszyła kroku. Rzuciła torbę za siebie i ujęła w dłonie kuszę odblokowując jednocześnie zamek zabezpieczający. Podeszła do wozu Rico i wspięła się na dach.
- Ruszajmy na południe. Najpierw musimy nawiązać kontakt wzrokowy.
Kiedy wóz ruszył z miejsca Jasmine ustawiła szereg pokręteł przy kuszy i założyła na łoże bełt o ciężkim śrubowym grocie, unieruchamiając do gotowego do strzału. Kiedy wyjechali za bramę zdjęła rękawicę, odsłaniając czarne żyły na jasnej, gładkiej skórze, które zaczęły się wydłużać znikając pod rękawem szaty aż wyłoniły się w pobliżu szyi. Widok ten sprawiał dość niemiłe wrażenie, mógł nawet wzbudzić niepokój, jednak dziewczyna nie przejęła się tym zbytnio. Skupiła myśli i rozluźniła mięśnie, kiedy jej źrenice rozszerzyły się tak, że ich czerń zajmowała prawie całe oczy. Obraz przed nią stał się wyraźniejszy i ostrzejszy. Poorana bruzdami błotnista droga odsłoniła wszystkie swe subtelności, z których dało się odczytać ogrom szczegółów na tematy tych, co je zostawili. Po kilku chwilach analizy i grzebania w pamięci odnalazła ślad, który według niej należał do wozu Giharu. Ciężki, masywny, czterokonny, jadący dość szybko. Gdy już była pewna, że nie zgubi tropu, przemówiła do towarzyszy.
- Naszymi przeciwnikami będą prawdopodobnie najemnicy oraz ludzie, którzy zwą siebie zaufanymi. Co do najemników to sprawa wygląda rożnie, to Zaufani mogą stanowić poważne zagrożenie. Radze na nich uważać. Noszą symbol Jaszczurki. Druga sprawa to fakt, że porwali mojego brata tylko i wyłącznie dlatego, że wiedzieli, że za nim podążę w próbie ratowania go. Tak naprawdę ja jestem ich celem, więc jeśli sytuacja będzie wyglądać naprawdę beznadziejnie, to ratujcie się. Nie warto umierać za mnie. Jeśli nie stanowi to dla was problemu to chciałabym wiedzieć, jakie każdy z was posiada atuty, którymi może wspomóc naszą sprawę. Pomoże to w opracowaniu jakiegoś sensownego planu działania. Ponadto jestem otwarta na wszelkie sugestie i pytania.
Trzymaj się bracie...

Dragon_Warrior

Toran

Wyrównałem do wewnętrznej części szyku. Wóz po prawej powinien dostatecznie osłonić mnie od tamtej strony. Z lewej co prawda osłaniał mnie tylko jeden jeździec ale Folin dokładnie przyglądała się zaroślom, a i ja zwracałem uwagę na każdy szczegół. Jedynie tyły były niezbyt dobrze osłonięte ale w tej sprawie niewiele mogłem zrobić. Jeśli tyle par oczy przegapiłoby pułapkę i spokojnie pozwoliło się zajść od tyłu to lepiej nie myśleć o szansach. W każdym razie wyciągnąłem na wszelki wypadek lewą nogę ze strzemienia przyglądając się jednocześnie bryle „naszego” wozu. W razie ostrzału jedyną szansą było w końcu szybkie przeskoczenie do środka. Tak czy inaczej, na wszelki wypadek gotów byłem korygować wyznaczaną przez Jasmine trasę. Nawet może nie tyle trasę co odległość od porwanego wozu.

Piotreksus

Po cało-dniowej jeździe przyszedł wreszczcie czas na wieczorny odpoczynek i posiłek tak dla koni jak i dla jeźdźców. Każdy posilił się swoimi zapasami, niektórzy zdrzemneli się trochę. Folin jeszcze w drodze pozbyła się swojej chusty z głowy i odsłoniła piękne, dość długie, jasno-brązowe włosy i charakterystyczne szpiczaste uszy. Jasmine zauważyła, że tajemniczy wóz Rico w którym znajdowało się pare zamkniętych skrzyń jest jak na taki pojazd bardzo szybki, prawdopodobnie zasługa dobrych koni. Jasmine i Toran zauważyli też, że jeden z wojowników Ideona uśmiecha się ukradkiem do Folin, gdy elfka spogląda na niego, a podczas postoju podszedł do niej parę razy i zamienił z nią parę słów po których Folin zawsze usuwała się w pobliże Jasmine.

Była wczesna noc i po krótkim odpoczynku wszyscy szykowali się do dalszego pościgu, wszyscy wiedzieli, że jeśli wóz Giharu zatrzymał sie na noc, dopadną go po północy. Była prawie pełnia, a noc okazała się bardzo jasna na trakcie, tylko chmury przepływające co jakiś czas dawały chwilowy cień. Ideon podszedł do Jasmine jakby chciał jej coś oznajmić, jadnak w zamian odezwał się do wszystkich - Słuchajcie jeśli dopadniemy ich na krańcach Błotnego lasu, nie róbcie odwrotu na lewą stronę od traktu ponieważ tam są spore trzęsawiska i można to przypłacić życiem, a teraz ruszajmy!

Lamarath

Jasmine

W czasie postoju nawet nie zeszła z wozu Rico wpatrując się bez przerwy w linie horyzontu.
Za kilka godzin prawdopodobnie ich dogonimy, a ja nie mam jeszcze żadnego sensownego planu. Noc jest jasna, zbyt jasna jak na mój gust. Avatar Cienia mi nie pomoże w tych warunkach. Mam nadzieje, że nie będziemy musieli improwizować.
Wóz ruszył z wolna, tak jak otaczający go jeźdzcy. Jasmine zerknęła na nich nienaturalnie czarnymi oczyma, dłuższą chwilę przyglądając się temu co prawdopodobnie narzucał się Folin, po czym jej spojrzenie znów utkwiło w miejscu, gdzie znajdował się wóz jej brata, jeszcze nie widoczny z powodu odległości.
Oczyściła swój umysł skupijając się na najbliższej przyszłości. Przez ten czas wóz i jeźdźcy nabrali już prędkości i wiatr rozwiewał błyszczące w księżycowej poświacie włosy Jasmine...

Melania

Art

Art stał przez pewien czas w odrętwieniu. Dopiero kiedy drzwi karczmy zamknęły się za młodym mężczyzną dotarło do niego co się stało.
Niech to szlag...
Wybiegł przed karczmę i po chwili zlokalizował elfkę. Stała przed stajnią wraz z tą tajemniczą kobietą, którą widział wczoraj. Po chwili podjechał do nich wóz. Chciał już podejść, kiedy pojawił się przy nich mężczyzna wyglądający niezbyt ufnie.
Ech i w co ja się chce pakować... Jednak pieniądze to pieniądze. Poczekam chwile na rozwój wypadków.
Art. przysłuchiwał się rozmowie nieznajomych.
Oho idzie do Ideona, pewnie ta sprawa dotyczy śmierci jego brata, a miałem się w to nie mieszać. Do czego to może doprowadzić brak zasobów finansowych.
Jego uwagę co chwile przykuwała kobieta idąca na przedzie.
Wydaje się taka zimna i nieprzystępna, jakby nic nie miało dla niej znaczenia, a mimo to widać w jej oczach smutek i strach o brata...ciekawe...
Kiedy weszła do budynku stanął niedaleko w ciemnej uliczce, aby nie zostać przyuważonym.
Na bogów ukrywam się jak jakiś zbój, do czego to doszło, do czego to doszło...
Z zamyślenia wyrwała go wychodząca bocznym wyjściem osoba, po chwili rozpoznał w niej panią, która weszła do budynku od frontu.
Hmmm ciekawe czemu wychodzi tamtędy czyżby chciała ukryć się przed ciekawskimi oczami.
Kiedy dotarł pod karczmę cała dość niezwykła kompania wyruszała w drogę.
Ech to nie moja sprawa...
Ruszył z powrotem do karczmy, gdy nagle złapał się za lewe oko. W jego umyśle pokazały się dawne wspomnienia. Krzyki kobiet i dzieci wypełnił cały jego umysł, a zaraz potem słyszał tylko przeraźliwe wycie wilków. Nagle wszystko ucichło, a Art ujrzał uśmiech dziewczyny.
Niech to szlag, niech to szlag...
Wbiegł do karczmy.
- Drinig konia, szybko!
Karczmarz na chwile osłupiał.
- Art. co.. jak to?
Kiedy spojrzał Art’owi w twarz nie czekał już na odpowiedź. Ten wyraz twarzy widział u Art.’a tylko raz, kiedy przybył do miasta z lasu, nad którym unosił się dym.
- Idź do tylnego wyjścia, za gospodą trzymam swojego wierzchowca. Możesz go wziąć.
Skinął w biegu głową w kierunku karczmarza i pobiegł na tyły gospody. Za drzwiami ujrzał gniadego ogiera. Przygotował go do drogi po czym wskoczył na niego i wyjechał za bramę.
Stracił za dużo czasu, nadchodził wieczór, a dzieliła go od nich jeszcze jakaś godzina drogi. Powoli też odchodził z sił, nieustanny galop zmęczył jeźdźca i konia. Postanowił zatrzymać się na chwilowy odpoczynek.
Żeby tylko nie wjechali w jakieś trzęsawiska, w tym lesie łatwo o szybką i bezsensowną śmierć. Potwory również stały się o wiele groźniejsze niż dawniej, ale w takiej liczbie powinni sobie poradzić. Chociaż... taka ilość ma też minusy... I niby czemu ja to robię... Ach no tak dla pieniędzy... sentymenty do mnie nie pasują.
Pozwolił koniowi odpocząć jeszcze przez pewien czas.
Po godzinnej jeździe nigdzie nie było już śladu słońca tylko księżyc świecił bardzo jasno. Zatrzymał się na chwile w miejscu gdzie grupa zrobiła krótki postój.
- No mój drogi, nie sądziłem, że ten stary Drinig ma tak wspaniałego ogiera. Jeszcze trochę i powinniśmy ich dogonić.
Spiął mocniej wodze i ruszył do galopu.

Piotreksus

Noc na dobre rospostarla swe strzydla nad lasem, jednak ksieżyc swą srebrną poswiatą rozświetlał skutecznie trakt. Nagle w oczach Jamine pojawił się na drodze woz Giharu, a raczej jego tylna część oraz małe ognisko zaraz przed nim, dostrzegła też parę siedzacych i leżacych sylwetek ludzkich w pobliżu ogniska...Jasmine spojrzała na resztę towarzyszy oceniając poznane fakty i ich siły

Lamarath

Jasmine

Kiedy ujrzała wyostrzone kontury wozu dała znak, by się zatrzymać.
- Są przed nami, jakieś czterysta kroków - rozszerzone źrenice Jasmine rejestrowały szczegóły rozjaśnionego krajobrazu. - Trzy postacie leżące wokół ogniska ubrane na czarno są w bezruchu, dwóch wojowników z kuszami, ten po prawo obserwuje trakt, ten po lewo część lasu. Nie widzę Giharu. Wóz jest zamknięty, więc pewnie jest w środku.
Dziwne, że zostawili go samego... Może jest z nim kolejny strażnik.
Spojrzała na zebranych ludzi. Kiedy jej spojrzenie przeszło po Toranie stłumiła chęć wypomnienia mu błędu w ocenie sytuacji. Woźnica był sam... dobre sobie...
Zeskoczyła z wozu Rico i zarzucając kuszę na plecy.
- Nie ma sensu zbliżać się do nich traktem, więc proponuje obejść ich obóz przez las. Możemy się rozdzielić i zaatakować z obu stron - Dziewczyna przykucnęła na ziemi i sztyletem wyrysowała pobieżny szkic sytuacji. - Jako że mam ograniczoną wiedzę o waszych umiejętnościach, mój plan wygląda tak: lewą stroną pójdę ja, Toran i Edemar - wskazała na jednego z ludzi Ideona, poznała ich imiona w czasie ostatniego postoju. - Prawą stroną Ideon z pozostałymi mu ludźmi oraz Folin.
Nakreśliła strzałki i litery oznaczające imiona poszczególnych członków drużyn.
- Kiedy wszyscy zajmiemy pozycje łucznicy, to jest Folin i Toran zdejmą strażników zanim ci obudzą pozostałych - narysowała dwie przerywane linie, mające zapewne symbolizować lot strzały. - Ja w tym czasie dostanę się do wozu. Możliwe, że jest tam kolejny strażnik, więc trzeba zachować ostrożność. Jeśli nie uda się nie obudzić śpiących, wkraczają zbrojni i spróbujemy wykorzystać naszą przewagę liczebną. Nie wiem, jak biegli jesteście w walce - zwróciła się do towarzyszy - ale uważajcie. Ci w czarnych szatach sprawiają, że mam złe przeczucia. Możliwe, że nie śpią i czekają aż do nich przyjdę...
Nagle Jasmine przyszła przerażająca myśl. Jeśli przebrali Giharu za jednego w tych czarnych szatach...
- Nie strzelajcie do leżących chyba, że wstaną i będziecie pewni, że to nie jest mój brat. Widziałam w swoim życiu różne fortele, służące do złamania ducha wojowników, a nie lubię niedoceniać przeciwników. To wszystko wygląda dla mnie zbyt prosto, dlatego jest takie niebezpieczne.
Spojrzała na zgromadzonych wokół. Jej twarz miała śmiertelnie poważny wyraz, lekko przerażający z powodu nienaturalnych oczu. Wstała z na równe nogi i zdjęła ramion kuszę, kładąc ją na ziemi, oraz płaszcz z pajęczego włókna.
- Co o tym myślicie? - spytała wskazując na rysunek składając jednocześnie okrycie w niewielki tobołek wielkości dwóch pięści. W oczekiwaniu na odpowiedź wcisnęła go do torby wyciągając z niej bliźniaczy o lekko innej barwie. Rozwinęła go ukazując taki sam płaszcz o barwie ciemnej zieleni przemieszanej ze zgniłym brązem, która w świetle księżyca niewiele różniła się od poszycia lasu. Zarzuciła go na siebie, podnosząc załadowaną kuszę.

___________________________________________________

Piotreksus

Ideon wsłuchiwał się w słowa Jasmine i obserwował ją w milczeniu, gdy kobieta skończyła rzekł - Myślę, że to całkiem chytry plan ale mam małą sugestię i jedno ważne pytanie. Sugestia jest taka, żeby ci z lewej strony trzymali sie brzegu lasu ze względu na bagna w głębi, w sumie tu nie ma problemu, ale pytanie jest ważniejsze. Oglądam twoj niezwykły ekwipunek i obserwuję twe działania pani i mam niepokojące wrażenie . To pytanie, które chciałem zadać, to kim właściwie jesteś pani i kim w takim razie jest twój brat?

Lamarath

Spojzała w oczy kupcowi i uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
- Jestem najemnikiem, Ideonie, ale nie takim zwyczajnym. Są tacy: szlachta, baronowie, zamożni kupcy i wielu innych, którzy potrzebują zaufanych ludzi, aby przenieść ważne i niebezpieczne informacje z jednego miejsca w drugie, w taki sposób by świat się o nich nie dowiedział. Są gotowi bardzo dobrze zapłacić za pewność w tej sprawie. Jestem właśnie jednym z takich ludzi, gońcem do zadań specjalnych przenoszącą naważniejszy ładunek - informacje. Ponadto zajmuję się także zdobywaniem informacji dla tego, kto jest tego wart. Zdarzyło mi się nawet pracować kilka razy dla naszych straży, kiedy kiedy ich śledczy nie radzili sobie. Stąd pochodzi mój niecodzienny, bo bardzo drogi i rzadki, ekwipunek. Oczywiście, nie zawsze tak było. Wszak trzeba zapracować na swoją reputacje, jednocześnie dopilnować by nie była znana w zbyt szerokim kręgu. Im coś jest powszechniejsze tym mniej kuszące i mniej dochodowe - mówiła powoli i pewnie z tym samym usmiechem co na początku. - A mój brat.. cóż nie widziałam go od piętnastu lat do wczorajszego dnia. Jeszcze nie zdążył mi opowiedzieć kim się stał przez ten czas. Jedyne co wiem, to fakt, że kiedy się rozstawaliśmy jako dzieci, wyruszył do jakiejś zamkniętej szkoły. W tej chwili jednak - uśmiech zastąpił wyraz smutku na jej twarzy - jest on niczym więcej, niż przynętą zastawioną przez owych ludzi z jaszczurką w emblemacie, mająca jeden cel: sprowadzić mnie do nich, w celu uśmiercenia mnie. Wątpie by chcieli od niego czegoś więcej, biorąc pod uwagę, że praktycznie go nie znają. Mam nadzieję, że zaspokoiłam twoją ciekawość - uśmiechnęła się znów tym razem tak promiennie, że zdawałoby się, mrok krążący wokół zebranych umknął w głębie lasu.
- Jak daleko są te trzęsawiska? Jak daleko możemy się zapuścić w głąb lasu?
Po tym jak zadała pytanie, spojrzała na pozostałych w oczekiwaniu na komentarze i sugestie...

Dragon_Warrior

Toran

Cały ten pościg wydał mi się naprawdę dziwny, a nawet trochę groteskowy. Porwano brata Jasmine, który miał służyć za dobrą przynętę do złapania nieuchwytnego celu, a teraz co? Dwóch się rozgląda a trzech śpi? We wszystko uwierzę ale nie w to, że sprawa rozwiązuje się niemal sama. Problem jest jednak w czym innym. Rico, jakiś nieznajomy z poza miasta oferuje nam swoją pomoc. Super, miły bezinteresowny człowiek pcha się pod bełty kusz. Przepraszam bardzo w imię czego ? Ideon stracił brata chce zemsty, tylko czemu nawet się nie zająknie o tym, żeby próbować brać żywcem choćby jednego. Do tego te bagna. Z tego co pamietam są po prawej a nie po lewej stronie traktu. Widać to nawet po wartowniku, który interesuje się tylko tą bezpieczniejszą stroną. Skąd więc ta pomyłka Ideona? W końcu tamtej piątce damy radę prawdopodobnie i bez nich, pytanie tylko czy w razie czego damy radę całej dziesiątce. Nie ma co trzeba działać i to szybko, ale zdecydowanie wpierw trzeba wybrać sojuszników.

Toran zsiadł z konia dopiero gdy Jasmine rysowała mapę. Korzystając z tego, że pozostali byli zaabsorbowani planem najemniczki położył dłoń na ramieniu Folin i wzrokiem wskazał drugi koniec wozu.
- Czekam tam – szepnął i dał krok w tył, po czym obrócił się na pięcie odchodząc do swojego konia. Wyciągnął z bagaży mały pakunek oraz jedną strzałę. Gdy odwrócił się w stronę pozostałych elfka była już przy nim.
- Trzymaj – wręczył jej strzałę dość dziwacznym gestem – I udawaj, że to o niej rozmawiamy. A więc po pierwsze niezbyt podoba mi się nasz woźnica. Może się mylę ale nie mamy pojęcia kim on jest i jaki ma interes w pomaganiu nam. Jeśli możesz to udawaj, że sprawdzasz czy naciąg Twojego łuku pasuje do długości strzały a ja będę kontynuował. Druga sprawa to Ideon, który zachowuje się zupełnie inaczej niż gdyby ścigał potencjalnych morderców brata. Nie prosił o zostawienie choćby jednego przy życiu, a w końcu bez tego nie dowie się czy sprawca uciekł czy poległ w boju. Po ostatnie trzęsawisko jest po prawej a nie po lewej stronie. Popatrz, której flanki pilnują. No chyba, że boją się bardziej bagiennych stworów niż naszego pościgu. Tak więc proszę Cię uważaj na siebie. – Toran przerwał na chwilę by wziąć głębszy oddech. Folin naprawdę miała coś z jego siostry. Wielka ufność i ten dziewczęcy wdzięk. Nawet teraz gdy napinała łuk słuchała go uważnie nie dbając o to, że mógłby przecież być jej wrogiem. Orzechowe włosy falowały na wietrze idealnie w kierunku wskazywanym przez grot strzały. – A teraz proszę daj znać Jasmine aby zajęła czymś naszych sojuszników i przyszła tutaj jeśli chce usłyszeć moje sugestie. – Uśmiechnął się jeszcze po raz ostatni aby dodać Folin odwagi po czym sięgnął do swojego pakunku by wyciągnąć z niego węgiel i niewielkie odłamki kryształu górskiego. Odwrócona już do niego plecami Folin, usłyszała jedynie kilka pierwszych słów inkantacji.

Piotreksus

Folin szybkim krokiem podeszła do oczekującej nastepnych pytań Jasmine i oznajmiła dość swobodnie - Pani, Toran chce ustalić ewentualny ostrzał, lecz zajął się swoimi strzałami koło wozu i prosi na słówko...

Lamarath

Jasmine

Uniosła lekko brwi ukazując lekko sceptycyzm, ale w duchu nawet się ucieszyła.
- Przepraszam na chwilkę...
Ruszyła we wskazaną stronę.
Ten Ideon zadaje stanowczo zbyt kłopotliwe pytania. Dobrze, że moja odpowiedź od lat jest taka sama. Dzięki temu stała się prawie prawdą...
Hmmm... Czego może chcieć ten Toran, bo na pewno nie chce rozmawiać o ostrzale, na to by był czas później.
Uśmiechnęła się do siebie.
Wyłoniła się zza wozu, nie przestawając się uśmiechać.
- Chciałeś mnie widzieć, słucham więc.
Słowa były wypowiedziane dziwnie beztrosko. Czarne oczy bez tęczówek wpatrzywały się w Torana z niezwykła intensywością, rejestrując oddech, tętno mimike twarzy, nawet najdrobniejsze drgnięcia ciała.

Dragon_Warrior

Toran

- Więc po pierwsze musimy podejść trochę bliżej i to od strony wozu. Tyle tylko, że ja najpierw poczekał bym na zmianę warty. To się okaże kto śpi a kto udawał. – Wypowiadane słowa cichły z każdym kolejnym, zaś szybki, ukryty przed pozostałymi gest sugerował, że wcześniejsze słowa i tak nie miały znaczenia. – No więc mamy do omówienia parę spaw problemowych i kilka taktycznych. Zacznę może od tych pierwszych. – Kolejne strzały opuściły kołczan, tylko po to aby zajmować czymś oczy ewentualnych gapiów. – Sprawiasz wrażenie dość niebezpiecznej i jak słyszałem przed chwilą dość skomplikowanej moralnie. Tak czy inaczej jeśli to ma być pułapka – Toran zakreślił strzała łuk w kierunku wroga. – To raczej marna. Dwóch wartowników i trzech udających sen, do tego najwyżej jeszcze jeden w wozie. Całość ładnie przyświecona ogniskiem jakby specjalnie po to aby było do nich łatwiej strzelać. Zaś oni grzejąc się przy ognisku ograniczają swoje pole widzenia najwyżej do dwudziestu metrów. Twoje oczy pracują jak sądzę w inny sposób i inaczej bronią się przed prześwietleniem, ale oni nie mają szans wypatrzyć nas zaraz po oderwaniu wzroku od ognia. Wracając jednak do problemu. Jeśli mają stworzyć zagrożenie to musi ich być więcej. W waszym wozie się nie zmieścili. Mam jednak pewne podejrzenia, że wsparcie dojechało w naszym. Nie wiem jak wy dwie ale woźnicę widze pierwszy raz choć w tym miasteczku spędziłem kawał życia. Ideon natomiast zachowuje się mało wiarygodnie. Sama powiedz czy to nie dziwne, że chętnie przystanie na Twój plan nie chcąc nikogo wziąć żywcem. Przecież to oczywiste, że zabójcy jego brata tam nie ma, bo był co najmniej dzień drogi przed nimi. Poza tym bagna są z tego co pamiętam po prawej a nie po lewej. Pokazywałem już to Folin i przyznała mi rację. Zwróć uwagę na to, że wartownik obserwuje lewa stronę, prawą niemal ignorując. Pytanie tylko czy pomyłka Ideona była przypadkowa. Bo jeśli nie to wolał bym nie odłączać się od was ani nie narażać Folin na tak śmiertelne niebezpieczeństwo jak podejście od strony trzęsawisk z trzeba mało wiarogodnymi typami. Proponuje raczej posłać trzech z nich lewą stroną natomiast wspólnie ruszyć prawą biorąc ze sobą tylko jednego. Jeśli będziemy mieli na niego oko bez problemu sobie poradzimy nawet gdy zdradzi. Bagno da nam zaś możliwość ucieczki bez ryzyka pościgu. W kwestii zaś samego odbijania Twojego brata to powiedz proszę wszystko co wiesz na temat jego wozu. Być może gdybyśmy odpowiednio się zbliżyli mógłbym sprawdzić czy jest w środku. Przy odrobinie szczęścia moglibyśmy przekazać mu nawet jakąś wiadomość. – Mimo krótkiej ciszy, Toran nie przestał bawić się trzymanymi strzałami. Czekał jednak wyraźnie na odpowiedzi, raz po raz spoglądając w stronę pozostałych.

Lamarath

Jasmine

Dziewczyna nie wysiliła się na zmianę wyrazu twarzy słuchając słów łucznika.
- Rico nie idzie z nami. Mówił, że nie chce się mieszać i użycza tylko broń i dostarcza nas na miejsce. Nie uwzględniłam go w żadnej z drużyn, jak słyszałeś. Patrolowanie strony z bagnem przez strażnika też mi się wydało dziwne, ale może spogląda w tamtą stronę, czeka na kogoś, kto ma przybyś na przykład łodzią. Zresztą łatwo sprawdzić, po której stronie są trzęsawiska, w końcu bagna mają charakterystyczny zapach. Powinnam bez trudu go wychwycić. Z tego, co słyszałam o tych ludziach, są bardzo groźni i to, że jest ich tylko pięciu czy sześciu nie powinno być wyznacznikiem ich siły. Mówisz, że ich pułapka jest marna, ale co byś powiedział, jakbyś miał sam uwolnić więźnia albo dwóch spośród nich posiadało talent magii? Albo strażnicy to niezbyt inteligentni najemnicy, którym pracodawcy - prawdziwi wrogowie, kazali obserwować otoczenie przeznaczając ich na straty, leżący wokół ogniska to kukły mające za zadanie nas zmylić i kiedy podejdziemy do nich ich zasztyletowac we śnie, drzwi wozu otworzą się zasypując nas gradem strzał albo zasypując nim tylko mnie. Życie nauczyło mnie brać wszystkie możliwości pod uwagę. Możliwe również, że nie wzięli po prostu pod uwagę, że zdobędę sojuszników. Zbyt wiele niewiadomych. Sprawa się wyjaśni co nieco, kiedy podejdę bliżej. Co do Ideona, niewiem czemu miałby wnosić obiekcje do przedstawionego planu. Przecież nigdzie nie powiedziałam, że mamy wyrżnąć ich wszystkich. Wręcz zaznaczyłam wyraźnie, żeby nie strzelać do leżących. Sama bym chciała porozmawiać z jednym z tych jaszczurkowatych jegomościów - w tym momencie jej głos zabrzmiał dość złowrogo. - Ideon wydaje mi się najbardziej wiarygodnym z nas wszystkich: jest znanym kupcem, stracił brata z tego samego powody, z którego chcą zabić mnie - za dużo wiedział. A jego zabójca może być nawet ktoś z wioski, która jest bardzo głęboko zinfiltrowana. Rico rzeczywiście jest zagadką, ale wyrugowałam go ze zmiennej... Ale rzeczywiście, jeśli ostrzał nastąpiłby z jednej strony, drugi straznik zwróciłby swą uwagę w tą samą stronę co pierwszy i zbrojni mogliby zaatakowac od tyłu. Tak, trzeba wprowadzić ta korektę.
Przerwała na chwilę, bo zaschło jej w ustach. Nigdy nie wypowiedziała tak wielu słów w tak krótkim czasie...
- Odnośnie wozu. Cóż, jest dość specyficzny. Cieżki i stabilny ponad przeciętną. W środku na ścianach wymalowane, a mooże wyryte są miriady symboli przypominających pismo, choć nie znam tego języka. Możliwe, że to jakieś magiczne gryzmoły, jako że braciszek od zgoła piętnastu lat miał zgłębiać tą stronę życia. To kolejny powód, dla którego nie chcę ich lekceważyć. Jest ich tylko tylu, a pojmali biegłego czarnoksiężnika - jak mniemam. Co więcej, pojmali go a on nie uciekł...
Jasmine przeniosła wzrok na strzałę w dłoni Torana.
Chyba jednak nie jest jednym z nich, jego ciało sygnalizuje, że wierzy w to co mówi...

Dragon_Warrior

- Co do zwiadu to chętnie wyruszę z Tobą. Co prawda nie skradam się zbyt dobrze ale jeśli tylko podejdę wystarczająco blisko, a wóz nie ma przesadnych zabezpieczeń, to będę mógł ocenić ile osób znajduje się w środku a może nawet zdołam powiedzieć coś więcej. Problem w tym, że jeśli wyruszymy na wcześniejszy zwiad to nie chce zostawiać Folin tutaj, na pastwę losu. Oczywiście jeśli masz pomysł jak upewnić się względem naszych aktualnych kompanów to czekam na propozycje. Miło by było ustalić czy wrogów mamy po jendje czy po obu stronach. O Wóz zaś będę jeszcze musiał spytać Folin. Może jest w nim jakiś awaryjny wyzwalacz zaklęć ustawiony na konkretne zdanie czy zaklęcie... – Toran zatrzymał wzrok na wyraźnie zaczynającej się denerwować elfce. – W każdym razie musimy wracać do reszty i spróbować upewnić się co do intencji Rico jak i kompanów Ideona. Ostrożności nigdy za wiele. Zwłaszcza w taki dzień jak dziś. – Strzały jedna po drugiej wpadły do kołczanu.

Lamarath

Jasmine

Oczy dziewczyny wróciły do naturalnego wyglądu zaskakująco szybko. Teraz dopiero Toran dostrzegł ciemną szarość tęczówek Jasmine. Nie przypominał sobie by ją wcześniej widział. Dziewczyna zwróciła swoją twarz w lewo, w stronę, skąd wiał lekki wietrzyk, który niósłby ze sobą nieuchwytną dla człowieka woń bagien... Niósłby... I właśnie tu był problem. Toran wyczytał z nowego wyrazu twarzy Jasmine wyraźnie niezadowolenie.
- Po lewo nie ma bagien - rzuciła krótko. Niezadowolenie opuściło jej aparycję, choć w głębi siebie nadal była zła. Dlaczego mi to umknęło? - Tylko suchy las, dalej równina a za nią miasto. Zachowamy to w tajemnicy, niech myślą, że jesteśmy głupi... Może Ideon się tylko pomylił, nie ważne. Jeśli się pomylił nie będzie miał nam za złe, że go nie posłuchamy - uśmiechnęła się wymownie. - Wracajmy do reszty.
Przytaknęła kilka razy głową, jakby po dłuższym namyśle zgodziła się z Toranem w jakiejś sprawie, grając tym samym swoją rolę w jego przedstawieniu. Źrenice znów poszerzyły się, kiedy odwracała się w stronę pozostałych. Kiedy zbliżyła się do nich natychmiast przemówiła z nieznacznym uśmiechem i uznaniem na twarzy.
- Podczas omawiania ostrzału, nasz przyjaciel Toran, zwrócił moją uwagę na kilka szczegółów, które mi umknęły jakimś cudem. Nie znam za bardzo biegłości naszych strzelców we władaniu łukiem, a i ja sama nie jestem zbytnim specjalistą, muszę więc założyć, że są co najwyżej średnie, ze względu na bezpieczeństwo nasz wszystkich. W takim razie proponuje zmienić strategię w ten sposób - starła przerywaną strzałkę z jednej strony rysunku - Strzelcy zaatakują z jednej strony i w przypadku, gdyby chybili pierwszą strzałą, skupiliby uwagę strażników po lewej, odsłaniając ich plecy na miecze ludzi Ideona - uśmiechnęła się tryumfalnie. - Tak więc lewą stroną pójdę z Folin i Toranem. Nie potrafią się zbyt dobrze skradać, więc pomogę im w tym - spojrzała na Ideona z serddecznym uśmiechem. - Będziemy się trzymać pobliża traktu. Wiem jak bagna potrafią być zdradliwe.
Prawie tak samo jak ludzie, Jasmine...
Racja, Demakhal...
Znów się ze mną zgodziłaś, moja droga...
Milcz... ostatnia myśl nie miała takiej mocy jak kiedyś.
Spojrzała po twarzach zgromadzonych, po czym zwróciła się do siedzącego na wozie, Rico. Dało się dostrzec wdzięczność na jej twarzy. To zadziwiające, z jaką łatwością potrafi idealnie oddać uczucia samą mimiką i spojrzeniem.
- Dziękuje ci za pomoc, dobry człowieku. Nie chciałeś się w to mieszać, więc nie będę nalegać. Nie ma potrzeby by narażać cię na niebezpieczeństwo. W imieniu Folin dziękuje za łuk dla niej, to naprawdę wspaniały upominek. Jeśli się nam powiedzie, w co wierzę coraz bardziej, może wybierzesz się ze mną na krótki spacer albo coś - posłała spojrzenie, któremu nie sposób odmówić.
Jeśli mnie słyszysz, bracie, wiedz, że niedługo się spotkamy. Pomóż nam jak umiesz... Odruchowo dotknęła urękawicznioną dłonią kryształowego naszyjnika w kształcie ściętego kwadratu, co zwróciło uwagę młodzieńca na kobiece wypukłosci Jasmine.