Płocki Klub Fantastyki Elgalh'ai

Dragon_Warrior

Toran

Słuchając słów najemniczki, Toran przytakiwał jedynie w kluczowych stwierdzeniach. Gdy zaś zakończyła uśmiechnął się szeroko w kierunku jej słuchaczy. – Tak więc plan jest prosty. Jeśli ich nie ustrzelimy to odpowiedzą salwa w naszą stronę i najprawdopodobniej najpierw poszukają osłony a dopiero potem przypomną sobie o śpiących towarzyszach. – Krótka przerwa na wdech, odsłoniła tłumione w ludziach Ideona emocje. Byli wyraźnie zdenerwowani. Wcześniej sprawiali wrażenie pewnych o swój los strażników areny, mających jedynie nadzorować popisową walkę najemników. Dopiero teraz docierało do nich, że tutaj każdy ma broń i być może któryś z aktorów zwróci się dziś także przeciw nim. Toran poczuł, że musi kontynuować zanim wątpliwości odbiorą tym ludziom możliwość racjonalnego myślenia. Byłoby to bowiem jeszcze gorsze, niż gdyby oni wszyscy współtworzyli z porywaczami swoją zasadzkę. – Pozostaje jeszcze ustalenie sygnału do ataku. Osobiście proponuje aby były nim zwyczajnie pierwsze wypuszczone strzały. Oczywiście jeśli cos pójdzie nie tak sami musicie zdecydować, pamiętajcie tylko, że próbujemy odbić zakładnika i to, a nie wybicie ich do nogi, jest naszym głównym celem. Co więcej sądzę Ideonie, że chętnie pojmiecie kogoś żywego. Jeśli wartownicy padną od strzał nie powinno być z tym problemu, natomiast w przypadku improwizacji sam oceniaj czy chcesz ryzykować życiem swoich towarzyszy. – Nietypowa atmosfera tej sytuacji udzieliła się Toranowi w postaci delikatnych dreszczy. Nigdy wcześniej nie miał nawet okazji dowodzić, czy przemawiać przed walką. Dziś czuł jednak w sobie wewnętrzną pewność siebie. Cichy pomruk uśpionego wojownika, a może nawet bestii, która lata temu przebudziła się w nim by zawyć nad grobem jego siostry. – Ruszamy ?

Melania

Art

Art zwolnił nieco wodze, ślady na trakcie świadczyły, że nieznajomi są niedaleko. Nagle ujrzał zarys sylwetek, zsiadł z konia i ruszył z wolna ku nim. Nie chciał by potraktowali go jak wroga.

Lamarath

Jasmine

Pytanie Torana wprawiło w ruch potężną machinę jej umysłu, który nastawiał się już na czekającą ich akcję. Wtedy to nagle poczuła przenikliwy dreszcz od swej lewej dłoni. Demakhal Błyskawicznie, choć spokojnie, by nie wzbudzić paniki, zwróciła się na północ.
- Czekajcie - rzuciła - ktoś się zbliża. Prawie dwieście króków od naszej aktualnej pozycji. Zsiadł z konia i prowadzi go za uzdę. Z pewnością nas zauważył.
Raportując niczym wojskowy zwiadowca przyjrzała się przybyszowi. Przybył z wioski, to pewne. W zakamarkach pamięci rozpoznała bliznę na twarzy.
To ten dziwny człowiek, co zna karczmarza. Nie wyglądał na kogoś skłonnego do pomocy nieznajomym. Ech... Kolejny, na którego trzeba uważać.
Zróciła się w stronę towarzyszy, chcąc sprawdzić ich reakcje. Opuściła kuszę, choć nie zarzuciła jej na plecy. Czekała aż przybysz dotrze w pole widzenia grupy.

Piotreksus

Ideon wyszedł przed ludzi na spotkanie jeźdzcowi i gdy tylko miał go na odległość pięciu kroków ztrzymał się - Witaj łowco, jeśli podróżujesz tak późno nocą to pewnie masz swoje powody, ale ostrzegam lepiej tu się zatrzymaj lub zawróć, bo kawałek dalej obozuje grupa podejrzanych, a może i niebezpiecznych osobników. Możesz też przeprowadzić swego konia przez las po lewej stronie to ich unikniesz, acz nadrobisz drogi. Reszta kompanów z pewnością się ze mną zgodzi.

Piotreksus

Folin podeszła bliżej i spojrzała dziwnie na kupca. -Czy nie mówiłeś, że po lewej są bagna panie? - Ideon podrapał się odruchowo w głowę i z szerokim uśmiechem sprostował. - Też racja, to znaczy musisz przeprowadzić konia z prawej, ach ta pamięć, nigdy nie wiesz kiedy coś palniesz - Ideon wciąż się uśmiechał, jakby przepraszał przybysza ale chwile później znów był poważny

Piotreksus

Art wyjrzał zza Ideona i ogarnął wzrokiem cała drużynę, po czym znów spojrzał na Ideona. heh, i oni niby mają kogoś uratować... a kto im pomoże? Hehehe, wyglądają jakby nie wiedzieli w którą iść, o tak- Słuchaj staruszku znam te lasy jak swoje podwórko i chyba pamięć ci lekko szwankuje bo bagna są po prawej stronie, jednak sto kroków w głąb to tylko podmokła ściółka. która nie jest niebezpieczna, acz straszy wyglądem, jednak chlupocze zbytnio jak przez nią się przeprawiać, dlatego lepiej trzymać się blisko traktu. - Art zrobił krok w bok, spojrzał przelotnie na Folin i mamrocząc coś pod nosem podszedł do reszty. - Jestem Arthur, łowca, inaczej luk do wynajęcia. Jechałem tu za wami od samego miasteczka jak zobaczyłem na co się porywacie. Jeśli chodzi o mnie nie ma wielu pytań a same odpowiedzi, co znaczy, że macie mój łuk jeśli będę z tego miał parę błysków. W obcnej sytuacji myślę, że nierostropnie odrzucać nadarzającą się okazję zwiększenia przewagi... więc, kto tu dowodzi?

Lamarath

Jasmine

Więc nos mnie nie zawiódł... I tego bałam się najbardziej. Czyżbym się pomyliła co do niego? Ech.. Teraz to nie ma znaczenia. Chaos, który wkradł się w myśli Jasmine, skrystalizował pozostawiając zimną i czarną pustkę. Nie wiele razy w życiu była w takiej sytuacji, żeby nie poznać się do końca na człowieku. Zastanawiała się nad przyczyną tej słabości. Gdyby była na misji, taka sytuacjia równałaby się śmierci, i jej, i informacji co gorsza. Ale na misji nie byłoby brata i nikt by go nie porwał. Wspomniała słowa swojego Mistrza, starego Alana de Feraeth. Nie mając rodziny nie masz słabości, ale także nie masz inhibitora dla pieczęci twego ducha, która blokuje dostęp do nieskończonej siły. Gdybyś była żołnierzem, przydałby ci się, ale w tym zawodzie, równałby się rzutowi monetą: sukces - żyjesz, reszka - wszyscy nie żyją. Pewność jest więcej warta niż ryzyko. Ale kiedy staniesz w sytuacji, w której nie ma pewności, nie wahaj się. W dniu, w którym wypowiedział owe słowa, chciał odwieść ją od pomysłu spotkania z bratem. Teraz zrozumiała, skąd cień smutku i zawodu na jego twarzy, kiedy opuszczała jego posiadłość.
Nie, Mistrzu, udowodnie ci... Poradze sobie z tym. Muszę ćwiczyć tylko więcej.
Rozmyślania przerwał głos przybysza. Arthur - łowca. Umysł Jasmine zaczął pracować ze zdwojoną siłą, przemierzając ścieszki prawdopodobieństwa z szybkością wielokrotnie przewyższającą ludzkie pojmowanie. Analizowała zachowanie i subtelne podprogowe przekazy dochodzące z ciała łowcy, ważąc jego duszę, jakby powiedzieli kapłani.
Znam ten typ ludzi - pomyślała - Przynajmniej są jasno określeni. Pieniądz jest prosta, żeby nie powiedzieć pierwotną, motywacją i dzięki temu rzadko zawodzi jako pieczęć lojalności, pod warunkiem, że osoba a także zasady współpracy, sąjasno określone. Ale w świecie pieniądza, trzeba być twardym.
Zrobiła dwa kroki w stronę przybysza.
- Jesteś pewny, że znasz odpowiedzi na wszystkie moje pytania? - zdanie zabrzmiało wyzywająco i złowrogo, niczym próba, która miała za zadanie określić czy łowca będzie żył czy zginie, gdzie stoi. Żelazne twarz dziewczyny, w połączeniu ze względną ciszą, wyciskała z nadnerczy zapasy adrenaliny, sprawiające, że człowiek nie myśli za wiele, tylko mówi co wie. Po chwili jednak przemówiła spokojniej tonem, który sugerował uczciwy układ:
- Parę błysków za twój łuk, ale nie ruszasz się ode mnie na odległość większą niż trzy kroki, jeśli nie chcesz dać mi posmakować swojej krwi. Nie bardzo ufam przybyszom nocy, a tak... "Twój los, moim losem" - zacytowała jeden z dawnych powiedzeń żołnierzy armi cesarskiej.

Piotreksus

Art rozglądał się ciekawsko, gdy Jasmine stawiała swe warunki, lecz gdy skończyła zerknął na jej twarz opuszczając jedną brew i uśmiechając się nieznacznie. - A więc poetka jest szefem, kłaniam się - zrobił co rzekł, nie spuszczając kobiety z oka - Przybysz nocy? Hmm, to mi się nawet podoba, jednak i ja mam zasady, a im krótszy pies ma sznur tym więcej woła jeść. Ja też znam trochę powiedzonek i może cię to lekko uderzyć po kieszeni pani, ale twe piekne lico niech nie kłopocze się takimi drobiazgami. A więc jak? Idę z wami, czy odpoczywam konia i wracam?

Ideon i dwóch jego ludzi stanęło za przybyszem - Co ty sobie wyobrażasz? Myślisz, że niby jak można ci ufać przekupny psie... - Kupiec przeniósł wzrok na Jasmine - Mam nadzieję, że nie chcesz zniszczyć całego planu biorąc tego typka. Mam go odesłac do domu?

Dragon_Warrior

Toran

- Odesłanie go do domu jest równie mało bezpieczne jak zabranie go ze sobą, o ile oczywiście nie bardziej. Tutaj przynajmniej mamy go na oku. – Głos nie usiłował nawet ukrywać rozbawienia. – Jeśli miałbym poczuć się bezpieczniej odprawiając tego człowieka bez należytej eskorty to już wolałbym poprosić porywaczy o serię pojedynków jeden na jednego. W każdym razie albo mu ufamy albo nie. Nie ma innych możliwości.

Lamarath

Jasmine

Po chwili namysłu odezwała sie do Ideona.
- Nie, Ideonie, wezmę go ze sobą. Przyda się dobry łucznik. A kłopotów sprawiać nie powinien. Spotkałam go już wcześniej i wiem, że w razie czego poradzę z nim sobie bez trudu - uśmiechnęła się szelmowsko. - Dlatego chcę go mieć nie dalej niż trzy kroki ode mnie.
Zwróciła się do wszystkich.
Plan bez zmian, a Arthur łowca idzie ze mną, Toranem i Folin. Sygnałem będa pierwsze strzały i pierwsze ciała, które padną na ziemię. Wtedy wkracza drużyna Ideona i robi porządek. Poczekamy chwilę, ażeby zdążyła zająć pozycje po prawo od traktu oraz by Rico zdążył się oddalić. Myślę, że nie ma niczego więcej do dodania. Gotować się, ludzie, i ruszamy!

Dragon_Warrior

Toran

Toran ścisnął mocniej swój łuk. Wspomnienia z młodości powracały niczym morskie fale. Niepowstrzymane i niezliczone lecz mimo wszystko na tyle łagodne, że nie powaliły go na ziemię.

Ciemniejący już las otaczał go wonią żywicy i igliwia. Zaś wyostrzony ciszą słuch rejestrował każdy trzepot skrzydeł i trzeszczące od wiatru pnie drzew. Potem zaś szelest i szary kontur. Napięta strzała i lotki muskające jego nos. Świst. Przywódca watahy wilków zawył lecz utrzymał się na nogach. W tej samej chwili sześć kolejnych zwierząt wybiegło zza powalonego zeszłotygodniową burzą pnia. Warczenie w jednej chwili przybrało na sile tak, że odebrało chłopakowi oddech. Dwa pierwsze wilki skoczyły do przodu zaś pozostałe rozpoczęły swój osaczający rytuał. Kolejna strzała. Dwa po prawej odcinały już drogę ucieczki. Najmłodszy samiec wyrwał się do ataku nie czekając na pozostałych. Wzrok młodzieńca wciąż jednak szukał celu. Zwierze skoczyło próbując chwycić za prawą nogę. Pół kroku w bok i szczęki zacisnęły się jedynie na szwach spodni. Pozostałe bestie wciąż jednak na coś czekały. Dwa, trzy, pięć, sześć. Brakowało największego, przywódcy. Wzmacniana jedynie skórzanymi rzemieniami nogawka powoli zaczynała ustępować. Stworzenia zacieśniały krąg. Dwie paprocie za jego plecami dawały złudne poczucie bezpieczeństwa. Szew puścił zaś warczenie ustało. Trzeszczenie cięciwy było teraz jedynym dźwiękiem jaki słyszał. Paprocie drgnęły strząsając poranną rosę. Teraz. Wilk upadł wprost pod jego stopami. Pozostałe warknęły tylko raz, potem ucichły i oddaliły się w głąb lasu. Toran spojrzał na swoją nogę. Krew spływała z niej szkarłatnym strumykiem. Zwyciężył. Wróci do domu jako zwycięzca i mężczyzna.
Z oderwanej nogawki i kawałka liny zrobił coś na wzór noszy. Dzięki nim do rana powrócił na skraj rodzinnej wioski, ciągnąc za sobą trofeum. Las wciąż milczał. Zaś wiatr wygwizdywał swą letnią jesienna pieśń. Dopiero wyłaniające się z pomiędzy drzew kontury domów, przywiodły ze sobą delikatną pieśń Reae, małego, niezwykle rzadkiego ptaka, osiedlającego się czasem w pobliżu ludzkich domostw. Od popularnych na dworach obrazów feniksa, różniła go tak naprawdę tylko jedna barwa. Czerwone jak ogień pióra na krańcach skrzydeł, przechodziły bowiem w wewnętrzną, złowróżbną czerń. Nie dziwiło wiec to, że śpiew tych ptaków, mimo iż piękny, napawał słuchaczy przede wszystkim obawą.
- Toranie. Toranie! Twoja siostra! Był wypadek podczas wyrębu lasu! Twój ojciec pobiegł już po maga z Retevri lecz ona oddycha coraz ciężej. Uri i Wetrel przygotowali nosze. Musimy zabrać ją i podążyć w kierunku wieży. Toranie słyszysz mnie. Zaraz wyruszamy...

...Ruszamy! - Głos Jasmine był tak różny od tamtego. Lecz walka, która miała się zaraz odbyć...
Toran zatrzymał wzrok na młodziutkiej Folin i ścisnął łuk jeszcze mocniej. – Proszę Cię uważaj na siebie. – Szepnął gdy przechodziła obok niego.
Dopiero teraz myśli zaczęły krążyć swobodniej. W głębi umysłu krążyło już tylko jedno, zagubione zdanie. Gdyby tylko wtedy potrafił to co teraz. Czy gdyby posiadał dzisiejszą wiedzę o czy Lofin miała by szansę przeżyć?
Teraz jednak szedł powoli prowadzony wskazówkami Jasmine. Raz to patrząc na oddalającego się Ideona, raz na odległe jeszcze obozowisko, to wreszcie na elfkę nerwowo ściskającą jedną z podarowanych jej strzał.

Lamarath

Jasmine

Szła przodem nasłuchując cieni i obserwując strażników wokół wozu. Maszyna jej umysłu odliczała upływ czasu z olbrzymią precyzją w celu synchronizacji każdego ruchu z innym. Nie było to potrzebne w tej sytuacji, jako że nie znała zbyt dobrze towarzyszy, ale był to bezwarunkowy odróch zaszepiony przez te kilka lat pracy z Nimi. Przemieszczała się prawie bezgłośnie skutecznie omijając wszelkie pułapki dźwiekowe, jakie zostawia natura, a i te sladowe dźwięki jakie wydawała wtapiały się w tło otoczenia.
"Musisz miejscem. W mieście - ścianą, w lesie - szumem drzew, na pustyni - piaskiem, na równinach - trawą, w ruinach - kamieniem, na cmetnarzu... duchem. Wtedy nie istniejesz dla ślepców, a dla widzących jesteś mirażem."
Przystanęła przy starej sośnie spoglądając na Arthura, a następnie na Folin i Torana, którzy zostali trochę w tyle dla bezpieczeństwa. Już nie myślała o Ideonie i jego ludziach - koejny wyuczony zwyczaj. Uważać na życie swojej grupy i tylko jej. Inni dowódcy martwią się innymi. Całkowicie zawładnął nią instynkt dowódcy Ciszy, jak zwały się pojedyńcze oddziały organizacji w której pracowała. Była nim tylko raz w życiu, ale to wystarczyło, by zaszczepić instykt nieporównywalny z niczym na tym świecie.
Oddech zwolnił do minimum, kiedy ruszyła dalej.
Minęło kilkaset uderzeń serca kiedy zatrzymała się na pozycji. Cień rozłożystego krzewu skrywał ją i Arthura, który przykucnął po lewo od niej. Spojrzeniem wskazała pozostałej dwójce zająć pozycje po przeciwnej stronie iglastego karła, by dobrze widzieli strażnika. Jako że naddała drogi w głąb lasu, raczej nie powinni zostać zauważeni. Mino to zastygła w bezruchu obeserwując wszelkich oznak, które mogłyby zdradzić fakt, że jednak się nie powiodło. Następnie spróbowała zlokalizować Ideona po drugiej stronie traktu, w głębokości lasu, na tyle na ile pozwalał jej wzrok ofiarowany przez Demakhala.
- Gotuj łuk, łowco - szepnęła do jego ucha. Dźwięk zabrzmiał niczym powiew jesiennej bryzy. - Niedługo się zacznie.
Strażnik znajdował się teraz cztety rumby po prawo od niej patrząc twarzą w stronę traktu. Zgodnie z planem nie powinien spodziewać się ataku "od tyłu", ale nadal istniały ścieżki prawdopodobieństwa, które mogły zmienić sytuacje. Oparła kuszę na prawym barku, by stłumić mikrodrgania - niedoskonałość ciała. Broń była wycelowana w kierynku wrogów. Przyjrzała się leżącym przy ognisku z bliska, próbująć zidentyfikować w nich brata.
Już niedługo się zacznie...
Włosy na jej karku zjerzyły się.
Mam złe przeczucia...
Ja także...
Coś się wydarzy, coś nieoczekiwanego...
Uważaj, Jasmine...
Oczywiście...
Twarz dziewczyny zalała maska stali, nie była teraz kobietą, była maszyną. Konstruktem własnej woli ukształtowaną przez lepszych od siebie...
Avatary, do mnie...

Piotreksus

Wiatr ciągle się nasilał, a czubki drzew uginały się poddając niewidzialnej sile, szum ogarnął cały las. Jakieś stare drzewo zatrzeszczało złowrogo. gdzieś nidaleko drużyny Jasmine. Ciężko było dojrzeć cokolwiek w gąszczu po drugiej stronie traktu ,nawet ruch zdawał się nie być uchwytny pośród falujących krzewów. Nadal było jasno, lecz na północy napewno zaczynała się jakaś jesienna burza. W odpowiedzi na słowa Art napiął powoli swój kompozytowy łuk. Cięciwa zatrzeszczała pokaźnie, co zginęło jednak w szumie wiatru, a wyraźnie zarysowane mięśnie ramienia mężczyzny ujawniły swą moc. W odpowiedzi na działania Arta, Folin także założyła strzałę na cięciwę i przygotowała się do strzału. Art spojrzał spod ukosa na Jasmine, a jego twarz wyrażała jakieś niezadowolenie, przyglądał się chwilę falującym na wietrze włosom dziewczyny po czym ponownie wycelował przesuwając łuk lekko w lewo. Najemnicy wciąż siedzieli w miejscu rozglądając się tylko uważnie, nikt chyba nie spodziewał się ataku.

Dragon_Warrior

Toran

- Czekajcie. Lepiej nie ryzykować. – Cichy szept był nadzwyczaj melodyjny i spokojny. – Spróbuję sprawdzić czy to nie pułapka. – Przełożył łuk do lewej ręki, prawą zaś zagłębił do zawieszonej u pasa torby. Pewne i szybkie ruchy wyraźnie dawały do zrozumienia, że dobrze wie czego szuka. Czarne i lśniące granulki były najpewniej ziarnami jakiejś rzadkiej rośliny zaś drobne i jasne nitki mogły być tak drobinkami jedwabiu jak i pajęczyny. Toran spojrzał uspokajająco na swoich towarzyszy po czym zacisnął pięść. – Dzieci ziemi i powietrza. Wyruszcie raz jeszcze w swą podróż. Przeniknijcie nieprzeniknione i sięgnijcie ukrytego. Irdero. Tares Irei... – Słowa cichły i rozpływały się w wszechobecnym szumie traw. Otwarta dłoń wypuściła już tylko leki podmuch wiatru. Zaklinacz westchnął ciężko i wolno usiadł na ziemi. – Jeszcze chwile – Szepnął cicho jakby sam do siebie. Mimo zaciśniętych powiek widać było ruchy oczu. Zaś wyciągnięta ręka wskazała kolejno trzy leżące postacie, następnie zaś uprowadzony wóz.

Dragon_Warrior

Toran

Wyraz twarzy zaklinacza powili złagodniał. Ruchy gałek ocznych zwolniły. Głęboki wdech i ciężki wydech. Potem bezruch. W chwili gdy Toran otworzył oczy jego ciałem wstrząsnął silny dreszcz. Stojąca najbliżej Folin mało nie krzyknęła. Minęły jeszcze dwa oddechy nim odezwał się do towarzyszy głosem pełnym niepokoju.
- Wartownicy stoją jak widać i to koniec dobrych wiadomości. – Nie przerywając monologu, przysunął prawą rękę do siebie tak, aby widzieli ja tylko najbliżsi towarzysze. Zacisnął pięść a następnie wystrzelił palcem wskazującym w górę. Gdy upewnił się, że zwrócili na to uwagę zakreślił palcem delikatny okrąg po czym, już kciukiem wskazał za siebie. Szybko podniósł jednak rękę do ust, palcem wskazującym nakazując milczenie. – Na trzy leżące tam posłania tylko jedno jest zajęte. Dwóch brakujących mamy wozie. Pytanie tylko czy Giharu jest tym śpiącym czy ktoś w wozie trzyma nad nim miecz. Ja proponuje zacząć od podstaw – Toran nie odrywając pięści od swojej brody wyprostował palec wskazujący. – Jasmine ?

Lamarath

Jasmine

Nie spodobał jej się gest Torana, ale twarz nie okazała tego. Dla pewności omiotła wskazane miejsce i obszar wokół niego Czarnym Okiem Demakhala. Podobny gesst w jej kręgach oznaczał niezidentyfikowane jednostki mogące stwarzać zagrożenie. Nie liczyło się dla niej, że Toran nie może znać tych znaków. Zadziałała odruchowo. Skrzywiła się w duchu.
W sumie to dobre wiadomości. Jeśli dwa posłania są puste to dwóch mniej nam zagraża. Z sześciu porywaczy zrobiło się czterech... Jakbym mogła dotknąć tego wozu...
Uzmysłowiła sobie, że brat może zginąć czy tak czy tak.
Wystarczy, że zacznie się coś dziać i moga go zabić, by zająć się mną. Wyjść i negocjować także nie ma sensu. Pewnie mają polecenie strzelać bez rozkazu. No cóż, pozostaje nam stary dobry atak z zaskoczenia... Tylko czy to jest zaskoczenie, kiedy dwa posłania są puste, a złoczyńcy czekają w wozie na początek akcji?
Spojrzała ponownie na towarzyszących jej ludzi i rzekła cicho, prawie bezbarwnym tonem.
- Jeśli dacie radę zabić ich obu za jednym zwolnieniem cięciw, to zróbcie to. Ja strzelcem nie jestem, ponadto uczyłam się strzelać, żeby brać żywcem. Jeśli się nie uda, strażnicy zaalarmują tych w wozie i zacznie się piekło. Giharu może tego nie przeżyć, ale nic na to nie poradzimy, jesli nie wiemy gdzie jest. Ustrzelcie ich a ja w tym czasie skieruję się w stronę wozu, jeśli zawiedziecie, zobaczą mnie i otworzą ogień. Kiedy będę przy wozie, Ideon prawdopodobnie wkroczy z naprzeciwka i jeśli ci w wozie się ujawnią załatwie ich od tyłu. Tak czy inaczzej dopóki mają obserwatorów nie mamy wolnego ruchu - popatrzyła na meżczyzn następnie na Folin, przyglądając się jej oczom. - Dajcie mi dwadzieścia uderzeń serca i zaczynajcie. Coś niejasne? - wolała się upewnić, zanim wyruszy w ciemność.

Piotreksus

Nagle Jasmine spotkała wszystkich wzroki, niepewność, wysiłek, może strach, to można było wyczytać ze spojrzeń, jednak nie rezygnację. Arthur powoli nachylił się do jej ucha i szepnął - Ruszaj pewnie, ten bliżej nas nic nie piśnie bo jeśli nawale... to nikt mi nie zapłaci. - Odsunął twarz na której malował się uśmiech, który niespodziewanie dał Jasmine uczucie ulgi, a nawet pewności. Już nieco głośniej Art dokończył - Jeśli chodzi o drugiego to z trafieniem ciężka sprawa, jest dość daleko, za ogniskiem, ale na szczeście prawie plecami do nas, trzask ogniska, a głównie wiatr zagłuszą świst i nawet charczenie, jeśli będzie takowe, ale nie krzyk, dlatego Folin spróbuje trafić w strażnika dalej, ja i Toran w tego bliżej. - Folin przytaknęła lekko, a jej wzrok spotkał się ze wzrokiem Jasmine - Bądź ostrożna pani i uratuj brata, wierzę, że się uda. - Łucznicy znów spojrzeli twardo na swoje cele i przygotowali strzały. Twarz Torana nadal wyrażała jakiś niepokój, choć słuchał planu dokładnie, wyglądał jakby starał się mieć oczy z tyłu głowy.

Dragon_Warrior

Toran

Niepokój przerodził się szybko w zamyślenie. To zaś Toran przerwał spojrzeniem w stronę Jasmine. – Mogę na chwile odwrócić ich uwagę. Co więcej dam rade zrobić to w dość niewinny sposób. Pozwólcie, że narysuję wam o co chodzi. – Nie zważając na zaskoczone spojrzenia pozostałych usiadł i wyjął niewielką kartkę i kawałek węgla. Z daleka plan wyglądał na dokładny, a to za sprawą bardzo gęstego zapisu. Tym większe było zdziwienie Jasmine gdy tylko dostała notatki w swoje ręce. – Wy ustalcie pozycje a ja biorę się za swoją część. – Po tych słowach wyciągnął z torby pięć sporych piór i równomiernie wbił je w ziemię tworząc przed sobą prymitywny okrąg. Nim rozpoczął inkantacje rozmieścił na miejscach jeszcze kilka innych składników, lecz pozostali byli zbyt zaabsorbowani treścią notatki aby zwrócić na to uwagę.

Chwilę później kręgu już nie było. Przed Toranem siedział za to niewielki ptak, przypominający trochę młodego feniksa. Reae zaś rozglądał się ciekawsko wokół, czekając jakby na dalsze polecenia.

Lamarath

Jasmine

Spojrzała na notatkę i widok ten potwierdził jej obawy. Wewnętrzne przerażenie zaatakowało trzeźwe myśli dziewczyny niczym eskadra zionących oparami stali Smoków Arad. Tylko dzięki głebokiemu treningowi uczucia te nie wypłynęły na zewnątrz. Przerażający był nie tyle fakt czającego się gdzieś potencjalnego zagrożenia, co nie mieszczące się w głowie, a nasuwające się tak oczywiście, stwierdzenie, że Oculus Infernin nie dostrzegło tego kogoś. Zganiła się w duchu, że tak bardzo nauczyła się polegać na wzroku ofiarowanym jej przez Demakhala. Stary Mistrz przestrzegał wiele razy przed tym, by nie opierać się wyłącznie na Matrycy. "Oko demona może zobaczyć wiele, ale na równie wiele jest ślepe. Widzi tylko to, co go interesuje: ludzi, których może pożreć; świat, w którym się porusza; istoty, które moga go skrzywdzić. Wszytko pozostałe, nie ma dla niego znaczenia. A dla was może mieć, więc pamiętajcie, żeby zawsze mieć zapasowe oko, najlepiej te we własnej czaszce."
Jednego Jasmine mogła być pewna. Jak na razie owy Ktoś nie miał co do niej złych zamiarów, ani nie kierował na nią zamierzonej uwagi. Tego symbiont by nie zignorował. Ostatnia myśl ukoiła trochę burzę w umyśle dziewczyny.
Zwróciła twarde spojrzenia na Torana, ignoując ptaka w jego poblizu. Jej wzrok jasno mówił: "Rób co musisz."
- Będę miała na oku wasze plecy, jeśli wydarzy się cos niedobrego, pal licho dywersje i zaskoczenie... - zdjęła lewą ręrawicę i zrobiła dwa kroki w stronę obozu kryjąc się za pobliskim drzewem. Towarzysze widzieli tylko jej plecy i ciemną, czerwoną, prawie niedostrzegalną w tym świetle poświatę.
Odwróciła się do nich i szepnęła:
- Dwadzieścia uderzeń serca, potem wkraczam do obozu.
Po tych słowach zniknęła za elementami leśnego poszycia, przemieszczając sie bezgłośnie niczym duch.

Szła szybko i zdecydowanie unikając elementów mogących zdradzić jej obecność. Suche gałązki zdarzały się rzadko, a liście byly już przegniłe po wczoraajszym deszczu, więc nie szeleściły pod jej stopami. Ustawiła w umyśle obraz kryjących się za krzakiem towarzyszy gotujących się do akcji, tak by jej nie przeszkadzał. Powoli wyciągnęła krótki miecz i poprawiła uchwyt lewej dłoni na kuszy.
Dziesięć... Dostrzegła dogodne miejsce oslonięte przed obserwatorem w obozie młodym świerkiem i cieniem starej sosny.
Dziewieć...
Osiem...
Siedem... Zajęła pozycję.
Sześć... Omiotła okolice wzrokiem. Drugi obserwator był zasłonięty przez stojący wóz.
Pięć.. Spojrzała na towarzyszy i na przestrzeń za nimi...
Cztery... Trzy... Dwa... Uspokoiła oddech, umysł zespolił się z ciałem jak żelazo i węgiel tworzą stal.
Jeden... Utkwiła spojrzenie w burcie wozu zapamiętując położenie ułatwiających wsponaczkę punktów. Zamknęła oczy...
Zero...

Dragon_Warrior

Toran wziął kolejny głęboki wdech. Podtrzymanie więzi z odlatującym szybko zwierzęciem nie było zbyt trudne, jednak ostrożność była bardzo wskazana. Ważny też był kierunek lotu ptaka, który powinien nadlecieć od strony drogi, a dokładniej od kierunku, w którym zmierzali porywacze.
W chwili gdy Jasmine rozpoczęła odliczanie nie było już szansy na zmianę planów, lecz zagrożenie wciąż pozostawało realne. Głębokie spojrzenie w oczy Folin uświadomiło Toranowi, że elfka opanowała strach i jest gotowa walczyć nawet i twarzą w twarz. Do tego zaś zdecydowanie nie chciał dopuszczać.
- Strzelamy na mój znak. Dama pierwsza bo jej cel jest najdalej, potem Ty Arthurze, ja strzelę ostatni. Folin strzelaj zieloną strzałą, nawet jeśli go nie zabijesz to nie zdoła krzyknąć. Po pierwszej salwie my dwaj strzelamy raz jeszcze natomiast Ty pilnuj wtedy naszych pleców. – Dwa kroki w tył pozwoliły Toranowi osłonić towarzyszy przed ewentualnym atakiem. Niebieska lotka gładziła lekko jego policzek zaś umysł odliczał i obserwował cele. – Na mój znak...

Noc była wystarczająco jasna aby pilnujący prowizorycznego obozu wartownicy nie czuli jej chłodu na swoich plecach. Strzelający raz po raz ogień przyjemnie dogrzewał, zaś spokojny wiatr nucił swoją pieśń, pogwizdując w konarach okolicznych drzew. Mimo tego pozornego spokoju wiedzieli, że pościg może się pojawić na horyzoncie właśnie w nocy. Myśli o tym jak łatwo ich dostrzec wcale nie poprawiała im nastroju. Mieli jedynie jasny podział ról. Im przypadła ta najważniejsza i najbardziej ryzykowna. Każdy kolejny trzask ogniska czy mocniejszy powiew wiatru powodował, że mocniej ściskali swe kusze. Tym razem dźwięk był jednak znacznie inny. Dużo łagodniejszy, lecz równocześnie o niebo bardziej złowróżbny niż najgłośniejsze trzaski. Niesamowicie rzadki ptasi śpiew dobiegł do nich od strony traktu. Tam też, mniej więcej na granicy rozświetlanego przez ognisko obszaru, dostrzegli czarno sylwetkę niewielkiego ptaka. Od czarnej nocy odróżniały go jedynie czerwone, przechodzące w jasny pomarańcz, lotki przywodzące na myśl dziesiątki maleńkich, syczących płomieni. Całkiem możliwe, że któryś z nich mógł skojarzyć jego sylwetkę z Reae, złowróżbnym omenem, zwiastującym zazwyczaj wypadek lub śmierć. Nie mogli jednak wiedzieć, że w chwili w której próbują określić jego gatunek, kilkadziesiąt metrów dalej, ktoś doliczył właśnie do zera wydając na nich tym samym wyrok śmierci...

Lamarath

Jasmine

Usłyszała dźwięk z lewej a zaraz potem pofrunęły strzały. Nie liczyło się czy trafiły celu. Teraz to nie miało znaczenia. Ruszona w ruch machina nie może już zostać zatrzymana. Biegła wielkimi miękkimi krokami w stronę drewnianej konstrukcji wozu.
Trzy uderzenia serca i stanęła za nim osłaniając się od ogniska i strażników, którzy możliwe leżeli już martwi. Opuściła kuszę pozwalająć jej zawisnąc na plecionym rzemieniu u nadgarstka i przyłożyła delikatnie dłoń do ściany wozu.
Źrenice szarych oczu zawęziły się to punktów, kiedy Jasmine przedzierała się przez warstwy drewna i spoiwa. Po ułamku chwili zobaczyła wreszcie wnętrze wozu. Szybko zidentyfikowała znajdujące się w nim osoby, próbując przewidzieć ich najbliższe działania, po czym wróciła do siebie nasłuchując sytuacji dookoła.

Piotreksus

Strzały frunęły w powietrze, po czym obaj wartownicy padli na ziemię, jednakże cel Folin począł niezgrabnie, acz szybko przemieszczać się nisko po ziemi w stronę wozu. Strażnik nawet nie wszczął alarmu tylko czołgał się ile sił.

Jasmine wniknęła wzrokiem do wewnątrz wozu, gdzie dostrzegła jednego mężczyznę w napierśniku i hełmie oraz chroniącej jego członki ćwiekowanej skórze. Człowiek miał dodatkowo okrągłą, stalową tarczę na plecach, a w dłoniach buzdygan i pochodnię.

Gdy tylko padły strzały z przeciwnej części traktu wybiegła trzyosobowa grupa wojowników z krzykiem bojowym na ustach i napiętymi kuszami. Dwa bełty natychmiast dosięgły czołgającego się człowieka, a reszta waszmościów doskoczyła do posłań przy ognisku.

Postać w wozie ruszyła tupiąc głośno do wyjścia z pojazdu.

Folin obejrzała się na towarzyszy, a Toran odruchowo odwzajemnił spojrzenie jednak twarz elfki wyrażała nagłe przerażenie i gotowość do krzyku. Toran odruchowo obejrzał się w druga stronę nie czekając na krzyk - Art uważaj! - Art, stojący jakiś metr od Torana, jakoś automatycznie zasłonił się tym co miał w dłoni. Łuk poszedł w drzazgi od ciosu, który spadł na niego z góry. Czarna postać, za nim, wylądowała kucając, po czym chciała dokończyć robotę niskim zamachem na brzuch ofiary. Arthur odskoczył ofiarnie do tyłu wprost na Torana, wiedząc, że albo powali kolegę albo sam upadnie na plecy, co nie dawało mu sporej szansy w walce z tak dobrym rywalem. Wąskie ostrza katarów zalśniły w blasku księżyca.

Dragon_Warrior

Toran nie próbował nawet uchronić się przed upadkiem. Jedyne czym się martwił to żeby nie pogubić strzał przy uderzeniu. Prawą ręką złapał więc za kołczan, przeturlał się i lewym ramieniem odbił się od ziemi jakieś dwa metry od walczących. Szybki rzut oka na ocenę sytuacji oraz pozycji elfki. Najważniejsze to otoczyć przeciwnika, tak aby nie mógł się skupić na walce.
- Folin! Pięć kroków w tył i celuj w stopy! – Nie możemy ryzykować tego, że powybijamy się nawzajem.
- Pięć... – Odliczanie wytrąci go z równowagi. – Cztery... – Zmusi do szybkiej decyzji. Folin pewnie już zakłada strzałę. – Trzy – Finta w fincie...
Toran ścisnął trzymane wciąż w prawej ręce strzały i pochylając się cisnął je w stronę przeciwnika. Taki wyrzut był całkiem silny gdy rzucało się jedną strzałą. Teraz jednak chodziło o statystykę. Oby trafiła choć jedna zielona... – Folin! Strzelaj!

Lamarath

Jasmine

Nie znajdując brata w wozie skupiła się na obcym rejestrując nie osłonięte stalą witalne punkty, w które mogłaby zatopić ostrze. Wróciła do swego własnego wzroku kierując się szybko na pozycję po prawej stronie od wyjścia z wozu. Schowała miecz i zarzuciła kuszę na plecy, po czym wyciągnęła dwa długie może kethra. Przykucnęła i jak tylko mężczyzna wyszedł lewą ręką zrobiła zamach przecinając mu ścięgna pod kolanem, wykorzystując niespodziewany atak.
Zaraz po tym odskoczyła by uniknąć ewentualnego odwetu, po czym spróbowała ogarnąć sytuacje. Nie było czasu na myśli...

Piotreksus

Mały deszczyk strzał poszybował w stronę napastnika w czerni, jednak ten podniósł lewą rękę, trzymając przy tym czarny płaszcz i dość sztywno zwisającym materiałem zatrzymał wszystkie pociski, które poodpadały na leśne poszycie. Osobnik zamarł jednak na chwilę, gdy Folin naciągnęła łuk w jego stronę, dzieliło ich tylko pare kroków.

Zaatakowany przez Jasmine mężczezna upadł z głaośnym jękiem i upuścił niesioną pochodnię. Gdy płonący przedmiot delikatnie zetknął sie z ziemią, przerażajaca fala płomieni zatańczyła w oczach dziewczyny. Płomienna ścieżka rozeszła się błyskawicznie i otoczyła jak i rozświetliła pole walki. Płomienie ruszyły z śmiertelnym oddechem w stronę ogniska i ludzi Ideona. Leżący mężczezna zaklął głośno rozpoczynając miotaninę, po tym jak zajęła się jego lewa ręka.

Folin nadal trzymała napastnika w zasięgu. Nagle od strony traktu buchnęła ściana ognia co nispodziewanie ściągneło jej uwagę. Zrobiło się nagle jaśniej, Folin zwolniła cieciwę, jednak człowiek w czerni wykorzystał momęt i już znikał między krzakami, wzdłóż krańca lasu.

Dragon_Warrior

Toran widząc chwilę wahania w ruchach przeciwnika sięgnął po jedną z rozrzuconych strzał. Szybka wyuczona sekwencja. Przerzucenie strzały na lewą stronę łuku. Z nocnej wrzawy wynurza się jeszcze jeden dźwięk. Przytrzymanie strzały palcem lewej ręki niezależne od naciągającej już strzałę prawej. Przeciwnik wykonał już kilka pierwszych kroków. Trzepot skrzydeł dochodzi już z bardzo bliska. Muśnięcie lotką policzka. Napastnik dobiega do krzaków. Krótki pisk nawiązującego kontakt Reae. Najważniejsze to wyczuć chwilę jego skoku. W powietrzu nie będzie zdolny do zmiany kierunku ruchu. Leć orędowniku niepokoju, leć. Pierwsze gałęzie zaszeleściły. Teraz. Świst strzały zlał się ze stłumionym uderzeniem. Krzyki od strony ogniska przybrały na sile.

-Art. Spróbuj go wytropić – Łuk Torana poszybował w stronę najemnika nie dając mu czasu na odmowę. – Za jego wiedzę Ideon z pewnością dobrze zapłaci. Ja bardziej przydam się tam gdzie są ranni. – Mówiąc to sięgnął dla pewności ręką, do zawieszonych u pasa składników upewniając się, że wszystkie są na miejscu. Biegnąc kierował się w stronę krzyku.

Lamarath

Jasmine

Oceniła szybkim rzutem oka stan wijącego się mężczyzny z przeciętymi ścięgnami. Jego mobilność spadła prawie do zera, ale dla pewności Jasmine doskoczyła do niego zauważenia wykorzystując fakt, że zajmował się ratowaniem ręki. Z kieszeni płaszcza wyciągnęła szybko fiolkę z przezroczystym płynem i zrosiła niewielką strugą lewą kethrę. Automatyczne zamknięcie naczynia uchroniło pozostały płyn przed wylaniem, kiedy niedbale wrzyciła go spowrotem, jednocześnie zostawiając niewielką rysę na twarzy ofiary, która spostrzegła ją zbyt późno uchroniwszy kończynę od wszechobecnych płomieni. Lekki płyn wtargnął do organizmu zbrojnego. Najpierw delikatne ciepło a potem odrętwienie spowiło jego twarz i ciało. Obraz przed jego oczami rozmył się we mgle stworzonej przez nie do końca prawidłowo pracujący umysł. Siła od mięśni odpłynęła niczym kropla atramentu wrzucona do rwącego górskiego potoku.
Przez najbliższe pół dzwonu będzie nie przytomny - pomyślała. - Coś tu jest nie tak. Gdzie jest ten drugi z wozu...
Rozejrzała się ponownie. Zerknęła na niewielką projekcje z miejsca, gdzie była Folin i reszta. Dostrzegła tylko znikającą w krzakach postac w czerni. Poza tym, że Art leżał wszyscy wyglądali na pełnych sił.
Ta postać w czerni - pomyślała - nie podoba mi się. Wydaje się śmiertelnie niebezpieczna i z pewnością nie można jej niedoceniać. Zdołała ukryć swoją obecność przez Oculusem, a to znaczy że przeszła specjalistyczne szkolenie w śledzeniu, bardzo daleko przewyższające zakres Imperialnych Ośrodków Szkoleniowych. To nie przelewki jak widzę.
Scisnęła pewniej oba noże i spojrzała w stronę wozu. Odsunęła obecność w jej umyśle powracając do swojego naturalnego wzroku. Wsłuchała się w otoczenie zapisując w pamięci wzór dźwięków otoczenia, klasyfikując je w powtarzające się sekwencje i nachodzące na siebie szumu. Dzięki temu mogła skupić swoją uwagę na nagłych zmianach, które świadczyły o nieprzewidzianej zmianie sytuacji wokół. Najmniejsza odchyłka zdarzeń od ustalonego w jej głowie schematu zwracała jej uwagę. Intuicja mówiła jej, że gdzieś tu czai się wróg i ten wróg może być jednym z tych, których zwykła nazywać mianem Próby.
Umysł i zmysły w jego okowach pracowały z największą wydajnością, wspomaganą przebytymi ćwiczeniami mnemosensorycznymi. Mięśnie rozluźniły się i po chwili napięły w specyficzny wzór sił i bloków, gotowe to błyskawicznego ruchu. Śmertelna cisza nastała głowie Jasmine...

Piotreksus

Art chwycił pewnie łuk, a Toran zniknał za zaroślami kierując się w stronę krzyków. Mam go tropic gdy wokół panuje walka? może lepiej ukryć się gdzieś lub ruszyć na pomoc Jasmine i jej bratu. Jeśli ten napastnik uciekł to może i lepiej - Umysł Arta przestrzeliło pare myśli jednak gdy zrobił parę kroków nagle upadł na kolana, a następnie padł na plecy rozchylając lekko nadal zgięte nogi. - Co się stało Art?! - Folin podbiegła do łowcy i podparła jego głowę na rękach, starała się jednak nie mówić zbyt głośno. - Nie wiem, to moje nogi, nie mogę nimi ruszać, czuję dziwne swędzenie w okolicach pasa... - Folin spojrzała na brzuch mężczyzny. Przez wąskie, poprzeczne cięcie w skórzanej zbroi Arta przedostawała się skromna ilość krwi. - Nie uniknąłeś tego prawda? - rzekła Folin patrząc w oczy mężczyzny... Art westchnął z ironicznym uśmiechem- Zatrute ostrze co? Folin przykryj mnie jakimiś liśćmi i uciekaj stąd...UCIEKAJ! - Art wybałuszył oczy spoglądając na coś zza ramienia dziewczyny. Błyskawicznie schwycił ubranie Folin i przerzucił ją nad swoją klatką piersiową. Folin przekoziołkawała i szybko stanęła na nogi, jednak pierwszym co ujrzała była postać z katarami podbiegająca do niej i wymierzająca cios. Folin odskoczyła na bok... - Uciekaj Folin! - Art nadal leżał w bezruchu...Nic nie mogę zrobić, ona zginie, już nawet nie mogę mówić

Reae wyleciał zza pleców docierającego do traktu Torana i usiadł na jego ramieniu - {Uciekaj Folin! Uciekaj!...Walka} - ptak zawsze mówił z dziwnym akcentem, lecz każdy doskonale go rozumiał. Zwierzę znów poszybowało w stronę lasu. A jesli ten napastnik wcale nie uciekał?- Serce meżczyzny zamarło...

Ludzie Ideona rzucili się do ucieczki, gdy fala ognia dotarła do ogniska i ominęła je płynąc niczym woda po dachu, wszystko ogarnął metrowy płomień a powietrze wściekle falowało. Giharu uklękł w kręgu wsród płomieni odgrodzony szerokim na pół metra choć dość płytkim rowem. Żar palił jego skórę twarzy i dłoni. Pomyślał o szybkiej ucieczce z tego piekła.

Skupienie Jasmine przerwało stapnięcie na piasku dwa metry od niej, które zdawało się prawie niesłyszalne dzięki wszech obecnemu wichrowi. Gdzieś daleko zagrzmiało , a nad las zaczęło napływać więcej chmur, zaciemniając poświatę srebrzystego zwiastuna śmierci. Jasmine zwróciła swój wzrok na gościa. Osobnik odchylił do tyłu czarny płaszcz prezentując esowate, długie, acz wąskie noże w obu dłoniach. Już opuszczony kaptur odsłonił twarz bruneta ze skromną bródką, jego oczy zaszły bielmem i trudno było okreslić w którą stronę spoglądają, jednak najdziwniejsze było szmaragdowe oko na czole mężczyzny, którego wężowata czarna źrenica poruszała się co chwila gwałtownie na boki. Ta prezentacja trwła tyle co odrzucenie do tyłu płaszcza, po czym nastąpiła wściekły szarża i poprzeczny atak dwóch ostrzy, jedno na wysokości szyji, a drugie brzucha.

Dragon_Warrior

Toran rzucił się biegiem w stronę odlatującego ptaka. Nie miał przy sobie broni a jedynie kila ostatnich strzał w kołczanie. Sięgnął ręką aby zobaczyć ich lotki. Dwie błękitne, zielona i dwie zwykłe, białe. W ostateczności mogą zastąpić broń ale tylko w ostateczności. Zaklęcie duszące powinno wyzwolić się dopiero przy uderzeniu grotem. Jak zachowa się strzała błękitna trzymana w ręku nie miał pojęcia. Standardowym efektem było opóźnienie jej położenia o dwie sekundy zaraz po wystrzeleniu. Teraz efekt będzie niemal dziką magią.
Biegł tak szybko jak pozwalała koncentracja. Przede wszystkim nie mógł się dać zaskoczyć, a co więcej musiał jakoś zaskoczyć przeciwnika. Miał jeden pomysł. Zwalniając nieco zaczerpnął z odpowiedniej kieszeni starty w pył węgiel i przełożył go do przegródki z siarką. Kilka szybkich ruchów wymieszało zawartość sakwy. Druga z błękitnych strzał straciła lotkę, która z kolei dołączyła do reszty składników. Umazana zółtym proszkiem ręka zapiekła zaś Toran składał w pamięci słowa bezgłośnej inkantacji.
Gdy tylko Reae obniżył swój lot mężczyzna raz jeszcze powtórzył sobie w myślach swój plan. Przyspieszona inkantacja nie zmaterializuje ognia u celu ale bezpośrednio przy składnikach. Wysmarowana siarką, lewa ręka będzie nośnikiem mocy. Lotka w sakiewce powinna ukryć jej lot tak samo jak i pierwsze płomienie. Tymczasem ściskane w prawej ręce strzały, błękitna i zielona muszą uderzyć w okolicę szyi. Jeśli wyzwalacz zadziała prawidłowo przeciwnik nie zauważy ani strzał ani pchnięcia. Tym bardziej jeśli nastąpi on równocześnie z zapłonem składników z sakiewki.
Przed atakiem przypomniał sobie jeszcze swoją młodzieńczą walkę z wilkami. Zgubna pewność siebie zwycięzcy, jest największym sprzymierzeńcem pokonanego. Ścisnął sakiewkę w pięści. Jeśli zobaczy tylko strzały zlekceważy zagrożenie. Wystarczy jeśli choćby na jedno uderzenie serca.

Lamarath

Jasmine

Uderzenie serca...
Jest... - zabrzmiały myśli, kiedy pojawił się nożownik.
Zanotowała w umyśle jego szczegóły.
Kaptur, dwa smukłe noże, płynne i pewne ruchy... Nie ma wątpliwości, wyszkolony zabójca. Jeśli mają w tej wiosce takich na zawołanie, to ciekawa jestem, kogo mają w większych osadach... Poczuła ostre ukłucie w lewej dłoni, znak śmiertelnego niebezpieczeństwa. Odruchowo skupiła spojrzenie na zielonym oku przeciwnika i ślepych źrenicach w jego własnych oczodołach. Magia!
Poczuła przerażenie próbujące wyrwać się zza krat stalowej woli, jaką zwykła narzucać sobie dla przyśpieszenia procesów myślowych. Mimo wszystko zabójca-mag... Znała tylko trzech takich ludzi, a z jednym z nich miała przyjemność pracować. Piekielna skuteczność, którą podziwiała wtedy, teraz była jej wrogiem. Wrogiem, który może zakończyć jej życie tu i teraz.
"Cisza jest we mnie, jestem nią. Szept zabija, Cienie płaczą..."
Uspokajające myśli wprowadziły Jasmine w Głęboki Stan Walki, jak zwali go uczeni mentaliści z Uniwersytetu Cesarskiego w stolicy. Zmniejszał on opóźnienie, jakie powstaje zwykle między myślą a czynem wojownika, zwiększał utlenienie mięśni, kosztem nieużytecznych elementów odczuwania, skupiając się tylko i wyłącznie na niezbędnych w walce podmiotach.
Kolejne uderzenie serca...
Postać rzuciła się do ataku. Jasmine dostrzegając odpowiednie drgnienie jej mięśni ruszyła się równocześnie. Wszystkie mięśnie dziewczyny zagrały w harmonicznej symfonii. Kolana się ugięły, prawa ręka chwyciła w zamachu torbę i cisnęła nią w kierunku napastnika. W tym samym momencie nóż w lewej błyskawicznie zajął miejsce wzdłuż przedramienia przytrzymywany jedynie małym palcem dłoni. Siła pędu torby, która teraz leciała już w powietrzu przechyliła ciało Jasmine w tył. Nogi zaczęły się prostować i w tej samej chwili kusza zwisająca na rzemieniu mknęła w górę, gdzie czekała na nią urękawiczniona dłoń. Dziewczyna skoczyła w tył. Mężczyzna z Okiem sparował lewą ręką lecącą torbę i, gdyby nie zaskoczył go jej ciężar, zrobiłby to z łatwością. Jednak stracił ułamek mgnienia i to wystarczyło. Jasmine leciała w powietrzu równolegle do ziemi. Po prawej miała wóz brata a po lewej płomienie. Dłoń już pewnie zaciśnięta na rękojeści kuszy zwolniła zamek, uwalniając bełt...
Kolejne uderzenie serca...
Śrubowy pocisk pomknął brutalnie rozrywając powietrze wprost w zieleń na czole zabójcy. Kusza uwolniona z rzemienia poszybowała w dół, a prawa ręka zręcznym ruchem przygotowała ciało do lądowania, przekręcając środek jego ciężkości w lewo. Dziewczyna nie odrywała wzroku od przeciwnika, który znajdował się już półtora kroku od niej. Zdawało jej się, że magiczne oko rozbłysło czernią, kiedy bełt opuścił łoże kuszy. Płynne ruchy mężczyzny nie sygnalizowały próby uniku pocisku, co przywiodło złe przeczucia. Niespodziewany dźwięk wstrząsnął nerwami wojowniczki. Niemożliwe!
Odgłos stali potwierdził obraz, który ukazał się przed Jasmine. Napastnik odbił bełt wąskim ostrzem noża...
Upadła przewracając się przez lewe ramię stając nisko na nogach akurat na czas by dostrzec spadające na nią ostrza.
Nie zdążę już sparować.
Resztką sił wyrzuciła ciało przed siebie, prostopadle do drogi skąd szarżował zabójca wyciągając lewy nóż w jego stronę. Chybił.
Serce przyśpieszyło rytm, kiedy adrenalina zaczęła swoje działanie.
Dziewczyna przeturlała się pod brzuchami koni na drugą stronę wozu, przez co zyskała trochę czasu. Odwróciła się błyskawicznie i przerzuciła ostrza miedzy rękami zmieniając chwyt na szybką walkę w zwarciu - ostrzami przy dolnej krawędzi dłoni. Zabójca już leciał w powietrzu po tym jak zeskoczył z siedziska woźnicy, więc nie zauważyła ciemnej ścieżki, jaka powstała po jej przejściu. Nie czekając ani chwili ruszył do ataku. Stal uderzyła o stal. Jasmine przeszła do obrony, analizując walkę mężczyzny zanim odpowie swoją serią. Jego ruchy były przemyślane i praktycznie równoczesne, jakby oba jego ostrza żyły własnym życiem.
Cios z lewej odbiła w górę, przechodząc bliżej wozu. Kolejne padały z szybkością spadającej lawiny. Jej zmysły rejestrowały technikę zabójcy zapisując ją w pamięci i odtwarzając na nowo w coraz to nowych kombinacjach ciosów.
Teraz mam szansę.
W chwili, kiedy mężczyzna odskoczył po jej ripoście, lewą ręką złapała się wozu i podrzuciła nogi szerokim zamachem. Jako drugi punkt oparcia wykorzystała przewidziany cios zabójcy. Kethra ześliznęła się po ostrzu zahaczając o nadgarstek przeciwnika, kiedy nogi jej właścicielki znajdowały się w najwyższym punkcie. W tej chwili powinien odskoczyć, wpadając pod potężne kopnięcie z góry. Jednak ten tylko się odwrócił, ignorując groźbę zatrutego ostrza tak, że Jasmine wylądowała wprost przed nim, mając przed oczyma wąski nóż wbijający się w jej udo. Chwilowy paraliż był bardziej wywołany szokiem niż bólem i skończył się akurat na czas, by uchylić się przed ostrzem wymierzonym w głowę. Odruchowo zamachnęła się oboma ostrzami w stronę twarzy zabójcy. Lewa kethra nie dosięgła celu unieruchomiona dziwnym kłuciem w barku. Prawa nie mogła być sparowana drugim nożem, który utkwił w nodze Jasmine, jednak przeciwnik odchylił się w tył tak, że jedynym efektem ciosu była dość spora szrama na twarzy, niegroźna dla życia. Od razu zawróciła ostrze chcąc wbić je głęboko w czaszkę. Mężczyzna nie miał miejsca by odskoczyć, jako że za jego plecami stał wóz Giharu, dlatego zgiął nogi w kolanach puszczając ostrze nad głową, po czym uderzył w dziewczynę barkiem odrzucając ją w tył.
Nie ruszył do ataku błyskawicznie, jak spodziewała się Jasmine. Czuła drżenie lewej ręki i jej niechęć do wykonywania szybkich ruchów. Z prawego uda sterczało jej ostrze przeciwnika wbite do połowy. Czuła tępy ból, który spowalniał jej ruchy i utrudniał złapanie równowagi. Dychała ciężko. W ustach czuła smak krwi i potu. Zdziwiło ją, dlaczego przeciwnik nie zaatakował. Wycofała się dwa metry zanim zdołała złapać równowagę i przez ten czas, mógł ją zabić trzy razy. Zauważyła, że jest ciemno. Chmury całkowicie przysłoniły księżyc, a nieba spadały krople wody. Poświata ognia za wozem również się zmniejszyła.
Upadła na kolana nie mogąc utrzymać się na nogach. Z lewej dłoni wypadł nóż, kiedy opuściły ją siły. Głęboki Stan Walki zaczął rozpływać się, kiedy nie mogła już wystarczająco skoncentrować myśli, a wraz z jego odejściem powrócił ból. Czuła co najmniej dziesięć jego ognisk, z czego dwa najsilniejsze na udzie i w lewym barku. Spoglądała na zabójcę-maga, na którego łasce się teraz znajdowała. Klęczał nieopodal wozu ze wzrokiem utkwionym w jej twarzy. Oczy nadal skrywało bielmo, a trzecie oko miało teraz czerwoną barwę, zamiast zielonej.
Cóż... Postawiłam wszystko na jedną ostatnią kartę i przegrałam – myślała. Chociaż na pocieszenie mogę powiedzieć, że walczyłam z magiem. Uśmiechnęła się do siebie nieznacznie, czekając na ruch mężczyzny.
Zimne krople deszczu koiły ból, szum uspokajał...

Exus

Giharu

Mężczyzna wziął głęboki wdech i powstał na nogi. Szybko zdjął płaszcz i rzucił przed siebie uważając przy tym by nie wpadł w płomienie. Ponownie przykląkł i prawą dłoń położył na symbolu, który rysował od chwili gdy udało mu się przekonać jednego z najemników by pomógł mu w ucieczce.
Zobaczymy ile warte są lata nauki... Jakiemu uczuciu się poddać? Złości... strachu... bólu... miłości... irytacji? Może spokój... nie, spokój jest najlepszy w kontrolowanych warunkach. Tutaj nic nie jest pod kontrolą. Bynajmniej nie pod moją. Nie dusić uczuć, nie ukrywać uczuć, niech wypłyną wraz ze słowami by spotęgować efekt. Pamiętaj o jednym, ty kontrolujesz uczucia, nie one ciebie. Pamiętaj o wielkiej sali...

„Masz dwie możliwości, zapomnij o jakichkolwiek uczuciach, nie okazuj ich, najlepiej się ich pozbądź, albo druga, pozwól by one kierowały twymi słowami magii. W akademii uczyli Cię by nie poddawać się emocjom, że one niszczą magie, negując przepływ mocy. Nic błędnego, mieli racje. Nikt kim kierują emocje nie może wywołać pożądanego efektu magicznego, lecz jest pewne ale... Nie powiedzieli, że w chwili gdy emocje przepływają przez twój umysł, przez każdą komórkę twego ciała, że tylko wówczas twoje ciało i umysł jest najlepszym mieszaczem sił wywołujących efekty magii.” Wtedy się do mnie uśmiechnął. „Oczywiście to tylko teoria, tak naprawdę nikt nie jest wstanie rzucić zaklęcie w chwili gdy poddaje się emocjom, nawet ja. Zapomnij o tym...” Pamiętam te oczy, oczy nakazujące dokonać tego, a przynajmniej spróbować. Nie bez powodu mi to powiedziałeś przed wręczeniem kluczy do wielkiej komnaty... Wiedziałeś, że nie mam nic do stracenia. Tyle lat studiowania tylko po to, by zrozumieć że nie ciało rzuca zaklęcie, że nie umysł kieruje magią, że nie słowa wyzwalają moc... „A nawet jak nie posłuchasz, jak spróbujesz i Ci się nie powiedzie, w najlepszym przypadku nie będzie żadnego efektu, w najgorszym moc przejmie nad tobą kontrole i wydusi z ciebie najmniejszą szczyptę energii...”

Najpierw przywołał obraz rodziny, ostatnie co pamiętał przed rozstaniem. Potem na szczycie wzgórza pojawiła się Kiri z fałszywym uśmiechem na twarzy. Potem groby rodziców. Wielka komnata, chwile w których rozmyślał nad dalszym losem. Siostra... Maga przeszły ciarki. Dane słowo które musiał dotrzymać...Potem znowu to wszystko raz jeszcze plus kilka innych przeżyć z akademii, pracy na Dworze i uścisk Jasmine... Zaczęło kręcić mu się w głowie i musiał podeprzeć się drugą ręką. Poczuł, że jest w zupełnie innym miejscu... na wzgórzu. Było tam kilka postaci, których nie mógł rozpoznać... I ten upał, czemu jest tak gorąco skoro jest wieczór i wieje wiatr...Dlaczego? Podniósł głowę i przed jego oczyma pojawiła się ściana ognia. Przypomniał sobie gdzie się znajduje. Dla pewności uderzył się otwartą prawą dłonią w twarz. Serce zaczęło bić szybciej, za szybko pomyślał mag. Odłożył dłoń powrotem na symbol.

Sharohin, de’rotchus... „Kto był na tym wzgórzu?”
Mitrin montur terun...
Przesunął prawą dłoń do klatki piersiowej odpowiednio ustawiając palce...

Giharu zbliżał się do stojących na szczycie postaci. Było to dwie osoby. Tylko dwie? Wokół słyszał szept wypowiadanych słów magii. Pierwszą postacią była Kiri – serce zaczęło bić jeszcze szybciej. Drugą była jego siostra. Obie kobiety patrzyły na niego czekając aż się zbliży.

Słowa same wypływały z ust maga. Symbole zmieniały się coraz szybciej.
Płonący wokół ogień zaczął rosnąć, a postać maga zniknęła z pola widzenia. Jedynie baczny obserwator mógł dostrzec podnoszącą się płonącą ziemie przechylającą się na zewnętrzną stronę utworzonego przez ogień obszaru. Gdy płonąca ziemia utworzyła pionową ścianę obszar wokół został rozświetlony powodując wrażenie zaniku nocy i mimowolnie wywołując niepewność w przebywających wokół ludziach.
Ściana pomału przechylała się dalej sprawiając wrażenie jak by miała za chwile runąć, I tak też się stało. Płomienie przykryte zostały ziemią, a wokół znów zapanowała noc.
Giharu klęczał nadal w tym samym miejscu. Patrzył ślepo przed siebie szepcząc coś pod nosem...

Jego uwagę przykuła Kiri- młoda piękna kobieta. Gdy podszedł zaczęła się szyderczo śmiać. Śmiała się z niego, z jego słów, z jego postawy... Mag zacisnął mocno pięści i zęby. „Ja panuje nad emocjami, a nie na odwrót.”

Wokół rozległ się głośny dźwięk łamanego drzewa. Żadne drzewo jednak nie upadło.

Piotreksus

Osobnik w czarnym płaszczu nie zwrócił zbytniej uwagi na prowokujacy komentarz Torana i nawet dający się we znaki Reae nie przeszkodził w kolejnym ataku na elfkę. Folin nie miała już sił, dawno już upuściła łuk i jedynie jej stary nóż błyskał w jej dłoni. Kolejna szarża przygwoździła Folin do drzewa i gdy ta chciała ruszyć w bok z prawej i lewj strony jej szyji wbiły sie ostrza kathar. Skrzyzowana stal zaczęłą zsuwać się w śmiertelnym szeleście jednak młoda elfka zablokowła ten ruch ostrzem swego noża opartego w ostatniej sekundzie o brodę. Oczy elfki zamkneły się, a z pod powiek popłynęły łzy, gdy trzy bronie spotkały się przy jej szyji. Nagle oczy Folin otwarły się na oścież, a źrenice rozszerzyły, gdy kolano napastnika zagłębiło się w jej żołądku. Zmysły opuściły dziewczynę i uwolniona spod jażma, wyciągniętych z drzewa, katharów opadła głucho na ziemię. Zabójca odwrócił się szybko w stronę pozostałego śmiałka i odstraszając Reae gwałtownym ruchem ręki sciągął czarny kaptór i ruszył na mężczyznę. Toran dostrzegł kobiecą twarz z lekko skosnymi oczami, pomijając zabrudzenia skóry i ukośną szramę na czole, mogła wydawać się pociągająca i jeszcze te charakterystyczne szpiczaste uszy. Ciemność rzucana przez chmury spowiła jej postać, gdy zbliżyła się do Torana na około pięć metrów. Musiał wprowadzić w życie plan, inaczej te zbliżające się egzotyczne ostrza, miały być jego końcem.

Piotreksus

Mężczyzna klęczący przed Jasmine wstał nagle chwiejąc się nieznacznie. Trzecie oko o czerwonej barwie zamknęło się powoli nic po sobie nie pozostawiając. Przymglone oczy patrzyły przed siebie, gdy mężczyzna zamaszystym ruchem zmienił pozycję noża, tak by ostrze uchodziło zwyczajnie, miedzy palcem wskazującym i kciukiem.
- Oko Ssard ugięło się. Milczący są pod wrażeniem twoich umiejętności, cesarski łowco. Niech śmierć zawsze kroczy za tobą. Martwe me zmysły i martwe ciało. - Prawa reka zabójcy szybko powędrowała do lewej strony jego własnej szyji. Szybki ruch ostrza i zakrwawione zwłoki przeciwnika Jasmine głucho opadły na ziemię. Ogień, który przed chwilą, w makabrycznej rozświetlającej niebo fali, rozlał się wokół, przygasał zraszany pierwszymi łzami niebios.

Dragon_Warrior

Toran po raz ostatni spojrzał na leżącą Folin. Nie widział śmiertelnego ciosu lecz nie mógł go wykluczyć. Lecz jeśli ten nie padł, to była jeszcze szansa. Tym większa, im większe będzie jego poświęcenie.

Wtedy, przed laty był zbyt młody by podjąć walkę o życie siostry. Poddał się zamiast iść błagać maga o jej życie. Wystarczyło obiecać mu dozgonna służbę czy może nawet użyć siły. Wtedy była jeszcze szansa lecz on ją zaprzepaścił. Nie zrobił nic. Pozostał przy siostrze i patrzył na jej powolną śmierć. Licząc na cud, który nigdy nie nadszedł.
Teraz los dał mu być może kolejną szansę. Okazję aby zmazać swoją młodzieńczą winę. To wtedy poprzysiągł zemstę. Wtedy także podjął naukę, aby w przyszłości okazać się lepszym magiem niż bezduszne potwory z wież. To właśnie śmierć siostry odebrała mu młodzieńcze lata. Lecz teraz ta sama śmierć może uratować życie Folin.
Nie było czasu na wahanie. Nie było miejsca na lęk. Nie było także mowy o zachowaniu bezpiecznej odległości. Była jedynie determinacja i przygotowany wcześniej plan. Atak, który musiał się udać nawet gdy ceną za niepowodzenie było jego własne życie. Mógł uciec. Lecz tym razem pozostał. Nie było już drugiej młodości do stracenia.

Chwycone za lotki strzały cofnęły się niczym przygotowana do ataku włócznia. Prawa ręka wzniesiona poprzecznie wzdłuż klatki piersiowej wyglądała jak gdyby dzierżyła niewidzialną tarczę. Ukryte w jej dłoni składniki, delikatnie zaczynały pulsować.
- Stań choć raz do wyrównanej walki krwawa wyrocznio śmiertelnych. Zapłać za swe błędy.
Mimowolny i ponury uśmiech przeciął twarz napastniczki. Milczenie potwierdziło pewność siebie. Atak zabójczyni nastąpił niemal natychmiast. Zignorowała fałszywe ostrzeżenia. Wyraz jej twarzy mroził krew w żyłach, potworną pewnością siebie. Ruchy zdawały się rozpoczynać szybki i wyuczony taniec śmierci.

Palce prawej dłoni Torana wystrzeliły z zaciśniętej pięści. Wymawiane zaś półgłosem słowa brzmiały jak modlitwa. Pierwszy sprowokowany nienaturalnym zachowaniem cios, padł zbyt wcześnie by trafić.
Ukrywany pod iluzją ogień płonął już niczym pochodnia w chwili gdy katar przecinał powietrze przed odskakującym Toranem. – Duchu płomienia ruszaj. - Ciśnięta na spotkanie z drugim ciosem sakwa oderwała się od ręki wraz z częścią płomienia.
Zaklęta moc lotki ustąpiła potędze płomienia. Zabójczyni nie mogła jednak cofnąć raz rozpędzonego ostrza. Spróbowała jednak uchylić się przed pociskiem. Na próżno. Napęczniałe od zaklęcia składniki eksplodowały na wysokości jej ramion.
Ogień błyskawiczne ogarnął jej nieosłoniętą twarz i większą część torsu. Oślepiona lecz wciąż przytomna elfka podrzuciła katary w górę chroniąc się przed kolejnym ciosem Torana. Zrobiła to mimo, iż moc kolejnego zaklęcia oszukała by jej oczy. Strzały minęły jednak cel cofając się przed potęga ostrzy.
Sam zaś zaklinacz cofnął się raz jeszcze by uniknąć kontrataku. Ciosy nie podążyły jednak za jego unikiem. Zabójczyni przecięła tylko powietrze wokół siebie. W ślepym lecz wciąż morderczym piruecie tkwiła jej ostatnia groźba. Wyuczone przeniesienie ciężaru i już biegła w kierunku drzew. Zupełnie tak jak kilka chwil wcześniej podczas swego markowanego odwrotu.

Toran raz już dał się nabrać. Tak samo jak i raz w młodości uniknął ostatecznej konfrontacji. Leżąca kilka kroków dalej Folin nie mogła za to zapłacić tak jak jego siostra.
Wybił się lekko i ruszył w pościg za przeciwnikiem. Tląca się wciąż dłoń dała o sobie znać już wcześniej lecz dopiero teraz wcisnął ją pod prawe ramie aby zdusić resztki ognia.
Uciekinierka biegła po omacku niemal po linii prostej. Rozpoznany wcześniej teren wirował pośród płomieni, lecz wciąż wydawał się znajomy. Skryte pod uwolnionymi od ostrzy dłońmi, oczy i uczy paliły. Mimo tego spojrzała raz jeszcze przez ramię aby zlokalizować ewentualne niebezpieczeństwo. Ogień przeżerał się przez skórę żrąc boleśnie, jakby od wewnątrz. Straciła go z oczu. Wzrok niknął z każdym uderzeniem bólu by powracać z rozsądkiem nakazującym szybki odwrót.

Toran biegł z całych sił po łuku tak aby nawet na chwilę nie znaleźć się równo za plecami przeciwnika. Nie mógł popełnić błędu wroga. Choć z drugiej strony po tym co widział nie sposób było nie docenić przeciwnika. Najważniejsze było więc pozostanie poza zasięgiem jej wyczulonych zmysłów. Pozostanie w martwym polu na które nie może spojrzeć przez ramię. Raz jeszcze ścisnął strzały, tym razem zaraz przy grotach.

Nie ma już miejsca na wyrównaną walkę. Na współczucie dla pokonanych. Na zgubne zasady.
Może i była pokonana lecz wciąż śmiertelnie niebezpieczna.
Może i była kobietą ale pozostawała zabójczynią.
Może i nie był mordercą lecz był rządny zemsty. Zemsty za śmierć siostry i zemsty za Folin.

Uderzenie nie było silne lecz jak najbardziej wystarczające. Wbijająca się w łopatkę strzała trzasnęła. Utkwiwszy w ciele grot zielonej strzały błysnął. Assasinka upadła twarzą w ziemię. Ogień stępił jej zmysły. Usta zaś, bezwiednie otwarte w poszukiwaniu odbieranego, przez zaklęcie i płomień, oddechu nabierały tylko ziemi.

Toran nie przyglądał się jednak tej makabrycznej agonii. Biegł teraz w kierunku wielkiej sosny, pod którą leżała Folin. Prawa ręka szukała przy pasie ziół i składników wspierających leczenie, zaś popalona dłoń lewej pomagała jej na tyle na ile tylko zdołał opanować wywołane przeszywającym bólem skurcze.

Jednego był pewny jeśli Folin jest ranna, to zrobi co tylko w jego mocy.

Lamarath

Jasmine

Kiedy zwłoki maga-zabójcy padły bezwładnie dziewczyna kiwnęła głową ze zrozumieniem. Salut, jaki otrzymała od byłego wroga, napełnił ją dziwną melancholią. Cała sytuacja była jak muśnięcie szczęśliwej dłoni Bogini, a Jasmine nieszczególnie lubiła ten sposób zwycięstwa. Gdyby odezwała się ułamek chwili wcześniej i wyjawiła tym samym przeciwnikowi, że przegrała, z pewnością zabyłby ją, zanim popełniłby samobójstwo. Magowie-skrytobójcy nie partaczą powierzonych misji, chyba że spotykają silniejszego od siebie albo mają pecha. Najemniczka nie miała złudzeń, nie była lepsza niż jej przeciwnik. Może sprawnie broniła się przed jego atakami, ale nie mogła przejść jest gardy, jakichkolwiek trików nie stosowała. Nawet niezwykły i przez wielu uważany za niemożliwy atak Krzuszyciela Cierni, który wykorzystuje naturalne odruchy obronne przeciwnika i niecodzienną akrobatykę ciała, został odparty a nawet wykorzystany dla jej szkody. Troche żałowała, że nie poznała imienia tego zabójcy. Taka biegłość bez wątpienia zasługiwała na uwiecznienie w Kronikach lub chociaż w jakiejśc legendzie.
Schowała noże do pochew i powstrzymując ból podczołgała się do zwłok mężczyzny. Przyjrzała się jego twarzy i oczom pokrytym bielmem. Zapisała sobie w pamięci szczegóły jego powierzchowności, by dowiedzieć się kim jest, jeśli zdoła się jutro obudzić. Po lewej ręce przebiegły ją dreszcze. Prawą zamknęła oczy leżącego. Przez chwilę naszła ją myśl by go przeszukać, ale przeczuwając jak niewiele jej zostało czasu, nim straci kontrole nad swoim jaźnią, oraz biorąc pod uwagę, biegłość w fachu martwego zabójcy, odrzuciła ją. I tak nie wziąłby ze sobą ważnych informacji na misję. Zabrała jego nóż i podczołgała się dalej pod wozem. Dostrzegła swoją torbę i trochę dalej z lewej leżącą kuszę. Skierowała się w tamtą stronę. Wewnątrz ciemność wyrywała się z klatki woli.
Jeszcze tylko dwa kroki. Ból stawał się słabszy i bardziej odległy. Gdzie ogień? Gdzie pozostali? Gdzie Giharu...
Chwyciła torbę i otworzyła ją. Powieki zaciążyły a lewa ręka, na której się opierała ugieła się. Jasmine uderzyła twarzą o mokry piasek traktu... Torba otworzyła sie i wypadły z niej dwie fiolki z płynem.
Daemea... Jej dłoń powędrowała do kieszeni płaszcza skąd wyciągnęła trzecią fiolkę. Wszystkie schowała spowrotem do torby. Zamarła na chwilę, na nachodzącą ją myśl...
Była na nożu. Jeśli nie zadziałała na maga, to może oznaczać, że ten z przeciętymi ścięgnami niedługo się obudzi...
Ciemność otoczyła Jasmine wyrywając się wreszcie z klatki, w której tak długo więziona była przez wyszkolenie dziewczyny. Urękawiczniona dłoń odruchowo przyciągnęła skórzany pakunek do ciała. W jej umyśle zabrzmiał złowrogi i przerażający śmiech.
Teraz ja żyję!
Przed oczami nieprzytomniej ukazała się twarz ukryta za błekitną chustą. W jej oczach płonął ogień dziewięciu piekieł, a uśmiech sprawiał, że krew zmieniała się w lód...

Lamarath

Jasmine

Poddała się koszmarom nie mogąc walczyć z braku sił. Ciemność nieświadomości rzadko dawała odpoczynek od chaosu urojeń. Nie mogła się ruszyć i ucieć przed oprawcami z jej umysłu. Pogoń trwała bez końca...
Wtedy poczuła ciepło na skórze. Gęsta mgła otoczyła drogę, którą uciekała przed zamaskowanymi mordercami. Wciągnęła głęboko powietrze uspokajając oddech. Smak czerwonego, połodniowego wina jaki poczuła w ustach nie współgrał z ostrym zapachem amoniaku. Odrzuciła w tył głowę nie mogąc zaczerpnąć kolejnego tchu. Poczuła jak jakaś potężna siła uderza w nią powalając na ziemię.
Otworzyła oczy.
Kłucie w piersi oznaczało przeżyty przed chwilą olbrzymi fizyczny wysiłek. Bolała ją lewa dłoń, wysyłająć w głąb ciała nieprzyjemne fale dreszczy. Jasmine zacisnęła pięść dając do zrozumienia istocie mieszkającej w jej dłoni, że odzyskała świadomość. Ból powoli począł zanikać. Ból głowy i sztywność ciała przyćmiły zmysły dziewczyny. Próba zmiany pozycji przypomniała jej o nożu utkwionym w udzie. Otworzyła torbę i wyjęła z niej szpule bawełnianej tkaniny, fiolkę z Daemeą i bukłak z wodą. Zmoczyła bandaże uwolniła kroplę płynu na białą tkaninę. Płyn paraliżujący, jeśli go odpowiednio rozcieńczyć znakomicie znieczulał i oczyszczał rany.
Powoli wyjęła ostrze z uda. Niewielka smuga krwi zabarwiła spodnie czerwienią. Na szczęście ostrze nie uszkodziło żadnej arterii.
Jasmine przewiązała nogę ciasno nasączonym bandażem. Od razu poczuła niewielkie mrowienie - efekt działania narkotyku. Ból zniknął pozostawiając po sobie uczucie sztywności. Rana na ramieniu, która unieruchomiła jej lewą rękę, straciła juz swą paraliżującą właściwość.
Jasmine odetchnęła głeboko. Z trudem podźwignęła się na nogi i podniosła swoje rzeczy. Cofnęła się kilka kroków i oparła o wóz.
Gdzie pozostali...
Przywołała z głebi umysłu obraz z mistycznego oka, które zostawiła w lesie. Zobaczyła leżącego łowcę i Folin, kilka kroków dalej...

Piotreksus

Toran podbiegł do Folin, której ciało leżało bezwładnie pod drzewem. Z kacika ust dziewczyny popłynęła strzużka krwi a jej oddech był szybki i płytki. Upuszczony nóż leżał gdzieś z boku. Ciało Arta leżało około pięciu metrów dalej przy krzewie, za którym się chowali. Nagle z pomiędzy krzaków wyszedł człowiek Ideona, Edemar, i z mieczem w dłoni podszedł powoli do Torana - Co tu się stało? Kogo straciliśmy? I gdzie jest ten uprowadzony brat?

Deszcz rozpadał się na dobre, a grzmot niósł się z daleka co jakiś czas, dając nieprzyjemne wrażenie grozy. Konie zarżały wyczuwając coś w pobliżu. Zza wozu wyłoniła się postać Ideona i jego kompana Arita. Jasmine dostrzegła ich w momecie pojawienia. Oboje byli nieco okopceni ale przedewszystkim mokrzy. Wszelkie ubranie i opatrunki namiękały w mgnieniu oka, Jasmine pomyslała o suchym schronieniu. - Nic ci nie jest?! Gdzie jest twój brat?! - wykrzyknął Ideon, spoglądając co raz to na Jasmine to na dwa ciała przy wozie. Arit podbiegł do osobnika w hełmie i podciętymi ścięgnami. - Ten żyje! - oznajmił, a potem ruszył przed Ideonem do drugiego ciała, leżącego koło Jasmine.

Giharu przez deszcz dostrzegł parę postaci w pobliżu wozu, aby tam dojść musiał opusić swój krąg. Wiatr nasilił się a drzewa ugieły, szykowała się potworna jesienna burza.

Lamarath

Jasmine

Kiedy deszcz dawał się we znaki dziewczyna otuliła się szczelniej nieprzemakalnym płaszczem z pajęczego włókna i zarzuciła na głowę kaptur. Głos Ideona przywołał jej zmysły do miejsca, w którym stała akurat w momencie kiedy dostrzegła zbliżającego się Torana. Umysł dziewczyny pozostawał bierny i ciężko było go zmusić do normalnej pracy. Zwykle zajmowało trochę czasu nim odsyska się sprawność intelektualną po wyjściu z Głębokiego Stanu Walki.
- Nic ci nie jest?! Gdzie twój brat?!
Jasmine wysiliła się na odpowiedź obserwując uważnie otoczenie w poszukiwaniu jakiejkolwiek postaci.
- Będę... żyć... Za... biłam... jednego a... dru.. gi... jest... spa..ra... nie... ru..cho..my...
Dostrzegła w samotną postać stojącą w pobliżu miejsca, gdzie było ognisko. Otaczał ją niewysoki wał ziemi i obserwowała ich uważnie w skupieniu.
Udało się, bracie...
Rozpoznając w niej brata Jasmine uśmiechnęła się nieznacznie. Wskazała prawą ręką przed siebie.
- Giharu... - imię brata z dziwną łatwością przeszło jej przez usta.
Odwróciła się w stronę tylnego wejścia do wozu i ruszyła podpierając się ściany.
- Mu..szę... usiąść. Tego... - wskazała na leżącego w hełmie - prze..słu..chać...
Powoli doszła do wejścia i usiadła dając odpocząć mięśniom.
- To..ran w lesie... po... lewej... ranni...
Dziewczyna odetchnęła głęboko i zamknęła oczy. Oparła głowę od ścianę wozu. Umysł powoli odpoczywał od wysiłku. Słyszała oddalające się kroki ludzi Ideona zmierzające w stronę rannych w lesie...

Dragon_Warrior

Toran przyklęknął przy Folin. Na szyi były tylko drobne zadrapania. Nie przecięły nawet skóry. Odetchnął. Z daleka widział tylko uderzenie w brzuch. Lecz to ran od ostrzy obawiał się najbardziej.
Mimo wszystko cienka stróżka krwi przypominała o swoim istnieniu. Sięgnął w głąb pamięci aby przypomnieć sobie wszystko czego nauczył się o uzdrawianiu. Przy tego typu ranach tylko magia mogła pomóc. Zaklęcie czy mikstura to bez znaczenia. Choć z drugiej strony lepsze to niż skomplikowana trucizna, czy głęboka rana zadana assasińskim ostrzem. Wyciągnął przygotowane wcześniej składniki. Pierwszy, sypki roztarł na brzuchu w miejscu żołądka. Drugi, liść królewskiej mięty, przyłożył do drobnych ust.
Cóż za ironia. Jego siostra zmarła w wyniku podobnego uderzenia. Szczęśliwie cios nogą jest słabszy od spadającego drzewa, a i on posiadając aktualną wiedzę, potrafiłby prawdopodobnie uratować siostrę. Do tego właśnie dążył przez lata nauki. Teraz wystarczyło tylko wykorzystać te umiejętności. Uspokajał się także tym, że i bez jego pomocy Folin wróciła by prawdopodobnie do zdrowia.

- Co tu się stało? Kogo straciliśmy? I gdzie jest ten uprowadzony brat? – Słowa padły nim zdążył rozpocząć inkantację. Toran odwrócił się w stronę przybysza lecz nie oderwał składników od skóry. Uzbrojony człowiek. Rozpoznał twarz. Jeden z ludzi Ideona. Zresztą wrogowie byli dzisiaj mniej rozmowni.
- Jednak byli przygotowani. Czekali. Biegnij lepiej do pozostałych możesz być jeszcze potrzebny. Tutaj już po wszystkim. I jeśli nie potrzebują pomocy to sprowadź tutaj Jasmine albo kogoś kto zna się na broni assasinów. – Nie chciał czarować z kimś za plecami. Nie po tym wszystkim. Traktował by go tylko jak kolejne zagrożenie – Ruszaj.

Jego wzrok wrócił na bladą twarz Folin, gdy tylko Edemar zawrócił. Lecz myśli krążyły jeszcze wokół Arta. Być może jest poważniej ranny. Lecz to ją namówił do tej wyprawy, nie jego. Stał się więc za nią odpowiedzialny. Wplótł się w nić życia elfki i teraz nie mógł jej tak zostawić.
Liść nabrał już niemal karmazynowego koloru. Zaklęcie bez trudu podąży do źródła. Prawa ręka ścisnęła lekko brzuch. Palce lewej uspokajająco przesunęły się po policzku Folin. Jedynie wskazujący wciąż podtrzymywał liść. Ból poparzonej dłoni dawał się jeszcze kontrolować. Głęboki wdech...
Gdy rozpoczynał nucić zaklęcie był już w transie. Jej stał się melodią do jego słów. Trwało to około trzydziestu uderzeń jej serca.

Piotreksus

Gdy Toran nucił inkantację kroki powolnie odchodzacego Edemara mieszały się z szumem strug deszczu. Rozbłysk, dziesięć uderzeń serca i grzmot. Nagle głośne chlapanie z prawej strony głowy Torana przykuło uwagę czarującego. Migawka, wściekła twarz nacierającego Edemara i długi miecz pędzący w stronę w stronę twarzy Torana. Pół uderzenia serca, przerażenie i wizja smierci sparaliżowały chłopaka, chciał z całej siły odskoczyć, jednak mokra ziemia osunęła się pod nogami Torana i chłopak upadł na plecy. Miecz świsnął nad jego głową. Edemar będąc w rozbiegu znalaz się w odległości dwóch kroków od pary przy drzewie. Odwrócił się chwytając równowage na śliskim błocie, Toran zdołał obrócić się i uklęknąć. Następny grzmot, wiatr wściekle uginał drzewa i szarpał krzakami. Woda spływała po wycieńczonej twarzy Torana. - Tak bardzo lubisz tego psa! To może wysle was oboje do piekła! Ale nie martw się, najpierw się z nią trochę zabawię. - Meżczyzna znów nie ruszając tarczy z pleców ruszył na Torana z zamachem długiego miecza. Postać napastnika była słabo widoczna, jedynie krótki błysk oswietlił przez chwile nacierajacego wojownika.

Jasmine słuchała oddalających się mężczyzn do momętu gdy wycie witru wszystko zagłuszyło. W wozie stało za nią pare skrzyń, które trochę się poprzestawiały w drodze. Nagły chlupot z prawej obudził jej zmysły, jednak nie mogła zareagowac na czas. W wejściu pojawił się Ideon z wysoko uniesionym mieczem. Klinga mknęła od góry na spotkanie smierci Jasmine. Kobieta odruchowo drgneła i podniosła lekko lęce w geście obrony, jednak cios nie dotarł. Ideon warcząc z wsciekłości rzucił wzrokiem na zasłonę wozu, której deska mocujaca zatrzymała czubek miecza.

Giharu już miał opuscić swój krąg i ruszyć na spotkanie wybawców gdy spostrzegł, że ktoś już zmierza w jego stronę. W ciemnościach i scianie deszczu trudno było okreslić kto.

Dragon_Warrior

Toran miał już szczerze dość. Strach ustępował. Musiał. Mętlik w głowie plątał się odbijając od wcześniejszych podejrzeń i planów. Świadomość ponownie przestawiała się na konfrontacje. Nie brał jednak wcześniej pod uwagę walki w zwarciu a do dopiero dwóch. Nie miał już niemal sił. Lecz wciąż pozostawało kilka przygotowanych wcześniej planów. Co więcej wiedział, że nie będąc wojownikiem przyjął na siebie uderzenie zabójcy i przeżył. To zaś z pewnoscią zaważyło na równowadze sił. Silnym atutem było także to, że Edemar był tylko pionkiem. Prostym nieskomplikowanym ostrzem na służbie tych, którzy wydawali rozkazy.

Donośny ironiczny śmiech Torana na moment zmieszał przeciwnika. Wystarczyło to aby uchylić się przed kolejnym niedbałym cięciem.
- Cóż za głupiec wami dowodził. – Kolejne dwa kroki w tył pomogły zachować względnie bezpieczną odległość. – Nie potraficie nawet rozpoznać prawdziwego zagrożenia. – Tylko jeden krok. Przeciwnik zwolnił. Słuchał. – Skoro ja, prosty najemnik poradziłem sobie z tym assasinem. To pomyśl czy ktokolwiek zagroził choć naszej pracodawczyni. – Kolejny krok w tył. W kierunku miecza Arta. – W stolicy nie dało jej rady dwunastu moich ludzi. Nie dał jej rady nawet mój nauczyciel. – Jeszcze chwila. – Dlatego teraz mieliśmy odciągnąć tylko waszą uwagę jako żywe tarcze. Mieliśmy ogłupić Twoich pracodawców. Nie byliśmy potrzebni. Reae, bogini losu zabiła już pewnie wszystkich. – Ptak zaatakował w zamierzonym czasie. Nie drapał jednak ani nie dziobał. Zwyczajnie przeleciał tuż nad uchem Edemara by wylądować kilka metrów dalej. Toran zaś korzystając z okazji dał trzy kroki w tym i ukląkł idealnie nad upuszczonym mieczem. Zacisnął dłoń na rękojeści i czekał na przeciwnika tak aby ten nie zauważył zdobytej właśnie broni. Czekał i miał nadzieję, że strach przed drepczącym powili małym ptakiem zdominuje jego niepewność i zmusi do ucieczki.

Lamarath

Jasmine

Mknący miecz odebrał Jasmine wolę życia. Zdrada. Spodziewała się tego i uwzględnili to w swoich planach. Zasłoniła się odruchowo, choć i tak nic by to nie pomogło. To będzie dobra śmierć. Pośród wiecznego szumu wiatru, bez bólu i zmartwień.
NIE!!! Nie poddasz się! Zakazuję ci!
Wewnętrzna harmonia runęła pod ciosem potężnego głosu z głębin umysłu. Wstrząs nim wywołany o mało nie poderwał dziewczyny na równe nogi mimo bólu i zmęczenia. Wtedy pojawiły się obrazy.
Widziała brata, którego ciało rozrywane jest na strzępy, przez ludzi, których ostatnio widziała. Jego posoka była dla nich nektarem a wnętrzności służyły im do zabawy. Twarz Giharu była groteskowo wykrzywiona, tak, że sam jej widok napawał dziwnym strachem zmieszanym z odrazą. Ludzie się śmiali bezczeszcząc jego zwłoki ekskrementami i seksualnymi wynaturzeniami.
Potem zobaczyła swego ojca-opiekuna z odciętymi od ciała kończynami i zaszytymi ustami, w których tkwiły rozżarzone do białości węgle, zadające nieustanny ból.
Nie należysz do siebie! Zabijaj! Informacje muszą przetrwać! Zabijaj dla Cesarza! Zabijaj dla nich!!!
Jasmine poczuła ciśnienie w głowie. Czuła jak jej krew przyśpiesza w żyłach pod wpływem Imperialnego Uwarunkowania nałożonego na nią podczas szkolenia, przez tajemniczych czarowników. Wśród szpiegów i dywersantów te dwa słowa, Uwarunkowanie Imperialne, wzbudzały przerażenie. Nie tylko dlatego, że robiło z uwarunkowanych śmiertelnie groźną i nieprzewidywalną broń, która w większości przypadków niszczyła, oprócz wrogów, także samą siebie a czasem nawet sprzymierzeńców, ale także z powodów etycznych. Uwarunkowana osoba traciła w pewnym sensie wolność, wykraczającą daleko poza doczesne życie.
Rytuał, w którym bierze udział trzech Czarnoksiężników biegłych w Magii Zaświatów oraz trzech Kapłanów Świątyni Daeda - Boga Dusz, zawiązuje w poddanej mu osobie kilka prostych dyrektyw, które stają się najwyższym jej priorytetem. Dzięki temu, kiedy dana osoba znajdzie się w sytuacji, w której coś staje na drodze do zakodowanego celu, zrobi wszystko by go osiągnąć, nawet ryzykując własne życie i życie wszystkich wokół.
Takie uwarunkowanie jest warunkiem koniecznym przystąpienia do oddziału, dlatego Szept jest tak potężny i nie ma wśród nich zdrajców.

Mięśnie Jasmine zesztywniały w automatycznej reakcji organizmu. Maszyneria jej umysłu ruszyła błyskawicznym tempem ustalając jedyny scenariusz mający najmniejsze szanse powodzenia. Informacja musi dotrzeć do gońca...
Prawa ręka dziewczyny potężnym uderzeniem skruszyła wewnętrzne komory w naszyjniku z białego kryształu spoczywającym na jej piersi. Przezroczysty płyn wdarł się do krwi przez rany zadane ostrym kamieniem. Szum wiatru i deszczu przerodził się w niekończący się krzyk, słyszany tylko przez kobietę.
W tym samym momencie lewa ręka sięgnęła rękojeści krótkiego miecza i błyskawicznym ruchem wbiła go w twarz kupca, tak, że ten nie zdążył dokończyć przekleństwa, po tym jak jego broń ugrzęzła w drewnie.
Ogień w żyłach palił niemiłosiernie. Świat przykryła ciemność, przez którą przebiły się po chwili nienaturalne odcienie widzenia Oculusa. Jasnoczerwone ciało Ideona powoli traciło intensywność. Po lewej pojawił się obraz ze zdalnego oka, które zostawiła w pobliżu towarzyszy. Zauważyła jasnoczerwoną postać stojącą nad otoczonymi szarą poświatą, leżącymi postaciami. Krzyk w jej głowie nasilił się.
Jasmine nabrała w płuca powietrze i wykrzyknęła z całą siłą ostatnie zdanie, zanim wpadła w furię Uwarunkowania.
- ZDRADA!!! GIHARU!!! UCIAKAJ!!!
Krzycząc już biegła nieludzką prędkością do miejsca, które widziała wewnętrznym wzrokiem. Kątem oka dostrzegła po swej prawej kolejną czerwoną postać zmierzającą w stronę otoczonego zieloną aurą mężczyzny. Prawa ręka sięgnęła do torby, po czym wystrzeliła w stronę przeciwnika miotając w niego małym sztyletem. Uwaga Jasmine pozostała skupiona jednak na celu w lesie. Krótki miecz ociekał krwią w pewnej urękawicznionej dłoni. W drugiej zagościł nóż Kethra, kiedy dziewczyna przedarła się przez krzewy przy trakcie. Czuła jak jej serce bije tak szybko, że rytm zaczyna zlewać się w jednolity dźwięk. Z nosa, oczu i uszu płynęła jej krew. Rana na udzie także oblała się czerwienią. Przeskoczyła przez ostatnie oddzielające ją od wroga zarośla i runęła na mężczyznę. Miecz z potężną siła zadzwonił o stal w dłoni Edemara odrzucając ją w lewo. W tym samym momencie Kethra zagłębiła się ostrzem w jego brzuch tnąc w górę, aż ręka Jasmine zatrzymała się na mostku przeciwnika. Dziewczyna spojrzała na Torana i ten zobaczył w jej oczach ogień furii. Wokół dało się usłyszeć dźwięk przewracanego drzewa. Wewnętrzny głos dał dziewczynie do zrozumienia, że ostatni przeciwnik padł trupem i teraz najważniejsza jest informacja.
Warknęła na Torana beznamiętnie niczym golem.
- Daj mi papier i pióro albo zginiesz!

Dragon_Warrior

Toran rozpoznał Jasmine dopiero po chwili. Zwolnił uchwyt na rękojeści i wzniósł rękę w kierunku koni.
- Zostawiłem w jukach. - Zaś po dwóch głębokich oddechach dodał. - tylko uważaj tam może być jeszcze jeden.

Świadomość nie opuściła go tylko dlatego, że wiedział o tym co musi jeszcze zrobić. Folin i Art czekali na jego pomoc. Wyciągnął jeden z królewskich liści i włożył go do ust. Miał nadzieje, że to przywróci mu choć namiastkę sił.

Lamarath

Jasmine

Ruszyła bez chwili wahania w kierunku wskazanym przez Torana. Teraz liczyło sie tylko jedno - wiadomość. Czuła jak w jej żyłach szaleje narkotyk, zdejmując ograniczenia nałożone na organizm, niebezpiecznie zbliżając Jasmine to granicy.
Biegnąc co sił załadował kuszę i zawiesiła ją w gotowości przy nadgarstku. Krzyk w jej głowie rozmył się w szalony szum rozkładając powoli umysł dziewczyny na części pierwsze. Wyczulone zmysły wyławiały każdą namiastkę zagrożenia.
Minęło sześćdziesiąt uderzeń serca kiedy Jasmine dotarła do miejsta postoju. Zauważyła konie wóz kogoś, kogo w dawnym życiu znała pod imieniem Ricco. Ujrzała złowroga aurę śmierci. Ricco był martwy. Podbiegła do wozu by sprawdzić czy morderca nie został jeszcze przy ofierze. Nic, tylko martwy młodzieniec. Rozejrzała się uważnie w poszukiwaniu ostatniego z ludzi Ideona oraz innych ewentualnych zagrożeń. Wyeliminowała wszystkie zagrożenia i podbiegła do juków, pośpiesznie wyciągając z nich pióro, atrament i papier.
Krzyki ucichły pozostwiając w głowie Jasmine pustkę i spokój. Nawet szum jej własnej krwi i bicie serca ucichły pozostawiając miejsce wyczulonym zmysłom nasłuchujących otoczenia. Wbiegła do wozu klękając przodem do wejścia. Kusza była gotowa do strzału w każdego, kto wejdzie w jej pole rażenia i kogo jej podświadomość uzna za zagrożenie. Zaczęła pisać wiadomość stosując kod symbolizujący najwyższy priorytet.
Kiedy skończyła ogień w jej zyłach zgasł ustępując miejsca bólowi.
Padła na deski dysząc ciężko. Wróciła świadomość...
Giharu... Dobrze, że wyszedłeś z tej sytuacji... Heh... szkoda, że tak krótko się widzieliśmy...
Jasmine nie spodziewała się przeżyć. Ostateczna Sprawa - narkotyk zamknięty w kryształowym naszyjniku nie należał do tych delikatnych. Dawał człowiekowi nadludzką siłę, ale wyniszczał organizm niczym fala tsunami. Tak niewielu przeżyło jego działanie, że w organizacji stali się podmiotem legend.
Już dziś raz szczęście mnie uratowało... Może jeszcze... - kaszel przerwał jej myśl.
Dziewczyna ścisnęła kartkę i ukryła ją pod ubraniem.
Poczuła lekkość z jaką uniosła ja fala cieni. Nawet koszmary nie przyszły by ją nękać...
Przepraszam, braciszku...

Dragon_Warrior

Toran odprowadził wzrokiem Jasmine po czym podniósł miecz. Jeszcze jeden człowiek, gdzieś tam w mroku nocy. Lepiej go nie ignorować. Szczęśliwie, że ten tutaj okazał się skończonym durniem. Gdyby użył łuku lub kuszy już byłoby po wszystkim. Po mnie i po Jasmine.
Skinął na ptaka i nakazał mu latać po okolicy i krzyczeć "Ktoś Ty" na widok każdego człowieka. Miał nadzieję, że Reae zrozumie to polecenie.
Podniesionym mieczem przebił spodnie tak aby stworzyć z nich prowizoryczną pochwę. Jeśli dziś im się uda będzie musiał sprawić sobie nie tylko nowe ale i własną broń.
Wtarty w lewą dłoń proszek nie zmniejszył bólu ale pozwolił znów zginać opuchnięte palce. Gdy znów klęknął przy Folin zauważył, że stróżka krwi przyschła zaś jej oddech nieco się wyrównał. Mimo wszystko inkantację trzeba było zacząć od początku.
Melodyjne słowa rozbrzmiały pośród akompaniamentu ciężkich kropli deszczu. Drzewo na szczęście dawało im częściową osłonę.

Exus

Giharu

Postać podeszła do maga obserwując każdy jego ruch. Mag podniósł głowę by móc obserwować co się dalej wydarzy.
- Hej, ty jesteś Giharu, ten mag którego mieliśmy uratować? - Właśnie takie słowa chciał usłyszeć mag. Słowa które miały oznajmić zakończenie walk i powrót do „normalnego” życia, zakładając że magowie potrafią prowadzić „normalne” życie.

Śmiech odbijał się echem wewnątrz umysłu młodego maga. Nawet zasłonienie uszu nie pomogło przyciszyć znienawidzonego odgłosu wspomnień. Wtedy druga kobieta wyciągnęła rękę. Wydawało by się że śmiech na chwilę ucichł. Życie przecież nie składa się z samych złych wspomnień. Zrobił kilka kroków do przodu i stanął twarzą w twarz z siostrą. Chwila ciszy, pewnego rodzaju paraliż. Gdzieś już widział podobną sytuacje, spotkanie po kilkunastu latach, a może kilku dziesięciu... Każde z nich kąpało się w innej rzece czasu. Młody mag znalazł się w objęciach siostry.
Kiedyś zastanawiał się kto kogo bardziej potrzebuje. Szept zabrał jednak wszystkie myśli, jedno słowo wystarczyło by obudzić się ze snu... „Zdrada...”

- ZDRADA!!! GIHARU!!! UCIAKAJ!!!
Mężczyzna stojący przed magiem zrobił szybki zamach mieczem. Nie mógł jednak doprowadzić tego uderzenia do końca. Stanął nieruchomy ze zdziwioną miną próbując jeszcze walczyć z czymś, co go trzymało. Giharu powoli wstał zmieniając ułożenie palców, ton głosu i spojrzenie, zimne spojrzenie neutralności przeszywające napastnika. Głowa wojownika przekręciła się o sto-osiemdziesiąt stopni a jego martwe ciało padło u stóp maga. Rozproszywszy zaklęcie podniósł miecz zdrajcy i pobiegł w kierunku wozu.

Zwolnił trochę widząc jakąś postać wbiegającą w las. Niestety nie mógł jej zidentyfikować przez nawałnice spadających kropel. Najważniejsze jednak było dotarcie do skrzyni - mag bez składników do niczego się nie nadaje. Dobiegając do wozu zobaczył martwe ciało kolejnego wojownika. Nie zatrzymując się wszedł do środka i wzrokiem odnalazł potrzebną skrzynię. Odłożył miecz. „Jasmin-moja nadzieja” szepnął po czym otworzył skrzynię. Na początku odkładał niepotrzebne fiolki, świece i proszki których użycie było niemożliwe w obecnej sytuacji. Ze złością rzucił płachtę za siebie. –Przecież to nie ta skrzynia! –krzyknął do siebie. Podszedł do drugiej, która była otwarta. Zobaczywszy, że prawie w niej nic nie ma zezłościł się jeszcze bardziej.
Ci idioci musieli powyciągać moje składniki.
Rozglądając się po resztkach jakie zostały pozostawione w skrzyni i wziął jedną sakiewkę po czym podniósł miecz i wybiegł z wozu. Jedyne co mógł teraz zrobić, to podążyć za postacią którą widział wcześniej. Ruszył w kierunku lasu. Zatrzymując się zacisnął dłoń na rękojeści miecza i drugą, z sakwą. Zły na siebie wrócił do wozu. Złość zwiększał się tym bardziej, im mocniej próbował się jej pozbyć. Złościł się na to, że zapomina o podstawowych składnikach jakie z pewnością mogą mu się przydać, że zapomina o podstawowych naukach jakie mu wpajali przez tyle lat. Wiedząc, że złość utrudnia a niekiedy uniemożliwia rzucanie zaklęć tłumaczył sobie że nie ma powodu się denerwować. Wyciągnął z wozu jedną buteleczkę którą schował do kieszeni i pobiegł w stronę lasu.

W lesie zwolnił trochę tempo starając się dostrzec kogokolwiek. Zobaczył postać klęczącą pod drzewem. Ulewa zagłuszała kroki ale zmniejszała też widoczność. Widział, że postać prawdopodobnie jest czymś zajęta. Powolnym krokiem zbliżał się próbując dostrzec całą sytuację.
Wtedy usłyszał głos
- Ktoś Ty? Ktoś Ty?
Mag stanął jak by sparaliżowany. Został dostrzeżony, teraz ruch należał do...właśnie, do kogo, przyjaciela, czy wroga? Jednak to nie ta myśli sparaliżował starszego mężczyznę. Widział teraz jedno – gdzieś tu musi być mag, mag, który jest przygotowany na nadejście nieproszonych gości.

Dragon_Warrior

Toran Zdążył zakończyć inkantację gdy rozległ się ostrzegawczy krzyk Reae. Nie było czasu aby przygotowywać zasadzkę, czy nawet żeby spróbować ocucić Folin. Zresztą i tak już nie miał zamiaru jej narażać.
Oparł się więc ręką o drzewo i wolno osunął w dół. Wszystko zaś tak aby z daleka wyglądało na utratę przytomności. Jeśli przybysz zobaczył go pierwszy jedyną nadzieją było ponownie udawać pokonanego, a jeszcze lepiej nieprzytomnego. W stronę niebezpieczeństwa odwrócił więc wzrok dopiero wtedy gdy siedząc na ziemi z jednej strony osłaniała go leżąca elfka z tyłu zaś pień drzewa.
Zdrowa dłoń zacisnęła się na rękojeści miecza. Toranowi pozostało już tylko wnikliwe studiowanie reakcji i zachowania przybysza.

Melania

Art

Dzień zapowiadał się pogodnie, zefirek przepowiadał rychłe przybycie wiosny. Jak co dzień rano szykował się na łowiecką wyprawę z ojcem. Obraz jednak nagle się zmienił. Stał nad zmasakrowanymi zwłokami ojca, a wokół szalał ogień. Po wiosce biegały przerażające zwierzęta i uśmiercały każdego. Jedno z nich zwróciło się w jego kierunku. Art nie zdążył mrugnąć, gdy wielkie cielskie przygniotło go do ziemii. Próbował się wyrwać, ale cóż może młody chłopak przeciwko takiej sile besti. Zanim zemdlał ze strachu i przeszywającego każdą jego komórkę bólu zauważył dwa żółe ślepia, których żrenice rozszerzyły się, a potem stały się matowe. Potem była tylko ciemność.
Umieram...czyż to nie zabawne...umierać poraz drugi.
Jednak coś w otoczeniu, a może w nim samym nie dawało mu spokoju.
Jeśli umieram to czemu czuje mrowienie na brzuchu...czemu słyszy szelesty i głosy.
Powoli otworzył oczy. W blasku piorunu ujrzał po swojej prawej stronie starszego człowieka z mieczem w dłoni. Na wprost niego, pare metrów dalej zauważył Folin i Toran'a. Oboje byli chyba nieprzytomni.
Czyżby ten człowiek ich zabił...nie to niemożliwe, wyczuwam w nim strach, niepewność. Nie to napewno nie on, może to któryś z naszych lub brat Jasmin. Myśli w głowie Art'a przewijały się z szybko.
Szykim ruchem chwycił mężczyzne za kostki i powalił na ziemię.
- Toran! Folin! Co z wami!
Wyjął instynktownym ruchem toporki i zwrócił sie do powalonego mężczyzny.
- Jeśli zaraz nie powiesz mi ktoś ty, twoja śmierć będzie bolesna i powolna!

Lamarath

...

Do leżących w lesie dotarł złowrogi tętęnt kopyt. Sądząc po odgłosie, jeździec zwolnił trochę, kiedy przejeżdżał obok wozu. Jednak po chwili znów przyśpieszył, galopując w stronę wioski, aż odgłos zniknął w szumie deszczu...

Piotreksus

- O lada...-Giharu upadł na plecy, zanużając swe mokre szaty w ciemnym leśnym błocie.-...cznico - dokończył. Upadek był całkiem łagodny, bez korzeni lub kamieni jako posłanie, miecz nie uciekł z dłoni maga, a ten, choć strugi wody oślepiały go skutecznie, wpatrywał się w powstającego z ziemi mężczyznę. Jak mógł go nie zauważyć? Czy ten mentlik w głowie tak ograniczył jego zmysły? Giharu pluł sobie w brodę nie mogąc zrozumieć sytuacji w której się znalazł. Nagle dotarł do niego krzyk i groźba osobnika.
- Jeśli zaraz nie powiesz mi ktoś ty, twoja śmierć będzie bolesna i powolna!
Art spoglądał na leżącego człowieka czekając odpowiedzi, nagle widoczność poczeła mu się rozmywać, musiał usiąść. Giharu skupił wzrok na poziomym cięciu w okolicach brzucha mężczyzny, krew przestała płynąć z widocznej rany, jednak zdobiła większość stroju, spływając aż do spodni. Czyżby przeklęty nekromanta? Jednak jego sposób mówienia jest zbyt naturalny... - Jestem Giharu! Zabij mnie szarlatanie, gdziekolwiek się chowasz! Jesteś z tymi porywaczami?! Pewnie to ty kierowałeś wozem! Czemu tu nie wyjdziesz i nie podagamy?! - Art kompletnie nie wiedział co się dzieje, nagle gwałtowny zawrót głowy przeszedł prze jego czaszkę jak burza. Toporek wypadł z lewej ręki mężczyzny, Art zrobił krok w tył i chwycił się za głowę. To nie była trucizna... środek paraliżujący na bazie czrwonego bzu. Muszę szybko coś zrobić, bo ból głowy mnie powali
Toran obserwował dziwną sytuację, lecz z zachowania Arta widział, że ten jeszcze nie odzyskał sił.